Ο φόνος του Μοχσέν Φαχριζαντέ και το δίλημμα του Τζο Μπάιντεν

 Γράφει ο Γαβριήλ Χαρίτος

Η δολοφονία του πυρηνικού επιστήμονα Μοχσέν Φαχριζαντέ σε οδικό άξονα στα περίχωρα της Τεχεράνης τις απογευματινές ώρες της 27ης Νοεμβρίου 2020, συνδέεται άμεσα με μια άλλη δολοφονία που σημειώθηκε στην Βαγδάτη στις 3 Ιανουαρίου 2020, ενός άλλου σημαντικού Ιρανού αξιωματούχου, του στρατηγού Κασέμ Σολεϊμανί, ηγετικού στελέχους της Δύναμης Αλ-Κουντς, της ιρανικής στρατιωτικής δύναμης στην Συρία που υπάγεται στους Φρουρούς της Επανάστασης.

Τόσο ο Μοχσέν Φαχριζαντέ, όσο και ο Κασέμ Σολεϊμανί συνδέονται ο καθένας τους άμεσα με δύο ζητήματα-κλειδιά της ιρανικής περιφερειακής πολιτικής που δικαίως απασχολούν εδώ και χρόνια την Δύση, και ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, την Σαουδική Αραβία και τις υπόλοιπες σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου:

Αφ’ ενός το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, για το οποίο, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της Τεχεράνης, η διεθνής κοινότητα θεωρεί πως υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις κατασκευής οπλοστασίου μαζικής καταστροφής, ικανού να διαταράξει τις υφιστάμενες ισορροπίες ασφαλείας στην πλούσια σε πετρελαϊκά αποθέματα περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Αφ’ ετέρου, η στρατιωτική παρουσία του Ιράν στην Συρία –μια παρουσία που αρχικά είχε ζητηθεί από το καθεστώς Άσαντ, σήμερα, όμως, αντιμετωπίζεται ως ένα «τετελεσμένο αναγκαίο κακό», το οποίο με κάποιον τρόπο θα πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο και βαθμιαία να εξαλειφθεί.

Σε αντίθεση με την διπλωματική γλώσσα που εκφράζεται εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ρωσίας αλλά και της ιδιότυπης τουρκικής θεώρησης ως προς τον ρόλο της Τεχεράνης στην περιοχή, για το Ισραήλ το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και η στρατιωτική του παρουσία στην Συρία αποτελεί «κόκκινο πανί». Έχει γίνει πλέον παράδοση την τελευταία δεκαετία, σε κάθε εναρκτήρια σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Βενιαμίν Νετανιάχου, να αφιερώνει το σημαντικότερο τμήμα της ομιλίας του στην ανάγκη αναχαίτισης του ιρανικού αναθεωρητισμού, ζητώντας από την διεθνή κοινότητα να αναλάβει ενεργό δράση. Οι δηλώσεις αυτές συνοδεύονται κατά καιρούς με αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά ιρανικών στρατιωτικών στόχων στην Συρία, που αποδίδονται στην ισραηλινή πολεμική αεροπορία. Αυτό, όμως, που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι η ισραηλινή πλευρά έχει προηγουμένως λάβει την σιωπηρή συγκατάθεση των ρωσικών δυνάμεων που εγκαταστάθηκαν εκεί, αποτελώντας ουσιαστικά την κυριότερη αιτία διατήρησης του καθεστώτος Άσαντ στην εξουσία.

Διαβάστε την συνέχεια στο foreignaffairs