Για την «αυτοκριτική» μιας Αριστεράς που μιλάει δίχως να ακούει

Το έλλειμμα εθνικού σχεδίου είναι έλλειμμα δημοκρατίας     

Του Νίκου Λάιου*

Ζούμε μια ήττα μεγαλύτερη σε σημασία από τους μικρόκοσμους των οργανώσεων ή των αγωνιστών της Αριστεράς, μια ήττα που ρίχνει την κοινωνία και τη χώρα ακόμα βαθύτερα στην καταστροφή, υπό το αναβαπτισμένο μνημονιακό καθεστώς. Μέσα στην περιδίνηση ανοίγει μια συζήτηση που οι αρετές της πολύ γρήγορα θα φανούν στην πράξη, στις αυξημένες απαιτήσεις των καθημερινών αγώνων.

Το άρθρο αυτό δεν κάνει άλλο, απ’ το να επιμένει σε ορισμένες όψεις, που δείχνουν την απόσταση από το ειπωμένο μέχρι το καμωμένο, όσον αφορά τις δυνατότητες συμβολής της Αριστεράς στη λαϊκή υπόθεση του ξεκολλήματος του τόπου απ’ τη γωνιά, όπου έχει στριμωχτεί και σφυροκοπείται.

Ορισμένες παραδοχές

– Η πολιτική είναι η «τέχνη του εφικτού» για τις συστημικές πολιτικές δυνάμεις, περιλαμβανόμενης της τέτοιας Αριστεράς. Είναι, δηλαδή, η «τέχνη» της αποδοχής της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων, της διατήρησής της μέσα από την προσαρμογή σ’ αυτήν.

– Για την αντισυστημική Αριστερά η πολιτική είναι η διαδικασία κατανόησης της υπάρχουσας κατάστασης και αλλαγής της, πατώντας καλά σ’ αυτήν την κατανόηση και βαδίζοντας προς τον φωτεινό ορίζοντα της ουτοπίας.

– Εξετάζοντας την υπάρχουσα κατάσταση, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το κεντρικό πολιτικό ζητούμενο σήμερα -με την έννοια ότι γύρω του έχει αποδειχτεί πως μπορούν να ενωθούν μεγάλα τμήματα των κοινωνιών σε προοδευτική κατεύθυνση, να αγωνιστούν για την απελευθέρωσή τους και να νιώσουν συνδεμένα με αγώνες σε άλλες κοινωνίες- είναι η αποτελεσματική αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό, στη σιδερογροθιά που ο καπιταλισμός τινάζει ενάντια σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, με γεροντίστικη κακοτροπιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ