«Yes, sir»

 

Γράφει ο Γεράσιμος Χολέβας

«Ο συνδυασμός Χριστουγέννων και περιοριστικών μέτρων λόγω κορωνοϊού αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για διάβασμα». Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά το άρθρο του ο διευθυντής της εφημερίδας «Καθημερινή», Αλέξης Παπαχελάς. Τι ωραία εισαγωγή. Είναι και ο τίτλος του άρθρου που προκαλεί εντύπωση («Μια πλατεία Στάλιν;»), οπότε έχουμε δύο βασικά στοιχεία για να εξασφαλιστεί η ανάγνωση του.

Η ενημέρωση για τα διαβάσματά του («ένα εξαιρετικό βιβλίο για τη Διάσκεψη της Γιάλτας» και «μία βιογραφία του Φραγκλίνου Ρούζβελτ»),  δεν προεξοφλεί απαραίτητα την απορία που σκάει σαν βόμβα…:

«…μου προκλήθηκε μία απορία, την οποία ελπίζω να μην παρεξηγήσετε: πώς και δεν έχουμε ονομάσει μία πλατεία προς τιμήν του Στάλιν;».

Το ενδιαφέρον του αναγνώστη κορυφώνεται και στη συνέχεια, μέσα σε πέντε – έξι προτάσεις, ενημερώνεται (;) ότι «ο Τσώρτσιλ είχε μια εμμονή με την Ελλάδα και την ανάγκη να παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο. Ο Στάλιν έδωσε το πράσινο φως χωρίς πολλά πολλά».

Μετά τις «εμμονές» του Τσώρτσιλ και το «πράσινο φως» του Στάλιν έρχεται και η συνομιλία με την «Ιστορία», η οποία «έχει αποφανθεί πως η ηγεσία της Αριστεράς μάλλον γνώριζε τις αποφάσεις του Σοβιετικού ηγέτη».

Ανεπιτυχής η ακροβασία του «Ιστορία έχει αποφανθεί»…  «μάλλον» (!) και δοκιμάζεται η κενή υπεροψία:

 «Υπάρχουν βέβαια, ακόμη και σήμερα, εκείνοι που αρνούνται ότι ήταν καλό για την πατρίδα μας που παρέμεινε στη Δύση»

Το συμπέρασμα είναι έτοιμο, περικλείοντας ολόκληρο το εύρος των «Yes, sir» της μετεμφυλιακής γονυκλισίας στους αφέντες που γλίτωσαν την Ελλάδα από τους κομμουνιστές:

«Ευτυχώς μείναμε στη Δύση, μπήκαμε στα πιο κλειστά της κλαμπ, ανεβήκαμε κατηγορία από πάρα πολλές απόψεις».

Ο κύριος Παπαχελάς, βέβαια, δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με την εκτίμηση ότι «η Μακρόνησος είναι ο σύγχρονος Παρθενώνας της νέας Ελλάδας», οπότε, ντροπαλά – ντροπαλά γράφει:

 «Χιλιάδες Ελληνες πλήρωσαν, βέβαια, ακριβά τον Ψυχρό Πόλεμο στις φυλακές και στα ξερονήσια».

Μάλιστα. Τον «Ψυχρό Πόλεμο» «πλήρωσαν ακριβά» «στις φυλακές και στα ξερονήσια». Γενικά και αόριστα. 

Η συνέχεια δεν προκαλεί εντύπωση. Ο αρθρογράφος κουνώντας τη σημαία του σκεπτόμενου δεξιού δεν αποδίδει όλες τις ευθύνες στους κακούς κομμουνιστές. Τις μοιράζει (μα, τι ωραία ιστοριούλα):

«Θα μπορούσαμε να είχαμε μια πιο ομαλή πορεία μετά τον πόλεμο, αν η Αριστερά και η Δεξιά είχαν δείξει μεγαλύτερη ωριμότητα».

Η συνταγή «κρίμα που δεν πήγαν όλοι μαζί στην ακρογιαλιά» δεν πετυχαίνει. Τα πιο σίγουρα μονοπάτια είναι πάντα καλύτερα και  το «ανήκομεν εις την Δύσιν» εκρήγνυται:

«Η χώρα βρήκε όμως τελικά την ισορροπία της μετά την πτώση της δικτατορίας και ένα ασφαλές λιμάνι στην Ευρώπη».

Το άρθρο κλείνει με μια δογματική διαπίστωση (δογματικοί και δεξιοί γίνεται; βρε γίνεται…), πασπαλισμένη με μια ειρωνική πνευματική ελαφρότητα:

«Το βέβαιο είναι ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μείναμε από τη σωστή μεριά του “φράχτη”. Και είναι απορίας άξιον που ο μεν Τσώρτσιλ δεν έχει περισσότερους δρόμους με το όνομά του, ο δε Στάλιν τουλάχιστον μία πλατεία…».

Ο κύριος Παπαχελάς έγραψε ένα άρθρο για να υποστηρίξει τον τίτλο του.  Ας βγάλουμε κι εμείς τον δικό μας τίτλο: 

Οι χριστουγεννιάτικες απορίες, εν μέσω περιοριστικών μέτρων και απεριόριστων ιστορικών αυθαιρεσιών, οδηγούν σε φθηνά ιδεολογικά επιχειρήματα και σχήματα.

Είναι προφανές ότι το άρθρο του κυρίου Παπαχελά δεν είναι (δεν θέλει να είναι) κείμενο σοβαρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης, αλλά ιδεολογικής εξυπναδούλας.

Ίσως σε επόμενο άρθρο του διευθυντή της «Καθημερινής» να μάθουμε περισσότερα για τα Δεκεμβριανά, το «Δόγμα Τρούμαν», το «Στρατηγέ, ιδού ο στρατό σας», τις ναπάλμ, την μετεμφυλιακή Ελλάδα και τα «κλειστά κλαμπ».  Μπορεί, δε,  να ενημερωθούμε και για εκείνους που πολέμησαν τους ναζί και τους άλλους που έφυγαν από τη χώρα για να γυρίσουν να μας βάλουν στα «κλειστά κλαμπ».

Ας αφήσουμε, όμως, όλες αυτές τις λεπτομέρειες. Το γράψαμε και πριν:

Το συμπέρασμα είναι έτοιμο, περικλείοντας ολόκληρο το εύρος των «Yes, sir» της μετεμφυλιακής γονυκλισίας στους αφέντες που γλίτωσαν την Ελλάδα από τους κακούς κομμουνιστές: «Ευτυχώς μείναμε στη Δύση, μπήκαμε στα πιο κλειστά της κλαμπ, ανεβήκαμε κατηγορία από πάρα πολλές απόψεις (…) Το βέβαιο είναι ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μείναμε από τη σωστή μεριά του “φράχτη”».

Y.Γ 1: Την επόμενη φορά που θα θελήσει να κάνει «πλακίτσα» ο διευθυντής της «Καθημερινής» με τη Γιάλτα, ας ενημερωθεί λίγο παραπάνω, μπας και ξεχωρίσει λιγουλάκι, από την αμόρφωτη δεξιά, που αναμασάει τις ίδιες ιστορίες με αυτόν για τα «χαρτάκια της Γιάλτας»: Όσα υποστηρίζει ότι έγιναν (που δεν έγιναν) στη Γιάλτα, έγιναν στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944.  

Υ.Γ 2: Ακόμα μέρες γιορτών έχουμε. Υπάρχει χρόνος. Ας ενημερωθεί για την ιστορία της εφημερίδας την οποία διευθύνει (Η Χρυσή Αυγή; Όχι, καλέ, η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»!), ας κοιτάξει και τη φωτογραφία με την κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, και μετά ας επανέλθει με «εξυπναδούλες» για την πλατεία Στάλιν, που «του» λείπει από τη χώρα. 

από imerodromos