Καθ’ οδόν (από ατραπούς)…

Μη μου τους κύκλους τάρατε!

Βεβαίως, κύκλους άλλους εκτός απ’ αυτούς που κάνω γύρω απ’ τον εαυτό μου δεν ξέρω να κάνω,

αλλά αν ήξερα, μη μου τους πειράζεις.

Είμαι κουρασμένος.

Είμαι απογοητευμένος.

Είμαι φοβισμένος.

……….

Μη με ζαλίζεις, μη με συγχύζεις, τα φοβάμαι όλα, δεν ελπίζω σε τίποτα, άσε με, έτσι κι αλλιώς θα με φάνε – ούτε καν ελπίζω ότι θα με φάνε τελευταίον…

*** 

Παράξενη εποχή! Λόγου χάριν τη λογοκρισία στις εφημερίδες δεν χρειάζεται πια να την κάνουν διευθυντές, την κάνουν οι αναγνώστες. Οι αναγνώστες-οπαδοί. Γράψε κάτι που δεν θα αρέσει στον αναγνώστη-οπαδό και ο Θεός να φυλάξει τον διευθυντή από την ταραχή που θα πάρει! Παράξενα 

πράγματα, κάποτε οι αναγνώστες ήταν η δύναμη των δημοσιογράφων, τώρα μπορούν να είναι ο φόβος του διευθυντή.

Πότε γίναμε έτσι;

Γιατί; Τριάντα-σαράντα χρόνια τώρα τι γινόμαστε;

Το πρόβλημα είναι πια βαθύ.

Εντάξει, από τους πολιτικούς του κυρίαρχου συστήματος, δεν είναι να περιμένει κανείς κάτι. Δεν έχουν κανένα αίσθημα ευθύνης για τις τύχες της χώρας. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Διότι δεν παίρνουν αποφάσεις, απλώς εκτελούν εντολές. Οι πολίτες όμως;

 

Τι να κάνουν οι πολίτες;

Αέρια μουστάρδας στα ΑΕΙ – ένα καθηγητικό κατεστημένο, κομματικώς εξαρτημένο, όλο και πιο αμόρφωτο με τα χρόνια. Ιδιοτελές, αδιάφορο, αυτοαναπαραγόμενο! Ένα Ιερατείο που δεν ξέρει καν ιερογλυφικά.

(Μη μου πείτε για εξαιρέσεις, γράφω για τον κανόνα.)

Η τέχνη;

Χαράς ευαγγέλια – επιδοτούμενα! Χορηγίες ακαλλιέργητων Βανδάλων προς λιγούρικους φασουλήδες. Προγράμματα, χρήμα προς χρυσοπληρωμένους ατάλαντους που

 κοροϊδεύουν και οικτίρουν τον λαό, η τέχνη είναι κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει ο καθένας. Αέρια μουστάρδας, 

κρανίου τόπος, θειάφι! Εργάτες στους τάφους σας, στερείσθε καλλιτεχνικώς.

Πώς γίναμε έτσι;

Γιατί; Τόσα χρόνια τι αφήσαμε να γίνει; Και αφού αυτό έγινε, γίναμε κι εμείς ό,τι γίναμε.

Τι γίναμε;

Αριστερά που προσκύνησε. Ή απ’ την άλλη μπάχαλοι που νομίζουν ότι είναι επαναστάτες. Γίναμε παράγοντες και παραγοντίσκοι. Αλληλοϋποβλεπόμενοι. Εχθροί. Και καλά να πάθουμε.

Κάθαρση;

Δεν γνωρίζω καμιά κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

……………..

Παράξενη εποχή που έκανε τους παράξενους κομματάκια. Με το ερώτημα για όσους απέμειναν να είναι σαφές: και τώρα τι κάνουμε;

Να περιμένουμε τους ερχόμενους;

Και, αν έρθουν, τι θα είμαστε εμείς για αυτούς; Προίκα ή κατάρα; 

Τραχύ το ερώτημα, δασύτριχο και κατσικοκλέφτικο. Προσωπικώς (μιας και μιλάμε μεταξύ μας) μου έχει απομείνει το χιούμορ της θλίψης. Αυτό που είχα πάντα δηλαδή, διότι τριάντα-σαράντα χρόνια τώρα που μας «χαλάνε» οι Δυνατοί, καθώς έλεγε η κλεφτουριά, στον ίδιο χαβά αρκούδι, χορεύω.

*** 

Κάποιοι τώρα περιμένουν απ’ τον Λούλα, που ξανάρχεται, από τον Μελανσόν, πού θα το πάει – καλά κάνουν, το ίδιο κάνω και ’γω,

σάματις μπορώ να κάνω και τίποτε άλλο από το να μην κάνω ούτε ένα βήμα πίσω, διότι

τριάντα-σαράντα χρόνια τώρα, δίκιο είχαμε 

βλέπαμε τι γίνεται, βλέπαμε τι έρχεται – και, το φωνάζαμε!

*** 

Με έναν λόγο δηλαδή, όσοι συνεχίζετε, συνεχίζουμε! Ξέρουμε πού πάμε!

Προς τα επερχόμενα!… 

ΣΤΑΘΗΣ Σ.

από edromos