Μεγαλώνοντας παιδιά μέσα σε ένα δύσκολο εκπαιδευτικό σύστημα

Άρθρο της Nanice Ellis – Μετάφραση: Λίλη Ζήσου

Γιατί δεν λέμε την αλήθεια για το Σύστημα στα παιδιά μας μόλις φτάνουν σε ηλικία που μπορούν να καταλαβαίνουν; Δυστυχώς, εγώ δεν υπήρξα επαρκώς αφυπνισμένη ώστε να μιλήσω στα μικρά παιδιά μου για το στημένο παιχνίδι που παίζεται και στο οποίο δεν ήταν υποχρεωμένα να συμμετάσχουν. Τα παιδιά μου, ευτυχώς ξύπνησαν έγκαιρα και μετά από χρόνια στο παραδοσιακό σχολείο, το καθένα ανεξάρτητα, μπόρεσε να δει μέσα από τις τρύπες του συστήματος και να φύγει προτού ανταμειφθεί από το σχολείο για την αποπεράτωσή του.

Είμαι η περήφανη μητέρα τριών λαμπρών και αφυπνισμένων νέων που εγκατέλειψαν το Γυμνάσιο. Ευτυχώς, όταν αυτοί είχαν την σοφία να κάνουν τις δικές τους επιλογές, εγώ είχα το θάρρος να τους στηρίξω.

Τι νόημα έχει να θεωρούμε ότι είμαστε στη διαδικασία της αφύπνισης όταν συνεχίζουμε...
να αφήνουμε τα παιδιά μας στα χέρια ενός απαρχαιωμένου συστήματος; Απλά περνάμε την υπνωτική έκσταση στην επόμενη γενιά. Θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Υπάρχουν εξαιρετικοί και με καλές προθέσεις δάσκαλοι, αλλά και αυτοί περιορίζονται και πιέζονται από πολλές συνήθειες και τρόπους που αγχώνουν και τα παιδιά μας.

Παραδοσιακά σχολεία στις ΗΠΑ και σε πολλές άλλες χώρες είναι τόποι εκπαίδευσης σκόπιμα κατασκευασμένοι για να προετοιμάσουν παιδιά για το Σύστημα. Δημόσια και πολλά ιδιωτικά σχολεία είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να προγραμματίζουν τα παιδιά να είναι και να παραμένουν σε ύπνωση ώστε αργότερα να ακολουθούν και να συμπορεύονται. Τα αθώα παιδιά μας προγραμματίζονται συστηματικά μέσα από αξιακά θέματα, μέσα από κατάθλιψη και από την απεχθή ανάγκη της προσαρμογής. Από την στιγμή που ένα παιδί προγραμματίζεται για δώδεκα ή περισσότερα χρόνια καταλήγει άριστα δασκαλεμένο για να μπει στον “πραγματικό κόσμο” με πεποιθήσεις και συμπεριφορές που τροφοδοτούν και διαιωνίζουν μια συστηματική ατζέντα.

Τα σχολεία δομούνται με τέτοιο τρόπο ώστε οι επιβραβεύσεις να δίνονται για υπακοή (δηλαδή σε όσους ακολουθούν, είναι καλοί, κάνουν αυτό που τους έχει ζητηθεί), για αποστήθιση και για επανάληψη. Οι τιμωρίες δίνονται σε όσους αντιμιλούν, έχουν τον δικό τους τρόπο σκέψης, δεν συμπορεύονται. Τα σχολεία διδάσκουν με αποτελεσματικό τρόπο τους μαθητές να νιώθουν ανίσχυροι και να αναρωτιούνται σε κάθε στιγμή για την αξία τους, τσακίζοντας έτσι το ηθικό των ευαίσθητων παιδιών μας.

Από πολλές απόψεις τα σχολεία χρησιμοποιούν ένα στρατιωτικό πρότυπο για να αναπτύξουν υπάκουους πολίτες. Μεγάλης διάρκειας ωρολόγιο πρόγραμμα, ατέλειωτη δουλειά στο σπίτι, διαγωνίσματα που δημιουργούν άγχος, αδιάκοπη αποστήθιση και λίγος χρόνος για ξεκούραση. Άλλωστε η καθήλωση των παιδιών στα θρανία όλη μέρα τα αποσυνδέει από το σώμα τους και τη σοφία που ενυπάρχει σε αυτό. Πολλά σχολεία δίνουν την αίσθηση ακόμη και καταθλιπτικών στρατώνων.

Όταν ήμουν παιδί, κοιμόμουν και περπατούσα υπό την επήρεια του Συνδρόμου Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (PTSD) που μου είχε προκληθεί από το σχολικό άγχος. Χρόνια αργότερα, συνέχιζα να έχω εφιάλτες αποτυχίας σε διαγωνίσματα. Ξυπνούσα ιδρωμένη και χρειαζόμουν να θυμίσω στον εαυτό μου ότι το σχολείο είχε τελειώσει. Ακόμη και τώρα υπάρχει στρες στα σχολεία και μάλιστα μεγαλύτερο από τότε που ήμουν παιδί.

Δεν είναι ασυνήθιστο, παιδιά στην προεφηβεία να βρίσκονται σε φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά καθώς κατακλύζονται από αρνητικά συναισθήματα. Ένα ενδεκάχρονο δεν θα έπρεπε να γνωρίζει το στρες. Τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα να δημιουργούν ,να εκφράζονται, να απολαμβάνουν τη ζωή και να ευχαριστιούνται την μάθηση. Ας μη μας εκπλήσσει η συνεχιζόμενη αύξηση του ποσοστού αυτοκτονιών των εφήβων.

Εμποτισμός με φάρμακα ώστε να μένουν κοιμισμένοι οι νέοι;

Φυσικά υπάρχουν παιδιά που δεν ανταποκρίνονται στον σχολικό προγραμματισμό και δεν προχωρούν με το ημερήσιο πρόγραμμα. Για τα παιδιά αυτά έχει διαγνωστεί ότι πάσχουν από ελλειμματική προσοχή ή υπερκινητικότητα. Αλλά, αυτό που αποκαλούμε ανικανότητα ή πρόβλημα στην πραγματικότητα είναι μια φυσική δημιουργικότητα – ενέργεια που δεν βρίσκει κάποιο θετικό κανάλι έκφρασης στο σχολικό περιβάλλον.

Τα σχολεία δεν μπορούν να χειριστούν παιδιά κανονικά εξελισσόμενα—έτσι, για τα παιδιά αυτά υπάρχει ιατρική διάγνωση και χαρακτηρισμός προκειμένου να δικαιολογηθεί ο εμποτισμός τους με φάρμακα και πολλές φορές ο διαχωρισμός τους. Αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος αυτού του προβλήματος, το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι προκειμένου να κατευνάσουν τους εκπαιδευτικούς και διευθυντές ,οι γονείς συμφωνούν με την φαρμακευτική αγωγή των παιδιών τους. Η χορήγηση επικίνδυνων φαρμάκων στα παιδιά μας για να παραμένουν κοιμισμένα είναι σαν να τα υποχρεώνουμε να πάρουν το μπλε χάπι στο Matrix. Αυτά τα παιδιά μας ζητούν να εξελιχθούν και εμείς τους απαντάμε με καταστολή.

Ο θάνατος της φαντασίας

Η μεγαλύτερή μας δύναμη να φτιάχνουμε συνειδητά ψέμματα στην “πνευματική τεχνολογία” είναι γνωστή ως φαντασία. Όλα ξεκινούν με την φαντασία. Είναι ισχυρότερη από κάθε μας πράξη στον κόσμο. Δεν είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα παραδοσιακά σχολεία ανακόπτουν τη λειτουργία της φαντασίας. Αν αποκόψεις ένα παιδί από την φαντασία του, το έχεις αποκόψει από την δύναμή του να δημιουργήσει συνειδητά την ζωή του.

Το Σύστημα δεν υποστηρίζει την φαντασία διότι χρειάζεται ανθρώπους να ακολουθούν και να κάνουν ότι τους υπαγορεύεται, προκειμένου να το θρέφουν και να το υποστηρίζουν. Αν ο καθένας χρησιμοποιούσε την φαντασία του και το δικό του τρόπο σκέψης, τα περισσότερα δυσλειτουργικά συστήματα θα είχαν καταρρεύσει πολύ γρήγορα. Για το Σύστημα η φαντασία ενός παιδιού αποτελεί εχθρό, επομένως θα πρέπει να καταστέλλεται πολύ γρήγορα.

Χωρίς να το γνωρίζουμε, εμείς οι γονείς κάνουμε το ίδιο πράγμα στα παιδιά μας—μόνο και μόνο επειδή αυτό είχε συμβεί και σε εμάς, και διότι έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου, ώστε να πιστεύουμε ότι τα παιδιά πρέπει να εγκαταλείπουν τις φανταστικές δυνάμεις τους για να πετύχουν στη ζωή—ή καλύτερα για να πετύχουν στο Σύστημα. Όταν είμαστε αφυπνισμένοι, εύκολα μπορούμε να δούμε ότι η πραγματική επιτυχία πηγάζει από τη δύναμη της φαντασίας του καθένα και την ελευθερία να την εκφράσει και τελικά εκδηλώνεται με απτά αποτελέσματα.

Ας είμαστε σαφείς, υπάρχουν κάποια σχολεία που υποστηρίζουν κι ενθαρρύνουν την ελεύθερη και φυσική ανάπτυξη των παιδιών, αλλά τα σχολεία στα οποία αναφέρομαι, έχουν ιδρυθεί και λειτουργούν από κυβερνητικά όργανα που επενδύουν στην ευθυγράμμιση και ύπνωση των μελλοντικών γενεών.

Ανώτερη μορφή μάθησης

Η μόρφωση είναι ουσιαστική, αλλά υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να αποστηθίζω πληροφορίες που δε θα μου χρησιμεύσουν ποτέ και στο να καθίσταμαι ικανός να μάθω κάτι διότι αυτό θα έχει ένα θετικό αντίκτυπο στη ζωή μου, ή θα διευρύνει το μυαλό μου, επιτρέποντας μου να δημιουργήσω και να συνεισφέρω στην ανθρωπότητα.

Υπάρχει τόσο πολύ υλικό να μάθουμε σ΄αυτό τον κόσμο, αλλά τα παραδοσιακά σχολεία δεν ασχολούνται με τα σημαντικά θέματα της ζωής, όπως τις επικοινωνιακές δεξιότητες, την διαχείριση των σχέσεων, την καλλιέργεια τροφίμων, την ανέγερση κατοικιών, την διατροφή, την φυσική θεραπεία και τόσα άλλα. Αν τα σχολεία δίδασκαν στα παιδιά μας να είναι αυτάρκη, να έχουν αυτοπεποίθηση και να είναι καλά εφοδιασμένα για την πραγματική ζωή, το σύστημα θα είχε συντριβεί ή θα είχε απλά διαλυθεί, με την πάροδο του χρόνου.

Όταν ένας μαθητής αγωνίζεται
το ερώτημα δεν είναι τι δεν πάει
καλά με το μαθητή ή τι δεν πάει
καλά με το δάσκαλο, το ερώτημα
είναι τι δεν πάει καλά με το σύστημα.

Τι μπορείς να κάνεις αν το παιδί σου είναι ενταγμένο στο σύστημα;

Σίγουρα αυτό που λέω δεν είναι ότι θα πρέπει να πάρουμε τα παιδιά μας από τα σχολεία, ή να μη τα πάμε να ξεκινήσουν. Λέω, αν πρέπει να στείλουμε τα παιδιά μας σε παραδοσιακά σχολεία, τουλάχιστον να τους πούμε την αλήθεια με κάποιον τρόπο που θα τα ενδυναμώνει και θα τα απελευθερώνει. Να μην εκχωρήσουμε την ανατροφή των πολύτιμων παιδιών μας στο σύστημα. Εάν το παιδί σου βρίσκεται σε παραδοσιακό σχολικό σύστημα, είναι επιτακτική ανάγκη να είσαι ένας δυνατός γονιός που αντιστέκεται στην πίεση των δασκάλων και διευθυντών, οι οποίοι προσπαθούν να σου υποδείξουν πώς πρέπει να είσαι ως γονιός.

-Πάρε τη δύναμη σου πίσω ως γονιός.

-Πάρε θέση υπέρ των παιδιών σου.

-Σταμάτα να νοιάζεσαι για το τι θα πουν οι άλλοι για τα παιδιά σου.

-Μη δεχτείς τον εκφοβισμό των αρχών της σχολικής μονάδας, θέλουν να ασκήσουν εκφοβισμό και στα παιδιά σου

– Στήριξε τα παιδιά σου στο να έχουν το δικό τους εσωτερικό τρόπο σκέψης.

– Ξεπέρασε τους δικούς σου φόβους για απελευθέρωση.

– Βρες άλλους γονείς που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.

– Σχημάτισε ομάδες στήριξης για γονείς και για παιδιά.

Ας γίνουμε υπεύθυνοι για τη μόρφωση και ανάπτυξη των παιδιών μας

Αντί να διδάσκουμε τα παιδιά πώς να τα βγάζουν πέρα σε ένα δυσλειτουργικό κόσμο, γιατί δεν τους διδάσκουμε πώς να δημιουργούν ζωές βασισμένες σε ανώτερες αξίες; Eίτε είσαι γονιός είτε σχολικός δάσκαλος, έχεις τη δύναμη να μάθεις τα παιδιά ΝΑ :

-Εμπιστεύονται την εσωτερική τους καθοδήγηση

-Κάνουν θετικές επιλογές

-Χρησιμοποιούν τη φαντασία τους

-Μπορούν να λένε όχι και να βάζουν όρια

-Υποστηρίζουν τον δικό τους τρόπο σκέψης

-Βιώνουν και να επεξεργάζονται τα συναισθήματα με υγιείς τρόπους

-Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει πρώτα εσύ να αγκαλιάσεις όλα αυτά για τον εαυτό σου, για να μπορέσεις να τα διδάξεις στο μικρό παιδί σου.

Όταν είχα στηρικτική θέση για τα παιδιά μου, το σχολείο αρχικά περνούσε στην αντεπίθεση, αλλά τελικά υπαναχωρούσε. Έβλεπα το σχολικό σύστημα( και ένα συμβατικό πρώην σύζυγο) να κάμπτεται με εκπληκτικούς τρόπους για να υποστηρίξει κάθε ένα από τα παιδιά μου.

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τους περιορισμούς που τίθενται στους εκπαιδευτικούς των παιδιών μας, αλλά δεν μπορεί να παίρνεις για απάντηση απλά ένα όχι. Οι δάσκαλοι του παιδιού σου μπορούν να γίνουν οι καλύτεροι σύμμαχοί σου στην δημιουργία μιας «ανωτέρου επιπέδου» σχολικής εμπειρίας. Και μη φοβηθείς με τον σεβασμό και την ευγένειά σου να εκπαιδεύσεις τους δασκάλους του παιδιού σου προς μια πιο φωτισμένη προσέγγιση στη διδασκαλία. Είμαστε όλοι στην διαδικασία της μάθησης και της αφύπνισης.

Πάνω από όλα εμπιστέψου τον εαυτό σου ως γονέα και μη φοβηθείς να κάνεις κάτι που δεν έχεις ως τώρα συνηθίσει να κάνεις, για να στηρίξεις τα παιδιά σου.

Τελικές σκέψεις

Τελικά, θα πρέπει εμείς να κρατούμε την εκπαιδευτική εμπειρία των παιδιών μας και να μην την αφήνουμε στα χέρια ενός διαλυμένου συστήματος, που επενδύει στην αποκοίμιση των παιδιών μας. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια σχολική εμπειρία, η οποία πάνω από όλα να στηρίζει την ευημερία του παιδιού – το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα. Στη συνέχεια, πρέπει να δομήσουμε την παιδεία με τρόπο που να δίνει την δυνατότητα στα παιδιά να ευημερήσουν και να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους βρίσκοντας τρόπους που στηρίζουν την ανάπτυξη, ενδυνάμωση και βιωσιμότητα του κόσμου. Η εκπαίδευση πρέπει να ενσταλάξει την εμπιστοσύνη, την εσωτερική δύναμη, την σοφία και την ικανότητα της μάθησης.

Κάποτε τελικά, τα σχολεία θα οικοδομηθούν πάνω σε αυτήν τη θεμελιώδη βάση, αλλά μέχρι τότε, εμείς, ως συνειδητοί γονείς, πρέπει να γεφυρώσουμε το χάσμα, αναθρέφοντας συνειδητοποιημένα παιδιά και βοηθώντας τα να αναπτύξουν αυτά τα βασικά χαρακτηριστικά, μέσα ή έξω από το τρέχον σχολικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφυπνιστούμε και να δώσομε προσοχή στο να μη φοβηθούμε να πούμε την αλήθεια στα παιδιά μας, ούτε να διστάσουμε να τους δώσουμε την δύναμη και την δυνατότητα να σκέφτονται καθαρά για τον εαυτό τους.

Ως γονείς παιδιών στην διαδικασία της αφύπνισης, πρέπει να αφυπνιστούμε πλήρως, και να στηρίξουμε τα ιδιαίτερα αυτά παιδιά. Τα παιδιά που σκέφτονται με την δική τους σκέψη μεγαλώνοντας γίνονται ενήλικες που αλλάζουν τον κόσμο!

Πηγή: Εναλλακτική Δράση