Πρoσoχή στoν γορίλα!

Συντάκτης: Κυριακή Μπεϊόγλου

Φέτος το καλοκαίρι πήγαμε στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Διασχίσαμε με καμήλα την Οαση της Σίβα. Είδαμε το ηλιοβασίλεμα από την Οία. Φάγαμε αστακούς σε μια ερημική παραλία της Λήμνου. Ηπιαμε κρασί σε έναν αμπελώνα νότια της Τοσκάνης.

Στη Σύμη είχε κύμα και δεν ήταν για μπάνιο. Από την παραλία της Κοπακαμπάνα είδαμε τον Γιαννιώτη να τερματίζει πρώτος (ναι, πρώτος!). Πήγαμε, ήρθαμε, φάγαμε, διαβάσαμε, φύγαμε, θυμώσαμε, γελάσαμε, κολυμπήσαμε, καήκαμε, κρυώσαμε και τώρα επιστρέφουμε.

Επιστρέφουμε εκεί που «ήμασταν» όλο το καλοκαίρι, όπου κι αν ήμασταν. Μπροστά στην οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή συμμετέχοντας στις «ζωές των άλλων» και οι άλλοι στη δική μας.

Αυτή η περίεργη εικονική αλληλεπίδραση μεταξύ των χρηστών του Διαδικτύου αφήνει γυρίζοντας από τις διακοπές κάτι ανικανοποίητο.

Ανικανοποίητοι, γιατί δεν κάναμε κάτι τόσο μεγάλο ή εντυπωσιακό ή ρομαντικό ή συναρπαστικό, ή γιατί απλά δεν κάναμε «κάτι». Κοιτώντας τις ζωές των άλλων αποσύρουμε τα μάτια μας από τη δική μας ζωή. Συχνά νομίζουμε πως είναι ένας διασκεδαστικός τρόπος να περάσουμε τον χρόνο μας.

Ωσπου συνειδητοποιούμε πως έχουμε χάσει πολύ χρόνο. Ενα διάστημα θαμμένο σε εκατοντάδες παράλληλες ζωές.

Οι περισσότεροι εντοπίζουμε μια ελαφρά «εξάρτηση» από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιοι προσπάθησαν να έχουν περιόδους παύσης και αποχής. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να πείσουν και τους τελευταίους των Μοϊκανών να ανοίξουν λογαριασμό.

Η αλήθεια είναι πως τα θέλγητρα είναι πολλά. Ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται σαν εσένα και έτσι νιώθεις λιγότερο μόνος. Ενημέρωση και επικοινωνία «χωρίς φραγμούς». Αυτό είναι ένα από τα καλά που γίνεται συχνά «πρόβλημα».

Συμφωνούμε ότι το προσωπικό μας «φράγμα» μπορεί να ανακόψει τις άχρηστες και επικίνδυνες πληροφορίες. Οχι όμως πάντα και τις περισσότερες φορές όχι επιτυχημένα.

Είναι αδύνατον να «καθαρίσεις» τόσο πολύ τον τοίχο σου, ώστε να μην έρχεσαι σε επαφή με πράγματα που σε προσβάλλουν.

Ξαναδιαβάζω στη «Σημειολογία της καθημερινής ζωής» του Ουμπέρτο Εκο:

Το μέσο μεταδίδει εκείνες τις ιδεολογίες τις οποίες ο παραλήπτης χρησιμοποιεί σαν κώδικες που πηγάζουν από την κοινωνική κατάσταση στην οποία ζει, από τη μόρφωση που απέκτησε και από τις ψυχικές διαθέσεις της στιγμής.

»Το φαινόμενο των μαζικών επικοινωνιών είναι ένα όργανο που κανείς από μας δεν θα μπορέσει να ελέγξει

Η φράση-κλειδί, πιστεύω, είναι οι «ψυχικές διαθέσεις της στιγμής» και η άμεση προσβασιμότητα σε ένα κοινό που είναι εκεί για να τις «μοιραστεί» μαζί μας. Προσοχή στον γορίλα, λοιπόν!

ΠΗΓΗ: efsyn