Ανακοίνωση ΚΚΕ για Eldorado : Αντιφάσεις, σουρεαλισμός ή κάτι άλλο;

Tου Ανδρεά Ζαφείρη

Μνημείο αντιφάσεων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ για την «Eldorado Gold», εάν δεν αντικατόπτριζε ,με τον πιο τραγικό τρόπο, τη πολιτική του ΚΚΕ, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Μια πολιτική Άρνησης παρέμβασης στο Σήμερα και διαφυγής από τα καθήκοντα της πραγματικότητας είτε μέσω του (ηρωικού-και πολλάκις παραχαραγμένου για τις ανάγκες της σημερινής γραμμής) Παρελθόντος είτε μέσω του (απώτερου) Σοσιαλιστικού Μέλλοντος.

Μια πολιτική και ταυτόχρονα μια συνθηματολογία που περικλείει (σχεδόν) τα πάντα και γι αυτό, στο δια ταύτα, καταλήγει στο μεγάλο Τίποτα.

Η ανακοίνωση ,αφού επαναλαμβάνει τα αυτονόητα («…ούτε τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε η προστασία του περιβάλλοντος μπορούν να διασφαλισθούν μόνιμα, με επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων που το μόνο που επιδιώκουν είναι η μέγιστη δυνατή κερδοφορία τους…») αρνείται , τυπικά, να πάρει θέση για το τι πρέπει να γίνει Σήμερα και ποια θα πρέπει να είναι η θέση του κινήματος.

Ουσιαστικά όμως;

Στις 13 Ιανουαρίου 2016, ο Γ.Γ. του ΚΚΕ είχε τοποθετηθεί διαφορετικά(;) σε συνέντευξη στον ρ/σ “Βήμα FM 99,5” και τους δημοσιογράφους Β. Χιώτη και Ν. Παπαδόπουλο.

«Οι εργαζόμενοι παλεύουν για τη δουλειά τους. Δεν μπορείς να καταδικάζεις εργαζόμενους στην ανεργία. Λουκέτο δεν πρέπει να υπάρχει σε βιομηχανία. Το εργοστάσιο στις Σκουριές πρέπει να ανοίξει. Ό χι, να μην κλείσουν, εμείς δεν θέλουμε κανένα εργοστάσιο να κλείσει. Και για το περιβάλλον που λένε ότι μολύνεται, μπορεί να επιβάλλουν μέτρα σε οποιαδήποτε εταιρία και κάπως να βελτιωθούν οι συνθήκες. Το περιβαλλοντολογικό ζήτημα μπορεί να λυθεί και επιμένουμε σ’ αυτό, μόνο στα πλαίσια μιας τέτοιας κοινωνίας και μιας τέτοιας οικονομίας, αλλιώς όλα τα άλλα είναι ψεύτικα και εκεί είναι η ευθύνη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ή όποιων αριστερών, που λένε ότι μέσα στον καπιταλισμό, μέσα στην ΕΕ, με τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές να ανταγωνίζονται σαν τα σκυλιά για το ποιος θα κερδίσει περισσότερα, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να ζουν καλά».

Να ανοίξει λοιπόν το εργοστάσιο, αλλά να επιβληθούν και μέτρα περιβαντολλογικής προστασίας, που στην επόμενη ακριβώς πρόταση παραδέχεται ή ισχυρίζεται , ότι δε μπορούν να παρθούν στο καπιταλισμό και ότι όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο λέει ψέματα!!

Συμπέρασμα; Κανένα!

Ο Γ.Γ. του κόμματος τελικά είχε πάρει θέση «ανάμεσα στα παζάρια της κυβέρνησης με την πολυεθνική, στις επιχειρηματικές κόντρες στην περιοχή» δηλώνοντας ότι δεν πρέπει να κλείσουν τα μεταλλεία;

Και ποια είναι (τελικά) η πρόταση;

Η ανακοίνωση αλλά και η τοποθέτηση του Γ.Γ. είναι, τουλάχιστον, σύμφωνες ως προς αυτό:

«Η κοινωνικοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας», προφανώς στα πλαίσια ενός άλλου κοινωνικού συστήματος.

Ας αποφύγουμε εδώ το πειρασμό να αναρωτηθούμε εάν για το μαρξισμό κρατικοποίηση και κοινωνικοποίηση είναι ένα και το αυτό ή εάν η κοινωνικοποίηση μπορεί να πραγματωθεί σε μία πιο εξελιγμένη (και ποιά;) φάση του σοσιαλισμού(κατά τας γραφάς).

Γιατί ακόμη και ο μαρξισμός παραμερίζει στην άκρη όταν η κοινή λογική δοκιμάζεται.

Γιατί , τελικά, σύμφωνα μα τον Γ.Γ., ούτε ο σοσιαλισμός μπορεί να γίνει τώρα!

« Πρέπει η πάλη και ο αγώνας να στοχεύει ότι αυτός ο ορυκτός πλούτος – ο χρυσός στη συγκεκριμένη περίπτωση – θα πρέπει να γίνει κοινωνική περιουσία γιατί ανήκει στο λαό. …Εμείς θέλουμε να κοινωνικοποιηθεί η εταιρεία, αλλά δε γίνεται τώρα» (από την ίδια συνέντευξη)

Και ,άρα:

1) οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι δε πρέπει να πάρουν θέση στον ανταγωνισμό των ομίλων (αλλά τα μεταλλεία πρέπει να ανοίξουν)

2) η προστασία του περιβάλλοντος είναι αναγκαία συνθήκη για τη λειτουργία τους (γίνεται στο καπιταλισμό, αλλά όσοι το ισχυρίζονται λένε ψέματα)

3) τα πάντα θα λυθούν σε ένα σύστημα που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής (υπερβαίνοντας τη φάση της υλικής προετοιμασίας και των κρατικοποιήσεων)

4) …αλλά αυτό δε γίνεται σήμερα.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι όλα αυτά ανήκουν στο χώρο του σουρεαλισμού. Ή μήπως όχι;

Ολόκληρη η ανακοίνωση :

«Για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο να πλανάται πάνω από τους εργαζόμενους το φάντασμα της ανεργίας, επιβεβαιώνοντας και με αυτό τον τραγικό τρόπο ότι ούτε τα δικαιώματα των εργαζομένων ούτε η προστασία του περιβάλλοντος μπορούν να διασφαλισθούν μόνιμα, με επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων που το μόνο που επιδιώκουν είναι η μέγιστη δυνατή κερδοφορία τους.

Γι’ αυτό το λόγο τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι κάτοικοι της περιοχής δεν πρέπει να μπουν ανάμεσα στα παζάρια της κυβέρνησης με την πολυεθνική, στις επιχειρηματικές κόντρες στην περιοχή και στην πολιτική αντιπαράθεση για το ποιο κόμμα υπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα των επενδυτών.
Ιδιαίτερα η περίπτωση της “Eldorado Gold” αφορά την εκμετάλλευση ενός πολύτιμου ορυκτού, μη ανανεώσιμου, όπως είναι ο χρυσός.
Η κοινωνικοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την αξιοποίησή του με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων και την προστασία του περιβάλλοντος».

Πηγή