Το πελατολόγιο της ελληνικής εκπαίδευσης

Κείμενο της Ιώς Δημαρά

Το «κακό» φαίνεται να ξεκίνησε όταν αδιαμαρτύρητα δεχθήκαμε να αντικαταστήσουμε έννοιες, που υπηρετούσαν τον ορισμό υψηλών αρετών, με ορισμούς και χαρακτηρισμούς διεκπεραιωτικής φύσεως, όπως την έννοια της «δημοκρατίας» με τον σημερινό «κοινοβουλευτισμό». Και, εν προκειμένω, μια παράγωγη στιγμή ήταν κι εκείνη που αποδεχθήκαμε να αντικαταστήσουμε την υψηλή αξία της «παιδαγωγικής» με αυτήν της «εκπαίδευσης».

Τότε ήταν που συμφωνήσαμε να μη παράγουμε πλέον νέους εγκεφάλους στην υπηρεσία του κόσμου, αλλά κλωνοποιημένα εξαρτήματα και λοιπά γρανάζια μιας παγκόσμιας μηχανής στην υπηρεσία των λίγων. Τότε ήταν που διέφυγε των προτεραιοτήτων μας ο αληθινός ποιοτικός έλεγχος της παιδείας και κατ’ επέκταση της ποιότητας ζωής.

Ήδη από την ελληνική αρχαιότητα, ο Αριστοτέλης επεσήμανε τη διάκριση σε σχέση με «το ποιόν» για να τονίσει πως είναι ειδοποιός η διαφορά της ουσίας στα πράγματα, ενώ πρόσθεσε πως η ποιότητα είναι μια κατάσταση που διέπεται από τις αρχές τις ρευστότητας. Ταυτόχρονα, προέταξε δύο ειδών ποιότητες: αυτές που γίνονται αντιληπτές μέσω των αισθήσεων και εκείνες που έχουν ανεξάρτητη, σταθερή και καθολική ισχύ.