«Θα ξανάρθω…» Μια μαρτυρία για τις δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού

 Γράφει ο Ηρόστρατος

«Ο Ερχάν Αρικλί καταζητούμενος για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ είναι πλέον πρωτοκλασάτος υπουργός στο ψευδοκράτος. Το διαβάσατε πουθενά; Είδατε καμιά αντίδραση; Μήπως αυτό θα έπρεπε να είναι από τα πρώτα θέματα που θα έπρεπε να προβάλλουν τα ΜΜΕ;»

Αυτό το ερώτημά μου σε μια σύντομη ανάρτηση και μια άλλη όπου αναφερόμουν στην κηδεία του Τάσου Ισαάκ και στη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού, στάθηκαν η αφορμή για να μάθω από τον φίλο Στέλιο Μπένο –του βιβλιοπωλείου Οσελότος των Ιωανίννων– πως ήταν κι ο ίδιος ανάμεσα στους μοτοσικλετιστές εκείνου του θλιβερού Αυγούστου…

Μου έγραψε:

«Για εμένα ήταν ένα πολύ βαθύ “ροζ” σημάδι όπως έγραψε ο Ξανθούλης στο “ροζ που δεν ξέχασα”. Κι εκείνη τη φράση που ποτέ δεν ξεχνάω: «Το ροζ είναι το χρώμα που αφήνουν πίσω τους οι πληγές όταν κλείνουν στο δέρμα. Μα όσα χρόνια και αν περάσουν είναι πάντα εκεί, για να σου θυμίζουν πως κάποτε εκεί, σε εκείνο ακριβώς το σημείο, υπήρχε μια ανοιχτή πληγή…” κάπως έτσι είναι για εμένα η 10 και η 14 Αυγούστου, κάθε χρόνο, ή όταν έτσι ξαφνικά βλέπω μια σχετική ανάρτηση στο internet… Η πορεία “Βερολίνο-Κερύνεια” δεν τελείωσε ποτέ…, για εμάς που τη ζήσαμε από μέσα. Σταμάτησε –με τον τρόπο που σταμάτησε– στο συρματόπλεγμα την Δερύνειας και της Λευκωσίας. Μας έμεινε μόνο η πληγή να ξεθωριάζει στα χρόνια και να γίνεται “ροζ”, μα να είναι πάντα εκεί…

Eτών 29. Όταν γύρισα από το ταξίδι αυτό ένας φίλος στη λέσχη μοτοσυκλέτας μου είπε πως άλλαξα… μιλούσα λέει πιο αργά και είχα περισσότερες άσπρες τρίχες από πριν 20 μέρες που είχα ξεκινήσει…»

Ο Στέλιος μου έστειλε και ένα κείμενο που είχε γράψει ένα χρόνο μετά τα γεγονότα στο περιοδικό ΜΟΤΟ. Αντιγράφω κάποια αποσπάσματα:

«Στο μυαλό μου ένα χρόνο τώρα πάντα η ίδια εικόνα γυρίζει… λες και ήταν εκείνη η μοναδική στιγμή που έζησα, το μοναδικό καλοκαίρι που πέρασα, η μοναδική φορά που οδήγησα μοτοσυκλέτα…

…Ένα απλό κλικ που σ’ αλλάζει, που το φορτώνεσαι για πάντα, που το κουβαλάς αναπόσπαστο κομμάτι στο βυθό του μυαλού και της ψυχής σου…»

Στο κείμενό του υπογραμμίζει το υποκριτικό ενδιαφέρον των Μέσων Ενημέρωσης που θεώρησαν πως η εικόνα της δολοφονίας «πουλούσε» και την κράτησαν μια εβδομάδα στην πρώτη γραμμή για να ξεχαστεί μετά.

«Πόσο «παροδική μπορεί να είναι η εικόνα του Τάσου οικτρά δολοφονημένου από το χέρι του Αττίλα δίπλα στο συρματόπλεγμα της ντροπής; Πόσο “παροδική” μπορεί να είναι η πράξη του Σολωμού, ο ήχος από τις σφαίρες που έσκιζαν τον αέρα, η φωνή εκείνου του λοχαγού που επέμενε “περιμένετε το σήμα μου”, τα ουρλιαχτά των ασθενοφόρων σε ένα φρικτό δέσιμο με το κροτάλισμα από τα ελικόπτερα των ΟΗΕδων;

Διαβάστε την συνέχεια στο edromos