Και ζήσαμε εμείς καλά κι ο Μητσοτάκης καλύτερα

Γράφει ο Γιάννης Μυλόπουλος

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξελίσσεται, πέραν πάσης προσδοκίας, σε μεγάλη έκπληξη. Μεταξύ των πολλών προβλημάτων στα οποία έχει δώσει μόνιμη και σταθερή λύση, συγκαταλέγεται και το θεμελιώδες, όσο και διαχρονικό δίλημμα αν η τέχνη αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή την τέχνη.

Το επιτελικό κράτος της καθ’ ημάς Δεξιάς έδωσε οριστική και μόνιμη απάντηση και σε αυτό το ερώτημα: Η ζωή είναι που αντιγράφει την τέχνη και όχι το αντίθετο.

Την απάντηση αυτή μάλιστα την έκανε και συνεχίζει να την κάνει σε καθημερινή βάση πράξη. Αφού όλα της τα βήματα, όλες της οι πράξεις και όλες της οι πρωτοβουλίες αντιγράφουν την εξαιρετική Γερμανική ταινία που σκηνοθέτησε ο Βόλφγκανγκ Μπέκερ το 2003 με τίτλο: «Αντίο Λένιν».

Για όσους δεν τη θυμούνται, η ταινία μας επαναφέρει στην ενωμένη Γερμανία του 1990, αμέσως μετά την πτώση του τείχους. Βρισκόμαστε στην εποχή όπου ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει και ανέτελλε η νέα εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Βρισκόμαστε δηλαδή εν μέσω κοσμοϊστορικών εξελίξεων που θα άλλαζαν τον κόσμο και τις ζωές όλων κατά τρόπο αναπόδραστο μέχρι τα σημερινά χρόνια.

Σε αυτό λοιπόν το σκηνικό, μια οικογένεια στο πρώην Ανατολικό Βερολίνο ζει ένα δράμα. Η άρρωστη και προσηλωμένη στο προηγούμενο καθεστώς μητέρα είναι στο κρεβάτι και η ευαίσθητη υγεία της δεν της επιτρέπει να μάθει την αλήθεια για τις ιστορικές εξελίξεις εκείνης της εποχής. Ότι δηλαδή η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, ότι έπεσε το τείχος του Βερολίνου και ότι η Ανατολική Γερμανία ενώθηκε με τη Δυτική σε μια νέα πλέον εποχή, στην οποία δεν ισχύει τίποτε από όσα συνέβαιναν στο προηγούμενο καθεστώς.

Ο γιός λοιπόν αυτής της οικογένειας για να προστατέψει την άρρωστη μητέρα του από το σοκ της αλλαγής, σκηνοθετεί μια εικονική πραγματικότητα, εντελώς διαφορετική από εκείνη που εξελίσσεται έξω από το διαμέρισμά τους. Οι ειδήσεις που βλέπει η άρρωστη μητέρα στην τηλεόραση δεν είναι οι πραγματικές ειδήσεις, αλλά σκηνοθετημένα από τον γιό βίντεο με ειδήσεις που μεταδίδουν αυτά ακριβώς που θα ήθελε να ακούει η μητέρα για το προηγούμενο καθεστώς. Όσο για τη θέα από το παράθυρο, είναι κι αυτή σκηνοθετημένη, καθώς οι νέες διαφημιστικές ταμπέλες των πολυεθνικών εταιρειών που αρχίζουν να κατακλύζουν το κάποτε κομμουνιστικό Βερολίνο, καλύπτονται έντεχνα από φωτογραφίες του Λένιν και άλλων ηρώων της επανάστασης.

Το ευρηματικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι η εικονική πραγματικότητα που σκηνοθετεί ο γιος δεν αναπαράγει πιστά τα όσα συνέβαιναν μέχρι τότε στην Ανατολική Γερμανία, αλλά παρουσιάζει ένα ιδανικό καθεστώς, στο οποίο συνδυάζονται τα πλεονεκτήματα του παλιού κομμουνιστικού αφενός και του καινούργιου νεοφιλελεύθερου αφετέρου πολιτικού συστήματος.

Καθημερινά το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη αγωνίζεται να ξανασκηνοθετήσει την εξαιρετική αυτή ταινία. Τοποθετώντας στο ρόλο της άρρωστης μητέρας όλους εμάς, τους Έλληνες πολίτες και στο ρόλο του καλού γιού που προστατεύει τη μητέρα από τις δυσάρεστες εξελίξεις το ίδιο το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη, έχουμε μπροστά μας την απόλυτη διασκευή της ταινίας «Αντίο Λένιν».

Καθώς η εικονική πραγματικότητα που μας δημιουργείται καθημερινά από τα ΜΜΕ και τις δηλώσεις των κυβερνητικών μας μεταφέρουν, εν μέσω γενικού χαμού, εν μέσω δηλαδή υγειονομικής, οικονομικής θεσμικής και εθνικής κρίσης, στη χώρα της ουτοπίας. Σε μια φανταστική δηλαδή χώρα όπου όλα βαίνουν καλώς, καθώς συνδυάζονται τα καλά όλων των πολιτικών συστημάτων.

Στον τομέα της πανδημίας, με το δεύτερο κύμα COVID19 να βρίσκεται προ των πυλών και με τα κρούσματα να αυξάνονται επικίνδυνα καθημερινά, μαθαίνουμε με μεγάλη ικανοποίηση ότι είμαστε ένας επί γης παράδεισος ως η πιο ασφαλής υγειονομικά χώρα στον κόσμο.

Στον τομέα της οικονομίας, με τον τουρισμό να έχει υποστεί κατάρρευση μεγαλύτερη από το 80% σε σχέση με τα περσινά δεδομένα, με τις χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις αβοήθητες να πλησιάζουν στα βράχια των λουκέτων και τους εργαζόμενους μετέωρους να βρίσκονται μεταξύ της Σκύλλας της αβέβαιης εργασίας και της Χάρυβδης της απόλυτης φτώχειας και της ανεργίας, μαθαίνουμε από υπεύθυνα χείλη ότι οι εξελίξεις είναι ευνοϊκές και δεν δικαιολογούν περαιτέρω ενίσχυση από το κράτος. Έρχονται, άλλωστε, οσονούπω τα δισεκατομμύρια Ευρώ από την Ευρώπη.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που η σκηνοθεσία της ταινίας γίνεται αριστουργηματική και η αλήθεια μεταμορφώνεται πλήρως μπροστά στην ανάγκη να ικανοποιηθεί το αίσθημα ευαρέσκειας των πολιτών. Ο πρωθυπουργός παρουσιάζεται να επιστρέφει νικητής και τροπαιούχος από τις Βρυξέλλες, όπου χωρίς να συμμετάσχει σε καμιά διαπραγμάτευση, καταφέρνει να κερδίσει πολλαπλάσια από ό,τι θα κέρδιζε χωρίς τη σκηνοθεσία. Αφού τα 16,5 δις Ευρώ των χορηγήσεων που πραγματικά μας δόθηκαν, γίνονται 72 δις δήθεν καθαρό χρήμα που δήθεν θα εισρεύσει στις τσέπες μας. Μια και στο σκηνοθετημένο ποσό συνυπολογίζονται και τα δάνεια που θα μας δοθούν με αυστηρούς μνημονιακούς όρους, αλλά και όσα θα παίρναμε ούτως ή άλλως από το ΕΣΠΑ, μέχρι το 2027.

Εκεί όμως που ο ευαίσθητος καλλιτεχνικά σκηνοθέτης δίνει πραγματικά τα ρέστα του, είναι στην εικονική πραγματικότητα που δημιουργεί για χάρη των συνταξιούχων. Οι οποίοι, λόγω ευαίσθητης υγείας, δεν πρέπει επ’ ουδενί να μάθουν την αλήθεια για τα κομμένα κατά 60% αναδρομικά που η κυβέρνηση προτίθεται να τελικά να τους δώσει. Η σκηνή θέλει λοιπόν τον ηθοποιό – πρωθυπουργό να υπόσχεται στη Βουλή την πλήρη καταβολή των αναδρομικών και μάλιστα εφ’ άπαξ, σκορπίζοντας την ευτυχία στους χιλιάδες απόμαχους της ζωής. Πολλοί, άλλωστε, από τους οποίους μπορεί και να μη ζήσουν μέχρι να αποδειχθεί η σκληρή αλήθεια για τα κουτσουρεμένα τους αναδρομικά…

Αλλά και στις υποθέσεις των σκανδάλων ο σκηνοθέτης δείχνει όλη του την τέχνη και την τεχνική. Η αλήθεια παρουσιάζεται πλήρως αντεστραμμένη, για το καλό πάντοτε των ευαίσθητων να δεχθούν το σοκ της αλήθειας πολιτών, με τους πραγματικούς ενόχους των σκανδάλων διαφθοράς να παρουσιάζονται σαν κατήγοροι, ενώ τους εισαγγελείς και τους δικαστές που διερευνούσαν τις υποθέσεις, σε μια μοναδική επίδειξη σκηνοθετικής ανατροπής, να διώκονται ποινικά και να οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στα ειδικά δικαστήρια.

Εκεί τέλος που η έξοδος της… τραγωδίας γίνεται θριαμβευτική, είναι στα εθνικά ζητήματα. Εκεί, η δυσάρεστη για το κοινό άτακτη υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην αδιαλλαξία και την προκλητικότητα των Τούρκων και η ταπεινωτική για την Ελλάδα αποδοχή της Τουρκικής απαίτησης για διμερή διάλογο εφ’ όλης της ύλης των ανιστόρητων διεκδικήσεών τους, παρουσιάζεται σαν θριαμβευτική νίκη της ελληνικής κυβέρνησης. Η οποία σε μια έξαρση ηρωισμού αναγκάζει τον Ερντογάν να αποσύρει τα πλοία του από τα ελληνικά νησιά, απαλάσσοντας την Ελλάδα από την απειλή και οδηγώντας τα προς την, για μια ακόμη φορά, μαρτυρική Κύπρο. Η οποία, όπως παρουσιάζεται στην ταινία, θα πληρώσει και πάλι το μένος της Τουρκικής προκλητικότητας. Με τη σκηνοθετική σημείωση βεβαίως ότι η ταινία αποσκοπεί στην ικανοποίηση του ελληνικού και όχι του κυπριακού κοινού…

Η έμπνευσης επιτελικού κράτους διασκευασμένη για τις ελληνικές ανάγκες ταινία: «Αντίο Λένιν» τελειώνει με τον πρωθυπουργό, σαν άλλη Μπλάνς Ντιμπουά, να τραγουδά το καταπληκτικό τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκη από το εξαιρετικό θεατρικό έργο του Τένεσυ Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν: «Λεωφορείο ο πόθος»:

«Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά,

αν με πίστευες λιγάκι, θάταν όλα αληθινά…»

Κάπως έτσι ζήσαμε εμείς καλά κι ο Μητσοτάκης ακόμη καλύτερα…

από tvxs