Γ. Γεννατάς: Αυτοί οι Δημοσιογραφίσκοι π.χ.ο Πορτοσάλτε, ο Μπάμπης είναι δωσίλογοι που δεν φοβούνται τίποτα, είναι τρομερό αυτό το πράγμα που ζούμε.

  

Όσο ο ΣΚΑΪ λέει ειδήσεις, εγώ θα κάνω την «Πατριδογνωσία»

Συνέντευξη στη Μαρία Καμάνη

Συναντήσαμε τον Γεράσιμο Γεννατά στα Εξάρχεια και μιλήσαμε για όσα μας προβληματίζουν, για όσα μας πειράζουν και για όσα αγαπάμε. Για την κοινωνία, για τη τέχνη, για την πολιτική, για εμάς τους ίδιους, για το χτες και για το σήμερα.

Είσαι καλά;

Εσύ είσαι καλά; Μ’ αρέσει που σαι σίγουρη ότι είσαι καλά, είναι δυνατόν να ζεις στην Ελλάδα του Ιουνίου του 2015 και να είσαι καλά; Όχι λοιπόν δεν είμαι καλά και διεκδικώ με πολύ μεγάλο σθένος το δικαίωμά μου να μην είμαι καλά.

Η πολιτική και το θέατρο έχουν συνάφεια, είναι ταυτόσημα πράγματα;

Καταρχάς πιστεύω ότι αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε οτιδήποτε κάνουμε είναι πολιτική πράξη. Η ίδια μας η ζωή, η ίδια μας η ύπαρξη είναι μια πολιτική πράξη. Για παράδειγμα το να είσαι Απολιτίκ, το να απέχεις απ τη πολιτική με οποιονδήποτε τρόπο, δηλαδή από το να απέχεις ...

να πάρεις θέση δίνεις το δικαίωμα σε όλα αυτά τα πολιτικά σκουπίδια που διέλυσαν αυτή την χώρα να έχουν το πάνω χέρι.

Γι αυτό διάλεξες να κάνεις μια παράσταση το χειμώνα όπως η «Πατριδογνωσία» που ναι αμιγώς πολιτικό έργο;

Το έχω πληρώσει και κυριολεκτικά και μεταφορικά, αλλά ναι ήταν απολύτως μια συνειδητή επιλογή. Θα μπορούσα να είχα πάρει μέρος σε αυτές τις εμπορικές παραστάσεις εκεί που καθοδηγείται δηλαδή η τέχνη, το θέαμα γενικώς και να αμείβομαι αρκετά καλά. Αλλά δεν το επέλεξα, επέλεξα να κάνω τη “Πατριδογνωσία» και μπορεί να ξαναπαιχτεί πάλι επιλεκτικά αλλά είμαι υποχρεωμένος να το κάνω, όσο βιώνουμε αυτό τον απίθανο Φασισμό κι όσο ο ΣΚΑΪ λέει ειδήσεις, εγώ θα κάνω την “Πατριδογνωσία».

Αυτοί οι Δημοσιογραφίσκοι δεν είναι μια μορφή σύγχρονων δωσίλογων, π.χ.ο Πορτοσάλτε, ο Μπάμπης, δεν είναι δωσίλογοι; Είναι δωσίλογοι που δεν φοβούνται τίποτα, είναι τρομερό αυτό το πράγμα που ζούμε.

Η κοινωνία έχει ρόλο σε όλο αυτό;

Δυστυχώς είμαστε μια άμορφη μάζα και βάζω και τον εαυτό μου μέσα από την οποία έχει στραγγίξει όλη αυτή η περιρρέουσα κατάσταση, οποιαδήποτε αίσθηση ανθρωπιάς και κυρίως κοινωνικότητας, της έννοιας ότι ζούμε μαζί με κάποιους άλλους και ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τον πληθυντικό αριθμό μόνο στην οικογένειά του και εάν.

Είναι βαθιές οι ρίζες και έχει μπει όλο αυτό και στη νοοτροπία μας.

Είναι 150 χρόνια πριν όλη αυτή η βαθιά Δεξιά που υπηρετούσε και συνεχίζει να υπηρετεί το εγχώριο κεφάλαιο.

Αν σκεφτείς πως οι ίδιοι οι γονείς μας, μας λένε παιδί μου κάτι «σταθερό», είναι τόσο έντονες και βαθιές οι ρίζες μέσα μας, κυρίως στις παλιές γενιές, η νέα γενιά βέβαια προσπαθεί να ξεφύγει απ’ όλο αυτό το μοντέλο ζωής.

Αυτή τη στιγμή είναι αφελής όποιος πιστεύει για παράδειγμα ότι κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν κυβερνά κανένας ΣΥΡΙΖΑ, έτυχε να κερδίσει τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, δεν ασκεί καμία εξουσία, την εξουσία συνεχίζουν να την ασκούν αυτοί οι δύο προδοτικοί πολιτικοί χώροι που λέγονται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αυτοί ασκούν την εξουσία ακόμα δυστυχώς. Όλες οι δομές της εξουσίας στελεχώνονται από αυτά τα σκουπίδια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Τι βλέπεις για την νέα γενιά εν μέσω κρίσης;

Αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε μόνο για τους νέους ανθρώπους, μόνο χαμογελαστοί, υπερήφανοι, να τους χειροκροτάμε, να μαθαίνουμε από αυτούς, από τη ζωντάνια τους.

Πολλά παιδιά μετά το τέλος των σπουδών τους από τις δραματικές σχολές που φοιτούσαν, δημιουργούν εταιρείες για να μπορούν να υπάρξουν σε αυτό το χώρο.

Η τέχνη είναι καθοδηγούμενη από τα έντυπα, τις τηλεοράσεις σε μια εντός εισαγωγικών τέχνη που δεν αμφισβητεί, δεν αμφιβάλλει, δεν διεκδικεί, παρά μόνο λέει κάτι αστειάκια για να χαζογελάμε, εκεί προσανατολίζεται το πράγμα. Εκεί πηγαίνει στην καλύτερη περίπτωση σε μια δήθεν καλλιτεχνική τέχνη, η οποία επίσης δεν επικοινωνεί με τα προβλήματα της κοινωνίας, με την ανάσα της κοινωνίας, αλλά την απασχολούν διάφορα άλλα θεωρητικά προβλήματα της τέχνης, όπως είναι ο εσωτερικός ψυχισμός και το ποιά είναι η θέση της ανθρώπινης ψυχής στο σύγχρονο αστικό τοπίο.

Επίσης υπάρχουν άλλα ωραία μαγαζιά που προβάλλουν και πριμοδοτούν αυτού του είδους την τέχνη και όλοι μαζί είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Γίνονται πολιτικές παραστάσεις όπως ο «Ο Κύκλος με την κιμωλία» στο Παλλάς, στο θέατρο του ΠΑΣΟΚ και βάζουνε μέσα κατά χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν 3 σε 1 εισιτήριο σαν τις «Πίτσες». Και όλες αυτές οι ομάδες που λες φτύνουν αίμα για να μαζέψουν 50,80,100 εισιτήρια, αυτή είναι η τέχνη στην Ελλάδα. Δεν γίνεται να μην υπάρχει επιδοτούμενη από το κράτος τέχνη, δεν γίνεται.

Πες μας λίγα λόγια για αυτά που ετοιμάζεις θεατρικά.

Θα είμαι το καλοκαίρι σε μια παράσταση που θα είναι συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων του Θοδωρή Μαρασούλη, «Προμηθέας Δεσμώτης» σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου. Είμαι πολύ χαρούμενος που τον γνώρισα, δεν είχα ξαναδουλέψει μαζί του, νιώθω πολύ χαρούμενος, σε Μετάφραση του Ποιητή Γιώργου Μπλάνα, είναι ένας αρκετά νεανικός θίασος, έχει πλάκα γιατί στο νεανικός βάζω και τον εαυτό μου μέσα.

Συμμετέχουν ο Τάσος Νούσιας, ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, η Μαριλέν Καμίντσκι και η Κατερίνα Λούρα είναι η κορυφαία του χορού και συμμετέχουν άλλες εφτά χορεύτριες, η Φρόσω Κόρρου κάνει την κίνηση, Lost Bodies κάνουν τη μουσική.

Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» που κάνουμε τώρα είναι τρομακτικά επίκαιρο πολιτικά για την εποχή του, να σταθείς απέναντι σε μια εξουσία να την χλευάσεις, να της αντισταθείς με έναν τέτοιο τρόπο. Νομίζω αυτό έκανε και ο Αισχύλος, στεκόταν τόσο επαναστατικά απέναντι σε ό,τι εξουσιάζει τη ζωή μας, απέναντι στην εξουσία που επιβάλλει, που θέλει ανθρώπους από τους οποίους αφαιρεί τα ανθρωπιστικά τους χαρακτηριστικά και τους κάνει μια μάζα που απλώς ακούνε. Σήμερα τι ακούμε; τα κανάλια. Απέναντι σε αυτή την εξουσία αυτός στέκεται έτσι και λέει «Οχι δεν ζητάω τίποτα για τον εαυτό μου, ζητάω απλώς να αντισταθώ». Λέει υπέροχα λόγια μέσα στο κείμενο, όπως «Η τέχνη και η σκέψη είναι λαθρεπιβάτες στο πλοίο της ανάγκης» και λέει ο χορός «Και την ανάγκη ποιός την κυβερνά».

*Φωτογραφίες: 3pointmagazine.gr

ΠΗΓΗ: 3pointmagazine