Όσοι πιστεύουν πως για τους εταίρους είναι πραγματικά πρόβλημα το ζήτημα των συντάξεων ή των πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αλίμονο εάν οι εταίροι μας, που στέλνουν στρατεύματα στην Αφρική και γλυκοκοιτάνε προς τη Μέση Ανατολή, ασχολιόντουσαν με τέτοιες μικρότητες.

Την ίδια στάση θα είχαν και για οποιοδήποτε άλλο θέμα προέβαλε η ελληνική κυβέρνηση. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν είναι τα “οικεία πρόσωπα” που έχουν μάθει να συναντούν, και να μένουν ήσυχοι, η όποια διαπραγμάτευση ήταν καταδικασμένη να έχει την ίδια κατάληξη με την σημερινή.

Χώρια που η οποιαδήποτε παραχώρηση δημιουργεί ένα πολύ κακό προηγούμενο για όσα έπονται να αντιμετωπίσουν. Αλλά και πάλι, έχω την αίσθηση πως δεν σκάνε ιδιαίτερα για ...

τα δημοσιονομικά.

Το μόνο αγκάθι που πραγματικά συναντάται είναι η άρνηση της Ελλάδας να παραχωρήσει μεγαλύτερες εξουσίες στους εταίρους.

Αυτή τη στιγμή, μέσα από την οικονομική πολιτική επιχειρείται η περιβόητη ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Η οποία θα βασίζεται σε συμβόλαια δανείων, ρήτρες και δικαστικές αποφάσεις.

Well done Ευρώπη, αυτό πρέπει να ονειρεύονταν ο Τσόρτσιλ και τα υπόλοιπα τοτέμ των απανταχού «ευρωπαϊστών» και «πολιτών της Ευρώπης».

Γι’ αυτό, μισή, μία, ακόμα και τρεις μονάδες έκπτωση στο δημοσιονομικό πλεόνασμα δεν λέει τίποτα σε κανέναν στην Ευρώπη.

Άλλωστε, μόλις πριν λίγους μήνες, η Κομισιόν δέχθηκε τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας και του Βελγίου, παρά το γεγονός πως και οι δύο δεν αντιμετώπιζαν την αύξηση χρέους τους. Μάλιστα η Γαλλία πήρε διετή παράταση για να εφαρμόσει τον κανόνα του 3% πρωτογενούς πλεονάσματος, κατά παράβαση των κανονισμών.

Στην Ελλάδα, που αναγνωρίζουν και οι ίδιοι πως βιώνει ανθρωπιστική κρίση, τι λόγο θα είχαν να το αρνούνται;

Συνεπώς, για τους εταίρους μας, ένα σκόντο στο πλεόνασμα δεν κόστιζε τίποτα. Ήταν απλά ένα εργαλείο για να φτάσουν την κατάσταση στα άκρα.

Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι του πλανήτη συμφωνούν πως ο καπιταλισμός φτάνει πάντα σε σημείο όπου να χρειάζεται να διαγράψει χρέος.

Μετά τη συσσώρευση χρέους και την αναδιανομή των κερδών, ακολούθως χρειάζεται πάντα κούρεμα για να επιβιώσει το σύστημα τους. Διαφορετικά, το σύστημα θα βγει έξω από τα όριά του, και η επιβολή του ελέγχου θα γίνει αδύνατη.

Αποκλείεται σε ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση να μην υπάρχει ένας οικονομολόγος που να τους είπε: «Ρε παιδιά, άμα δεν κόψουμε χρέος είναι σαν να πετάμε λεφτά στο πηγάδι!» Αποκλείεται.

Κι όμως, οι ευρωπαίοι παριστάνουν πως κάθε φορά που ακούνε για διαγραφή βγάζουν σπυράκια.

Το πιθανότερο είναι πως το χρέος το κρατάνε για το μέλλον. Καβάτζα.

Δηλαδή, ενώ στην ιστορία της οικονομίας, όποτε ο δανειολήπτης βαρούσε κανόνι διέγραφε μέρος του χρέους του στον πιστωτή μονομερώς, η Ένωση θα ανταλλάσσει το κούρεμα χρέους με εξουσίες. Σε πλήρη συνεννόηση.

Χαμηλότερο ύψος χρέους για μεγαλύτερη σύσφιξη σχέσεων με τον δανειστή. Δηλαδή, το διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Όσοι σε αυτό το σχέδιο βλέπουν ενοποίηση της Ευρώπης, είναι σαν να σου παίρνει η τράπεζα το σπίτι, να σε αφήνει να μένεις μέσα πληρώνοντας δάνειο και εσύ να πιστεύεις πως την φιλοξενείς κιόλας.

Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, όσο ανήκει και στην Ανατολή, όσο ανήκει και στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα ανήκει στον τόπο της, που είναι σημείο συνάντησης πολιτισμών εδώ και δεκάδες αιώνες.

Μία βασική αρχή της διαπραγμάτευσης λέει πως αυτό για το οποίο διαπραγματεύεσαι, αποδέχεσαι πως μπορεί και να μην σου ανήκει.

Τελικά, ποια κληρονομιά ανήκει στην Ελλάδα και με ποιο δικαίωμα μπορεί να την απεμπολήσει για μια χούφτα ευρώ;

*Ας με συγχωρήσουν οι φίλοι γλωσσολόγοι και μη. Προφανώς με τον τίτλο κάνω μία υπέρβαση, σε κόντρα με τη ρίζα της λέξης. Μου φάνηκε όμως πως αυτή η… λεξιπλασία, σήμερα εκφράζει βαθιά το πραγματικό πρόσωπο που δείχνει η Ευρώπη.

ΠΗΓΗ:Ρεμπελίσκος μέσω http://www.stontoixo.com/2015/06/blog-post_30.html