Ο ευρω-θάνατος

Όσο και να φαντάζει ο τίτλος αυτού του άρθρου υπερβολικός, αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα για την σημερινή Ελλάδα. Ας δούμε συνοπτικά, λίγα σημεία για το «κόστος» παραμονής στο ευρώ:

του Κώστα Παπουλή

Όσο και να φαντάζει ο τίτλος αυτού του άρθρου υπερβολικός, αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα για την σημερινή Ελλάδα. Ας δούμε συνοπτικά, λίγα σημεία για το «κόστος» παραμονής στο ευρώ:

Πρώτον: Τουλάχιστον άλλα τρία - τέσσερα χρόνια, ύφεση - απο-πληθωρισμός - εσωτερική υποτίμηση

Η Ελλάδα για να μηδενίσει ένα πρωτογενές έλλειμμα 8% του ΑΕΠ (ας δεχτούμε ότι ήταν τόσο το 2009), χρειάστηκε να θυσιάσει 25% του ΑΕΠ της και η πραγματική ανεργία να υπερβεί το 30%. Δηλαδή, για κάθε μονάδα διόρθωσης και δημοσιονομικής προσαρμογής του πρωτογενούς ελλείμματος, είχαμε περίπου 3% υποχώρηση του ΑΕΠ. Σήμερα, το 2015 έχει παρουσιαστεί πάλι έλλειμμα, τουλάχιστον 1% του ΑΕΠ. Αν πάμε σε πλεονάσματα, της τάξης του 3%, σταδιακά τα επόμενα χρόνια (π.χ. 1% το 2015, 2% το 2016 κλπ), ποιος μπορεί να αποδείξει ότι δεν θα υπάρξει η ίδια πορεία; Γιατί να μην υπάρξει περαιτέρω ύφεση (χονδρικά) 12%; Έπαψε ως δια μαγείας να ισχύει ο περίφημος «πολλαπλασιαστής» κλπ. Και γνωρίζουμε καλά, ότι με αυτόν τον τρόπο ότι η νέα ύφεση θα γεννάει νέα μέτρα κλπ .

Είναι αλήθεια ότι αυτή την στιγμή υπάρχουν δύο ευνοϊκοί λόγοι, που θα μπορούσαν να....
βοηθήσουν την οικονομία, η πτώση των τιμών του αργού πετρελαίου και η πολιτική της Ε.Κ.Τ. που οδηγεί και σε υποτίμηση του ευρώ. Ήδη όμως ως οικονομικό έτος, το 2015 (λόγω οικονομικοπολιτικής εγχώριας συγκυρίας έχει χαθεί, ενώ είναι βέβαιο ότι σε σύντομο ορίζοντα (ενός - δύο ετών) οι παράγοντες αυτοί θα αρθούν, με αρνητικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία, και γενικότερα για την ζώνη του ευρώ.

Ακόμη δηλαδή και στο πιο ευνοϊκό σενάριο, μπορεί η ύφεση να είναι μικρότερη από 12%, αλλά η οποιαδήποτε ανάπτυξη αποκλείεται. Αντίθετα θα παραμείνει ο αποπληθωρισμός, ενώ ως κύρια πολιτική ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας η εσωτερική υποτίμηση, η οποία θα ενταθεί. Εν ολίγοις, η παραμονή στο ευρώ συνιστά αυτοκτονία.

Δεύτερον: Η χώρα, -αιώνια- αποικία χρέους

Είναι σαφές ότι αν δεν υπάρξει ένα σημαντικό άθροισμα (πληθωρισμού και ρυθμού ανάπτυξης) ο λόγος χρέους προς το ΑΕΠ, δεν μεταβάλλεται, όσο χαμηλά και αν κινηθούν τα επόμενα χρόνια τα επιτόκια δανεισμού. Κάτι τέτοιο όμως, δεν είναι δυνατόν, όχι μόνο εξ αιτίας της πολιτικής των πρωτογενών πλεονασμάτων που οδηγούν πιο βαθιά στην ύφεση, αλλά και εξ αιτίας της απώλειας της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας λόγω της συμμετοχής της στο κοινό νόμισμα. Άλλωστε η είσοδος στο ευρώ -όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές και δεν θα σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε- είναι αυτή που οδήγησε στην δίδυμη χρεοκοπία, παραγωγική και δημοσιονομική. Συνεπώς, ακόμη και αν υπάρξει μια νέα ελάφρυνση-αναδιάρθρωση του χρέους, η μοίρα και αυτής της αναδιάρθρωσης, δεν θα είναι καλύτερη από αυτήν του 2012.

Τρίτον: Η Ελλάδα αφρικανοποιείται, αιμορραγεί και γερνάει, η εργασία εξαθλιώνεται.

Ακόμη και αν η κατάσταση μπορούσε να σταθεροποιηθεί (πράγμα που αποκλείεται για τα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια) η πληγή της ανεργίας δεν θα έκλεινε.

Αντίθετα, θα συνεχίζονταν οι υπάρχουσες τάσεις: α) αντικατάσταση της σταθερής και οκτάωρης εργασίας από υποαπασχόληση, πράγμα που (ψευδώς) σήμερα δείχνει σταθεροποίηση στην απασχόληση, -δηλαδή ίδια ποσοστά ανεργίας, ενώ στην πραγματικότητα η σταθερή εργασία μειώνεται-.β) Πτώση μισθών. γ)μετανάστευση των «καλύτερων» στο εξωτερικό, αύξουσα αιμορραγία νεολαίας και επιστημονικού δυναμικού.δ) Εξ ‘ αιτίας της μετανάστευσης αλλά και της τραγικής μείωση γάμων-γεννήσεων λόγω φτώχειας, δραματική επιδείνωση της πυραμίδας ηλικιών. ε) Η Ελλάδα προσπαθεί να στηριχθεί στο όλο και μικρότερο κόστος εργασίας ως μοναδικό πλεονέκτημα στη ζώνη του ευρώ. Κάποιοι τομείς έντασης και ανειδίκευτης εργασίας επιβιώνουν, η χώρα μετατρέπεται σε ζώνη φτηνής εργασίας, μέσα στον καταμερισμό του ευρώ, αλλά δυστυχώς, χωρίς να λύνεται το ζήτημα της ανεργίας. Έχουμε δηλαδή «αφρικανοποίηση» και όχι «κινεζοποίηση».

Τέταρτον: Ολική κατάρρευση του κοινωνικού κράτους

Ήδη δημόσια σχολεία και νοσοκομεία βρίσκονται κοντά στο σημείο τήξης. Δεν αποκλείεται από φέτος, ένστολοι εκπαιδευτικοί και ιατροί, αντί να κάνουν θητεία, να μπαλώνουν τρύπες στην εκπαίδευση και στην υγεία. Π.Χ.: Σε δημοτικά, λύκεια και γυμνάσια απαιτούνται 28000!!! διορισμοί. Αν παραμείνουμε στο ευρώ, θα συνεχιστεί αυτή η πολιτική, οπότε γυρνάμε στην προπολεμική εποχή και στο αλληλοδιδακτικό σχολείο.

Αλλά και το ασφαλιστικό σύστημα τείνει να καταρρεύσει, αφού σύντομα πλησιάζουμε τον λόγο 1:1 σε εργαζόμενους, ενώ οι ημιαπασχολούμενοι που προσμετράμε σε κανονικά εργαζόμενους αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Συνεπώς λείπουν θέσεις εργασίας που μετριούνται πλέον σε εκατομμύρια.

Πέμπτον: Διαλυμένες τράπεζες, μόνιμοι επαίτες του κάθε Ντράγκι, ολοσχερή αδυναμία χρηματοδότησης της οικονομίας, - αρνητική αποταμίευση….

Παρά τα όσα λέγονται για τους «κακούς» εύπορους Έλληνες που έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό κλπ, ενώ βέβαια στα ιερά και στα όσια της Ε.Ε. είναι η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, η αλήθεια είναι άλλη. Τα δάνεια του κατασκευαστικού «θαύματος» της χρυσής εποχής του ευρώ, στηρίχτηκαν σεδανεισμό των τραπεζών από το εξωτερικό, κύρια σε ξένους καταθέτες (φυσικά πρόσωπα) που είχαν τις αποταμιεύσεις τους σε ελληνικές τράπεζες λόγω καλών επιτοκίων. Αυτά τα κεφάλαια έφυγαν πρώτα, λόγω του υψηλού ρίσκου της κρίσης. Ακολούθησαν κεφάλαια επιχειρήσεων και λόγω ρίσκου, αλλά και λόγω αλλαγής-μεταφοράς έδρας στην αλλοδαπή, που προέρχεται από το ότι ήταν αδύνατον να χρηματοδοτηθούν από το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, ήρθαν οι «εύποροι Έλληνες», που αφού αγόρασαν ένα σπίτι χρυσό και το βλέπουν μολυβένιο, αφού έχουν πάθει το κάζο του χρηματιστηρίου, προσπαθούν και αυτοί να σώσουν τις όποιες αποταμιεύσεις τους, στέλνοντας τιςκαταθέσεις τους είτε σε τράπεζες της αλλοδαπής, είτε στον πάτο της γλάστρας, στην βεράντα του διαμερίσματός τους.

Από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα λείπουν τουλάχιστον 100 δις ευρώ καταθέσεις, που «καλύπτονται» από την Ε.Κ.Τ.. Είναι απίθανο πλέον, ξένοι αποταμιευτές να ξαναεμπιστευθούν την Ελλάδα. Η εγχώρια αποταμίευση επίσης, είναι αδύνατον να καλύψει το κενό, χωρίς επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, μια που η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι απελπιστική. Άλλωστε η «ισχυρή» Ελλάδα, ήταν η μόνη χώρα της Ζ.Ε., που είχε όλη την πρώτη χρυσή δεκαετία της ΟΝΕ, αρνητική καθαρή αποταμίευση.

Άρα δεν είναι εφικτό να υπάρξει υγιές τραπεζικό σύστημα που να μπορεί να χρηματοδοτήσει τις επενδύσεις και να δημιουργήσει την ρευστότητα, που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία.

Έκτον: Μόνιμη στέρηση όλων των μέσων ανάταξης της ελληνικής οικονομίας και εξόδου από την κρίση

Mια χώρα που βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση όπως η Ελλάδα για να βγει από την κρίση χρειάζεται επεκτατική πολιτική συνδυάζοντας την νομισματική επέκταση, τις δημόσιες επενδύσεις και την διόρθωση της ακριβής συναλλαγματικής ισοτιμίας. Επίσης μια αδύναμη παραγωγικά χώρα όπως η πατρίδα μας, χρειάζεται βιομηχανική και εμπορική πολιτική.

Οι δύο τελευταίες πολιτικές απαγορεύονται λόγω συμμετοχής στην Ε.Ε.. Η νομισματική επέκταση και η συναλλαγματική πολιτική δεν είναι εφικτή λόγω συμμετοχής στην ΟΝΕ, ενώ ούτε μια αύξηση της ρευστότητας δεν είναι εφικτή (λόγω των συνθηκών που επικρατούν στο τραπεζικό σύστημα και περιγράψαμε παραπάνω). Επί της ουσίας, μια χώρα που ανήκει την ΟΝΕ και βρίσκεται σε τέτοια κρίση μπορεί να ξεφύγει από την λιτότητα, μόνο αυξάνοντας το δημόσιο έλλειμμα και κατά συνέπεια το δημόσιο χρέος, κάνοντας δηλαδή επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Όπως είναι κατανοητό, αυτό, είναι ανέφικτο για την Ελλάδα. Άρα η πρόταση: «έξοδος από την λιτότητα και παραμονή στο ευρώ» στερείται νοήματος.

Έβδομον: Προτεκτοράτο, κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας, ιδιωτικοποίηση των πάντων…

Ενώ η χώρα θα «σταθεροποιείται» στο ευρώ, ο ξένος παράγοντας θα ενισχύεται οικονομικά και πολιτικά. Καθώς τα έσοδα του δημοσίου θα μειώνονται από την ύφεση και μακροπρόθεσμα από τις ιδιωτικοποιήσεις, όλο και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις θα απαιτούνται, μέχρι να ξεπουληθούν τα πάντα. Η πολυετής υποταγή στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο θα δημιουργήσει αμνησία για την λεγόμενη δημοκρατία (έστω και για αυτή που ο Καστοριάδης έχει ορθώς χαρακτηρίσει ως φιλελεύθερη ολιγαρχία) την οποιαδήποτε εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Η χώρα θα μετατραπεί σε οιονεί προτεκτοράτο, που για να σωθεί θα χρειάζεται ξένη εισβολή….

από το «sxedio-b.gr»