Ξεκίνησε η απο-αποικιοποίηση του Ισραήλ

Του Τιερί Μεϊσάν

Εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα, μια αγγλοσαξονική αποικία, η οποία έχει γίνει οπλοστάσιο των ΗΠΑ, προσπαθεί να κατακτήσει όλα τα εδάφη από το Νείλο έως τον Ευφράτη (Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Λίβανος, Συρία και μέρος του Ιράκ).

Και εδώ και μερικά χρόνια, οι πολίτες αυτής της ίδιας αποικίας φιλοδοξούν να την μετατρέψουν σε κανονικό κράτος. Αυτή η σύγκρουση μιας άλλης εποχής έφτασε σε ένα ορόσημο με το διορισμό μιας δικέφαλους κυβέρνησης: δύο πρωθυπουργοί που εκπροσωπούν τα δύο πολιτικά οράματα θα παραλύσουν ο ένας τον άλλον. Πρόοδοι δεν θα μπορούν να γίνουν παρά μόνο σε κοινωνικά θέματα και υγείας, επιταχύνοντας περαιτέρω τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας και επομένως, το τέλος του αποικιακού φαντάσματος.

Ο διορισμός της ισραηλινής κυβέρνησης συνασπισμού δεν τερματίζει τη σκληρή μάχη που ξεκίνησε πριν έξι χρόνια μεταξύ δύο αντιτιθέμενων και ασυμβίβαστων οραμάτων για το Ισραήλ [1], ούτε τη παράλυση της κυβέρνησης που υφίσταται εδώ και ενάμιση χρόνο. Αντιθέτως, σηματοδοτεί την αρχή της αγωνίας ενός από τους δύο πρωταγωνιστές και την αργή μεταμόρφωση της χώρας σε κανονικό κράτος.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η συζήτηση ξεκίνησε κάτω από τα χτυπήματα του πρώην Σοβιετικού Avigdor Liberman γύρω από τα προνόμια των μαθητών του yeshivas . Ο πρώην υπουργός Άμυνας, ισχυριζόμενος ότι το θρησκευτικό άλλοθι δεν απαλλάσσει κανέναν από την εθνική στρατιωτική θητεία, αμφισβήτησε την ουσία του ψεύδους στο οποίο ιδρύθηκε το Ισραήλ πριν από εβδομήντα δύο χρόνια.

Το κάλεσμα του στρατηγού Εχούντ Μπαράκ για τον τερματισμό του Μπέντζαμιν Νετανιάχου μέσω δικαστηρίων έχει αποτύχει. Οι υποστηρικτές του αποικιακού ονείρου είναι ακόμα εκεί. Βύθισαν τους συμπολίτες τους σε ένα είδος τρόμου πείθοντάς τους ότι απειλούνται από ξένους. Όπως στις μέρες των γκέτο, για να τους «προστατεύσουν», τους εγκλώβισαν πίσω από έναν τοίχο που τους χώριζε ακόμα και από τους Άραβες συμπολίτες τους.

Ας θυμηθούμε ότι το Ισραήλ δεν είναι προϊόν της εβραϊκής κουλτούρας, αλλά της βούλησης των Άγγλων Πουριτανών [2].

Από τον 17ο αιώνα, ο Λόρδος προστάτης Κρόμγουελ ανέλαβε να δημιουργήσει ένα εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, θέμα που δεν υιοθετήθηκε κατά την μετέπειτα αποκατάσταση της δυναστείας. Τον 18ο αιώνα, οι ηγέτες του Αμερικανικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας, κληρονόμοι του Κρόμγουελ, ψήφισαν επίσης υπέρ αυτής της δημιουργίας, έτσι ώστε το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες να είναι οι φυσικοί γονείς αυτής της οντότητας. Τον 19ο αιώνα, ο πρωθυπουργός της βασίλισσας Βικτώριας, Μπέντζαμιν Ντισραέλι, διατύπωσε τη θεωρία του σιωνισμού ως όργανο του βρετανικού ιμπεριαλισμού και συμπεριέλαβε την «Αποκατάσταση του Ισραήλ» στο πρόγραμμα του Διεθνούς Συνεδρίου στο Βερολίνο το 1878. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν Εβραίοι να υποστηρίζουν αυτό το παράξενο σχέδιο.

Θεωρητικός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ο Σέσιλ Ρόδος ήταν πρωθυπουργός της αγγλικής αποικίας του Κέιπ Τάουν (Νότια Αφρική). Δημιούργησε την εταιρεία διαμαντιών De Beers και έδωσε το όνομά του στη Ροδεσία. Το καταστατικό της Εβραϊκής Υπηρεσίας είναι απλώς αντίγραφο-επικόλληση αυτού που έγραψε για τον αποικισμό της Μεσημβρινής Αφρικής.

Έπρεπε να περιμένουμε την υπόθεση Ντρέιφους στη Γαλλία για να αναλάβει ο Θεόδωρος Χερτζλ να μετατρέψει την εβραϊκή διασπορά στον αγγλο-αμερικάνικο σιωνισμό. Σχεδίασε ένα αποικιακό σύστημα στο μοντέλο αυτού που τέθηκε σε εφαρμογή από τον Cecil Rhodes στην Αφρική και κατάφερε να συγκεντρώσει σταδιακά πολλούς άθεους Εβραίους διανοούμενους.

Όταν οι βρετανικές και αμερικανικές κυβερνήσεις καταλήφθηκαν από Πουριτανούς (David Llyod George και Woodrow Wilson) κατά τη διάρκεια του Α ’Παγκοσμίου Πολέμου, επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών για τη δημιουργία του Ισραήλ. Η αρχή μιας «εβραϊκής εθνικής εστίας» δημοσιοποιήθηκε με επιστολή του Υπουργού Εξωτερικών Λόρδου Balfour προς τον Λόρδο Ρότστσιλντ, και μετά ο πρόεδρος Γουίλσον καθιέρωσε επίσημα τη δημιουργία του Ισραήλ ως έναν από τους 14 πολεμικούς στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο συνέδριο ειρήνης, ο Emir Fayçal εντάχθηκε στο σιωνιστικό σχέδιο και δεσμεύτηκε να το υποστηρίξει.

Εβραίοι άρχισαν να αποικίζουν την υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη με τη βοήθεια της τοπικής αστικής τάξης, αλλά εις βάρος του μικρού τοπικού λαού, και στη συνέχεια να αποδεσμευτούν από το Λονδίνο. Το 1948, ένας άθεος Εβραίος, Μπεν-Γκουριόν, προηγούμενος πέντε χρόνια αυτή τη φορά το μοντέλο της Ροδεσίας, διακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ προτού τα Ηνωμένα Έθνη ορίσουν τα σύνορά του. Μόνο τότε οι ραβίνοι υποστήριξαν μαζικά το αποικιακό σχέδιο.

Για εβδομήντα δύο χρόνια, η Παλαιστίνη υπέστη έναν διαρκή πόλεμο. Μετά από μερικά διαδοχικά κύματα μετανάστευσης, το κράτος του Ισραήλ έχει κατασκευαστεί ολόσχερα μια «κουλτούρα» γύρω από έναν φανταστικό λαό (συμπεριλαμβανομένων εθνοτικών ομάδων από τον Καύκασο μέχρι την Αιθιοπία), με μια τεχνητή γλώσσα (η τρέχουσα εβραϊκή δεν έχει πολύ σχέση με την αρχαία διάλεκτο και γράφεται με αραμαϊκούς χαρακτήρες) και μια φανταστική ιστορία (παρά τις ενστάσεις της ΟΥΝΕΣΚΟ, μπερδεύεται η αρχαία πόλη-κράτος της Ιερουσαλήμ με το κράτος του Ισραήλ). Η αφομοίωση αυτής της πνευματικής δημιουργίας στο αποικιακό σχέδιο των Πουριτανών εδραιώθηκε γύρω από μια καθαγιασμένη ερμηνεία ορισμένων ναζιστικών εγκλημάτων, που περιγράφονται ως «ολοκαύτωμα» από τους Πουριτανούς και «shoah» από τους Εβραίους.

Τίποτα σε αυτήν την τεχνητή κατασκευή δεν μπορεί να αντέξει σε οποιαδήποτε ανάλυση. Όλα γίνονται για να πιστέψουμε στη συνέχεια ενός λαού και ενός κράτους, ενώ πρόκειται μόνο για μια αγγλοσαξονική αποικία. Ωστόσο, όλα τα αποικιακά κράτη έχουν εξαφανιστεί σήμερα με εξαίρεση το Ισραήλ και, με την πάροδο του χρόνου, η πλειοψηφία των σημερινών Ισραηλινών γεννήθηκαν στο Ισραήλ. Από τώρα και στο εξής, συνυπάρχουν δύο αντιλήψεις σε αυτό το κράτος:

 αφενός, οι οπαδοί της αγγλοσαξονικής αποικιοκρατίας που διεκδικούν την κυριαρχία των εδαφών από τον Νείλο έως τον Ευφράτη. Νομίζουν ότι βρίσκονται σε ένα πειρατικό νησί, προστατεύοντας εγκληματίες από όλο τον κόσμο και αρνούμενοι οποιαδήποτε συμφωνία έκδοσης. Θεωρούν τον εαυτό τους ως «εκλεγμένο λαό», ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους, και θεωρούν το Ισραήλ ως «το εβραϊκό κράτος».

 αφετέρου, άτομα που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά με τους γείτονές τους, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους ή την έλλειψη θρησκείας και ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους. Δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τις αποικιακές φαντασιώσεις των περασμένων αιώνων, αλλά δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν τίποτα από αυτά που κληρονόμησαν από τους πατέρες τους, ακόμα κι αν οι τελευταίοι τα έχουν κλέψει. Θα ήθελαν να λυθούν τα εξωφρενικά κοινωνικά προβλήματα της πατρίδας τους.

Είναι δύο ασυμβίβαστα οράματα που ενσαρκώνονται από τους δύο πρωθυπουργούς, τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τον «αναπληρωτή» του, τον στρατηγό Μπένι Γκάντς.

Ποτέ δεν θα μπορέσει αυτό το τάντεμ να επιλύσει οποιοδήποτε από τις συγκρούσεις με τους αραβικούς λαούς. Το πολύ, θα μπορέσει επιτέλους να εξετάσει τις τρομερές αδικίες που υφίστανται σε αυτή τη χώρα. Για παράδειγμα, σχεδόν 50.000 πολίτες που πέρασαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου επιβιώνουν σήμερα στη χώρα όσο μπορούν, χωρίς βοήθεια του κράτους που τους αγνοεί, αλλά εξαργύρωσε τις αποζημιώσεις που προορίζονταν για εκείνους ενώ ισχυριζόταν ότι θα τους έσωζε.

Με την απλή πίεση του Χρόνου και της Δημογραφίας, μετά από τρεις διαδοχικές και άχρηστες νομοθετικές εκλογές, άρχισε η απο-αποικιοποίηση του Ισραήλ.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] “The Geopolitical Approach: Two States for Two Peoples”, by Commanders for Israel’s Security, Voltaire Network, 30 October 2014.

[2] “Ποιος είναι ο εχθρός;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 4 août 2014.