Πονάς, πονάς παντού

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Περνάν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια - κι εσύ εκεί. Στο ίδιο ακριβώς σημείο. Άλλωστε, δεν υπάρχει και λόγος. Άντε να σηκωθείς να πας σε κάποια συνέντευξη που κατάφερες να κλείσεις. Και πάλι όμως γυρνάς εκεί, στη φωλιά σου. Μαζεμένος και κακομοιριασμένος, αναπολώντας τις παλιές καλές μέρες.

Και συνεχίζουν να περνούν οι μέρες και οι μήνες. Και ξάφνου διαπιστώνεις κάτι… τόσο απλό μα εξίσου και τόσο τρομακτικό. Πονάς, πονάς παντού, σε όλο σου το σώμα.

«Μα δε γίνεται», σκέφτεσαι. Έχω να δουλέψω χρόνια. Δεν είναι φυσιολογικός ο πόνος. Είσαι καιρό μαζεμένος στη φωλιά σου και δεν μπορείς να δικαιολογήσεις με τίποτα αυτό...

τον πόνο. Μαζί με όλα τα άλλα, κι αυτό λοιπόν!

Αρχίζεις και ψάχνεσαι. Τρελές ιδέες περνούν από το μυαλό σου. Προσπαθείς να σκεφτείς κάτι θετικό, αλλά καιρό τώρα δεν μπορείς.

Βγαίνεις έξω και τρέχεις. Θέλεις να πεις κάπου το πρόβλημά σου, αλλά δεν ξέρεις πού. Δεν ξέρεις και τι έχεις. Σε γιατρό δεν πας και ούτε θα πας. Δεν έχεις λεφτά.

Και συνεχίζεις να τρέχεις σαν τον τρελό, με την ιδέα να προσπεράσεις τον πόνο σου. Να τον αφήσεις δεύτερο και καταϊδρωμένο στον αγώνα της ζωής.

Λαχανιάζεις. Βρίσκεις ένα παγκάκι να ξαποστάσεις, να σκεφτείς. Κοιτάς τριγύρω σου, αλλά τελικά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Συνεχίζεις και πονάς.

Σκέφτεσαι. Πολλά, αλλά συμπέρασμα κανένα. Και ξαφνικά….

Κάθεται δίπλα σου ένας παππούς. Με ένα κουλούρι στο χέρι να σε ρωτά τι έχεις.

Ο Άνθρωπός σου! Κι αρχίζεις να του λες, να του λες, να του λες.

Και τον ρωτάς:

Τελικά, γέροντα, μπορείς να μου πεις τι μου συμβαίνει; ΤΙ ΕΧΩ;

ΠΟΝΟΛΕΦΤΟ, σου απαντά.

Σοφός και καλός λαός οι Έλληνες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ 40 , 40 χρ.

ΠΗΓΗ: το ημερολόγιο ενός ανέργου