Η πέστροφα πάει κόντρα στο ρεύμα – Άραγε πόσοι άνθρωποι το κάνουν…

 Γράφει ο Πάνος Σαββόπουλος

Το να αποφασίσεις να παρασύρεσαι από ένα “ρέμα”, χωρίς προσπάθεια, αγωνία ή εξάντληση, έχει ασφάλεια, άνεση, και παρεούλα. Αλλά έτσι, μάλλον, περνάει η ζωή σου μες στην πλήξη, στην υποχρέωση και στην ήττα! Το να πας αντίθετα στο “ρέμα”, ε, αυτό θέλει φαντασία, κότσια και τόλμη!

Μόνο αν πιάσεις “γκόμενα” την πέστροφα μπορείς να μάθεις τέτοια ωραία μυστικά! Γιατί το χαρακτηριστικό της πέστροφας, είναι να πηγαίνει πάντα αντίθετα στο ποτάμι-ρέμα, η δε ύψιστη ηδονή της, και ταυτόχρονα στόχος της, είναι να φτάσει στη μάνα του, την πηγή, όπου και θα αφήσει τ’ αυγά της! Μάλιστα, μπορεί να μένει για ώρα ακίνητη στο νερό και να απολαμβάνει μία οιονεί βάπτιση! (Πόσο πολύ θα ‘θελα να είχα εμπειρία απ’ αυτή την αίσθηση…).

Κι αν, στο ανέβασμά της, βρεθεί μπροστά σε κάποιον καταρράκτη (σύνηθες π.χ. σε ποτάμια της Ευρυτανίας), δεν ορρωδεί ούτε στιγμή η καριολίτσα, αλλά καμπυλώνει το σώμα της, δαγκώνει την ουρά της, γίνεται στρογγυλή σαν κουλούρι κι εκτοξεύεται μ’ όλη τη δύναμή της σα βέλος προς τα πάνω, μέσα στον αφρισμένο καταιονισμό, προχωρώντας ακάθεκτα στο στόχο της, την πηγή!

Μερικές φορές όμως δεν τα καταφέρνει, η πέστροφα, κι από τη μεγάλη προσπάθεια, της αλκής των σπασμών της, αδειάζει η ζωτικότητα του κορμιού της και καταρρέει. Οπότε το ρέμα, παρασέρνει πομπωδώς την νεκρή ασημένια αντάρτισσα, η οποία βρήκε το θάρρος και τόλμησε να αυθαδιάσει στην ισχύ του, ενώ ταυτοχρόνως νιώθει (το ρέμα) κι ένα ίχνος απειλής για κάποιο μελλοντικό του πατατράκ…

Πέστροφα και αξίας ζωής

Άσχετα αν η πέστροφα δε φτάνει πάντα στην πηγή, αυτό το ταξίδι πάλης ενάντια στην υποταγμένη (ό,τι δείξει το έδαφος) ροή του ορμητικού νερού, αξίζει περισσότερο κι από μια ζωή και η πέστροφα τη θυσιάζει, γιατί ακριβώς εκεί εμφανίζεται η αξία της ζωής – στο να αφήσει οπωσδήποτε τα αυγά της στην πηγή!

Είναι, νομίζω, φανερός ο συμβολισμός που κάνω με την πέστροφα, αφού περιγράφει, με τη φύση της, τον σπάνιο άνθρωπο που τα βάζει με τα απάνθρωπα “ρεύματα” της ζωής και με την αδίστακτη σκληρότητα πολλών μαριονετών συνανθρώπων του! Ο “ανθρωπάκος” της καθημερινότητας, ξέρετε, είναι χέστης στα δύσκολα, ακόμα κι αν πρόκειται για, φαινομενικά, παντοδύναμο και αναγνωρίσιμο άτομο!

Κι αυτό, γιατί ασυναίσθητα νιώθει ότι σε μια καίρια στιγμή μπορεί να απειληθεί από το ακατάλυτο δόγμα του ενεδρεύοντος “θανάτου”. Και το δόγμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το βίωμα (τραυματικό;) το οποίο μετατρέπεται σε πρόσχημα, για άρνηση μιας εκ βαθέων του, “εξομολόγησης μνήμης και σώματος” – και γιατί όχι δημόσια; (Τι έχεις να κρύψεις ρε φουκαρά μου και διστάζεις να …ξεφορτώσεις και να σωθείς;

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress