Ο «πόλεμος» στην Ουάσιγκτον και η Ουκρανία

 

Γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται τόσο πιο δύσκολη γίνεται η εμφάνιση των ευρωατλαντιστών ως συμπαγούς αντιρωσικού μετώπου.

Μπορεί οι Ευρωπαίοι εταίροι και σύμμαχοι των Αμερικανών στο ΝΑΤΟ να παρουσιάζονται συντεταγμένοι (εκτός της Τουρκίας του Ερντογάν) πίσω από το αμερικανικό άρμα, ωστόσο η αδυναμία τους να καταλήξουν σε μια ενιαία στάση στο θέμα του ευρωπαϊκού ενεργειακού εφοδιασμού αποκαλύπτει το μείζον πολιτικό πρόβλημα με το οποίο βρίσκονται αντιμέτωπα τα κόμματα εξουσίας των χωρών – μελών της Ε.Ε.

Η αναπροσαρμογή του ενεργειακού μοντέλου, την οποία προσπαθούν να προωθήσουν οι Ευρωπαίοι, συνεπάγεται αύξηση των τιμών της ενέργειας και κατά συνέπεια εκρηκτικές ανοδικές τάσεις στον τιμάριθμο.

Με απλούστερα λόγια, οι εσωτερικές οικονομικές / κοινωνικές συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία συνεπάγονται τρομακτικό πολιτικό κόστος, γεγονός που οδηγεί κάθε κυβέρνηση στην αναζήτηση εφικτών λύσεων.

Αυτή η «ατομική» συμπεριφορά, όπως εκφράστηκε κυνικά από την πλούσια Γερμανία, που ρίχνει στην εσωτερική της αγορά 200 δισ. (γιατί τα έχει), υπονομεύει κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης μιας κοινής γραμμής στην Ε.Ε. και τελικά εμφανίζει τους Ευρωπαίους υποτελείς της Ουάσιγκτον, ως ένα σκορποχώρι, που επί της ουσίας υπονομεύει το ευρωατλαντικό / αντιρωσικό μέτωπο.

Ακολουθώντας την αλάνθαστη συνταγή «κοίτα ποιος ωφελείται» μπορεί εύκολα κάποιος να «δει» τους υπεύθυνους για το ξέσπασμα, αλλά και όσους κάνουν κάθε τι δυνατό για τη συντήρηση/διαιώνιση του πολέμου.

Το λόμπι του πολέμου στις ΗΠΑ, οι «οπλάδες και πετρελαιάδες», θησαυρίζει, ενώ την ίδια ώρα τα πολιτικά κέρδη της Ουάσιγκτον μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι ανεκτίμητα, καθώς «νεκραναστήθηκε» το ΝΑΤΟ ως μηχανισμός που: κρατά τη Γερμανία κάτω, τη Ρωσία έξω και τις ΗΠΑ μέσα στην Ευρώπη.

Για την ώρα αυτό το λόμπι του πολέμου στις ΗΠΑ φαίνεται πως έχει ακόμη το πάνω χέρι και διαμορφώνει τις επιλογές της κυβέρνησης Μπάιντεν, ωστόσο τα οικονομικά/κοινωνικά/πολιτικά προβλήματα με τα οποία είναι αντιμέτωπα τα συστήματα εξουσίας στην Ευρώπη περιγράφουν και τα όρια των απαιτήσεων που μπορούν να έχουν οι Αμερικανοί από τους Ευρωπαίους συμμάχους τους.

Με απλούστερα λόγια, η αμερικανική ισχύς κινδυνεύει να υπονομευτεί αν η «μουρμούρα» των Ευρωπαίων υποτελών μετατραπεί σε «ανταρσία».

Το πόσο, λοιπόν, θα κρατήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία εξαρτάται από τον πολιτικό συμβιβασμό που θα επιχειρηθεί και τελικά θα επισφραγιστεί στην Ουάσιγκτον μεταξύ αυτών που είναι ικανοποιημένοι με τα πρόσκαιρα (τρομακτικού ύψους) κέρδη και αυτών που μελετούν και διαμορφώνουν την πολιτική της υπερδύναμης με ορίζοντα δεκαετιών.

Αυτοί οι τελευταίοι ξέρουν ήδη ότι η συντήρηση ενός μακροχρόνιου πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους.

από topontiki