Ποιος φοβάται ένα δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση;

του  Γεράσιμου Χολέβα

Πέντε μήνες κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» και κατάφεραν να αποδείξουν πως αυτή η Αριστερά μπορεί να προτείνει και μνημονιακά μέτρα. Πέντε μήνες κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» και φάνηκε ότι αυτή η Αριστερά δεν έχει, καν, τη δυνατότητα  να υπερασπιστεί τα ελάχιστα που έταξε, για να κερδίσει την εκλογική μάχη. Πέντε μήνες κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά» και ξεχάστηκαν οι «τσαμπουκάδες» για τα μνημόνια. Έγιναν διαχειριστές της κρίσης, με την έγκριση των δανειστών. Και οι δανειστές ακόμα ζητάνε…

Ως εδώ, πια. Η Ελλάδα, που οι ηλικιωμένοι ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια και απλώνουν το χέρι στα φανάρια, δεν αντέχει άλλο τα παραμύθια. Η Ελλάδα, των εκατομμυρίων ανέργων και απλήρωτων, δεν έχει περιθώριο για «αριστερά» παζάρια.  Αυτή η Ελλάδα έχει δικαίωμα στη ζωή. Η άλλη Ελλάδα, εκείνων που κατέχουν και συνεχίζουν να πλουτίζουν, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Δεν είμαστε μία Ελλάδα. Ποτέ δεν ήταν έτσι. …

Το γράψαμε και όταν έκλεισαν 70 χρόνια από το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη, γράψαμε αυτά που είχε πει ο Άρης στη Λαμία (29-10-1944): : «Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ»; 

Σήμερα, εμείς παραμένουμε «με τα πεζούλια μας εδώ» και χιλιάδες νέοι μεταναστεύουν. Η άλλη Ελλάδα έχει εξασφαλίσει τα χρήματα της και τις μεγάλες της επιχειρήσεις, είτε εδώ, είτε στο εξωτερικό, δεν έχει κανένα πρόβλημα.

Τα πράγματα, πια, είναι ξεκάθαρα. Το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ, πως θα αλλάξει την Ευρωπαϊκή Ένωση, τελείωσε. Επιδίωξαν να πείσουν ότι μπορεί να «τα βρεις» με τους δανειστές. Πού φτάσαμε; Ένα βήμα πριν το νέο μνημόνιο, με μέτρα που θα διαλύσουν το λαό, με «έμμεσους» τρόπους αρπαγής του κατακρεουργημένου λαϊκού εισοδήματος.

Υποχρεωτική η άγρια λιτότητα μέσα στην ΕΕ

Μετά και τη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης «πρώτη φορά Αριστερά», ποιος αμφισβητεί ότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχει μόνο ένας δρόμος; Ποιος αμφισβητεί ότι μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μοναδικός δρόμος είναι των μνημονίων και της άγριας λιτότητας; Οι καλοί μας «εταίροι» και «σύμμαχοι» θέλουν τη χώρα (όχι τη χώρα γενικά, το λαό της χώρας) μια οικονομική αποικία. Θέλουν τη χώρα ένα πολιτικό προτεκτοράτο, που θα εγκρίνουν οι δανειστές εάν πρέπει να ζήσουμε, πώς πρέπει να ζήσουμε, γιατί πρέπει να ζήσουμε!

Το θέμα, προφανώς, δεν είναι «εθνικό». Δεν είναι οι «κακοί Γερμανοί», γενικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια καπιταλιστική ένωση. Οι κεφαλαιοκράτες «μοιράζουν την τράπουλα». Το μεγαλύτερο μέρος του «ελληνικού κεφαλαίου» έχει άμεση σύνδεση (ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά), με το ευρωπαϊκό. Βάζουμε σε εισαγωγικά το «ελληνικό κεφάλαιο», γιατί δεν έχουμε καμία διάθεση να «μπερδευτούμε» με τις αναλύσεις περί «εθνικής αστικής τάξης».  Οι Έλληνες κεφαλαιοκράτες (οι περισσότεροι) έχουν επιλέξει τη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν τους …παρέσυρε κανείς.

Υπάρχουν, όμως, και οι εργαζόμενοι που άκουσαν , για χρόνια, πως ο «παράδεισος της Ευρωπαϊκής Ένωσης» είναι η μόνη λύση. Είναι, μας λέγανε, «το σπίτι μας», εκεί «θα φάμε με χρυσά κουτάλια», θα είμαστε στο «γκρουπ των ισχυρών». Σήμερα, πια, τι έχουν να πούνε, σε μια σμπαραλιασμένη χώρα; Τι προτείνουν; Τι προτείνει και η κυβέρνηση «πρώτη φορά Αριστερά»; Να μείνουμε με τις αλυσίδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να πληρώσουμε για ακόμα μια φορά; Τι προτείνει; Καταδίκη, αρκεί να είναι ευρωενωσιακή καταδίκη;

Η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ

Οι δημοκράτες πολιτικοί υπερασπιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλων των αποχρώσεων, δεν επιτρέπουν στο λαό να επιλέξει; Μετά την πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ, που θα έσκιζε τα μνημόνια και τώρα πάει να υπογράψει καινούργια, δεν υπάρχει πολιτική νομιμοποίηση. Κέρδισαν την πλειοψηφία στις εκλογές, με υποσχέσεις που δεν μπορούν να υλοποιήσουν ούτε στο ελάχιστο. Κρατάνε μόνο τη «λύση μέσα στο ευρώ» και όλα τα άλλα τα «ξεχνάνε».  Ξεκάθαρα: Δεν δικαιούνται να συνεχίσουν. Ας μιλήσουμε στο δικό τους «λεξιλόγιο»: Δεν έχουν τη λαϊκή εντολή να προχωρήσουν.

Δημοψήφισμα: Μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ανάμεσα στους πολιτικούς ελιγμούς του ΣΥΡΙΖΑ, το προηγούμενο διάστημα, ήταν και η πρόταση για δημοψήφισμα.Δεν έλεγαν, επί της ουσίας, ποιο δημοψήφισμα. Εννοούσαν (και κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το περιέγραψαν) ένα δημοψήφισμα, για την αποδοχή ή όχι της όποιας συμφωνίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν μετάθεση της ευθύνης για την υπογραφή συμφωνίας.

Μήπως να κάναμε κι ένα δημοψήφισμα για τη λιτότητα, γενικά; Δηλαδή; Ακόμα και εάν το αποτέλεσμα ήταν ένα ηχηρό «όχι στη λιτότητα», τι θα γινόταν; Τι θα άλλαζε; Θα «πηγαίναμε» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και λέγαμε δεν θέλουμε λιτότητα; Αμφιβάλλει κανείς πως η λιτότητα είναι παγιωμένη στην ΕΕ; Εδώ τα ελάχιστα που έταξε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να περάσουν…

Οι δημοκράτες υπερασπιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν επέτρεψαν στο λαό να επιλέξει, για τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ. Δεν επέτρεψαν να αποφασίσουμε αν θέλουμε τη συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, τα μνημόνια.  

Άλλοτε άθροιζαν τα ποσοστά των κομμάτων που συμφωνούσαν με τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και άλλοτε αποφάσιζαν πως έτσι θέλει η πλειοψηφία.  Σήμερα, ακόμα και σύμφωνα με έρευνες που παρουσιάζονται, πάνω από 20% ( το ποσοστό κάποιες φορές πλησιάζει και το 30%) δεν θέλει την παραμονή της χώρας  στην ΕΕ.  Δεν θα μπούμε στη διαδικασία καταμέτρησης, μέσω δημοσκοπήσεων. Είναι αυτονόητο πως ο τρόπος των ερωτήσεων και η καθημερινή προπαγάνδα, που παρουσιάζει εφιαλτική την περίπτωση εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παίζουν το ρόλο τους.

Ένα δημοψήφισμα με το ερώτημα «μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι απλή υπόθεση; Προφανώς, όχι.Ένα δημοψήφισμα δεν γίνεται στο κενό. Δεν σταματά η κυριαρχία της ιδεολογίας, η κυριαρχία των μέσων που έχουν οι υπερασπιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για την ακρίβεια, δεν σταματά η καπιταλιστική κυριαρχία μπροστά σε ένα δημοψήφισμα. Οι διεκδίκηση των όρων που θα γίνει ένα δημοψήφισμα είναι και αυτοί ένα πεδίο αγώνα.

Ποιος φοβάται;..

Ποιος φοβάται ένα δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτός που δεν έχει να φοβηθεί είναι, σίγουρα, ο λαός. Άλλοι, σίγουρα θα φοβηθούν.

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα:

Για τους ισχυρούς της Ευρωπαϊκή Ένωση, για τους κεφαλαιοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα δεν είναι «για πέταμα». Είναι μια χώρα υπό εκμετάλλευση, μια «αγορά» για εκμετάλλευση. 

Οι εσωτερικές αντιθέσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιτρέπουν απλοϊκές εξηγήσεις. Η πολιτική και οικονομική εξουσία στην Ελλάδα έχει δεσμούς με την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Η αμφισβήτηση της παραμονής της χώρας θα προκαλέσει σίγουρα τριγμούς σε αυτές τις σχέσεις.

Πότε, άραγε, έχουν βρεθεί οι επίσημοι πολιτικοί υπέρμαχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη θέση να υπερασπιστούν την επιλογή τους;  

Δεν εννοούμε πότε άρχισαν την κινδυνολογία για το «Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος». 

Πότε αναγκάστηκαν να απαντήσουν «γιατί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση» και να υπάρχουν αντεπιχειρήματα στο δημόσιο διάλογο; 

Πάντα, υπεροπτικά μιλούσαν, με τη σιγουριά πως η μοναδική επιλογή είναι η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Ας βγούνε να μας πούνε τώρα: Ποιο είναι το μέλλον εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης; 

Χωρίς κραυγές, με επιχειρήματα.  Ας απαντήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως υπερασπιστής του ευρωμονοδρόμου.

Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μια πολιτική τάση που υποστηρίζει πως δεν θέλει την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  

Τις τελευταίες μέρες κάπου έχει …εξαφανιστεί. Τολμάει, άραγε, να πάρει θέση σε ένα δημοψήφισμα για «μέσα ή έξω από  την ΕΕ»; Αρκετά, πια, με τα μισόλογα και το κρυφτούλι πίσω από τις κυβερνητικές θέσεις.

Από εκεί και πέρα;

Από εκεί πέρα; Ένα ποσοστό που δεν θα θέλει την παραμονή της χώρας θα είναι ομοιογενές; Όχι. Δεν είναι κρυφό, άλλωστε, πως υπάρχουν και οι οικονομικές δυνάμεις στην Ελλάδα, που θα ήθελαν τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους. 

Αυτές οι δυνάμεις σίγουρα θα παίξουν το δικό τους παιχνίδι. Μια Ελλάδα της «αγοράς», των ιδιωτικοποιήσεων, των μισθών πείνας, της ανεργίας, εκτός ΕΕ, δεν είναι καλύτερη από μια Ελλάδα εντός ΕΕ.  Εδώ ανοίγει και η μεγάλη συζήτηση. Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης πώς; Με ποιο δρόμο ανάπτυξης, για τη χώρα;…

Ας ανακεφαλαιώσουμε: Η παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υποχρεωτική λιτότητα, μνημόνια με όνομα και χωρίς όνομα, φτώχεια μέχρι και πείνα. 

Αυτό είναι το μέλλον για κάθε λαό μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Η παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μονόδρομος. 

Η επιλογή μιας Ελλάδας εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι εφιάλτης. 

Δεν θέλουμε όλοι την ίδια Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Ένα δημοψήφισμα, με όρους που μπορεί να γίνει πολιτική αντιπαράθεση, θα είναι και ένα «ξεκαθάρισμα» συσχετισμών. Θα ανοίξουν τα χαρτιά τους πολλοί και διάφοροι…

Ο λαός έχει δικαίωμα να επιλέξει και ας φοβούνται πολλοί ότι θα χάσουν το βόλεμα τους… Ας ανοίξει η συζήτηση…

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Κυπριώτης