Ρωσία: Από την προδοσία του Γιέλτσιν στην αδιαφιλονίκητη υπεροχή του Πούτιν. Από την κατάρρευση στην σημερινή ανατέλλουσα υπερδύναμη.

Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ

Το δημοψήφισμα στο οποίο το ΝΑΙ έγινε ΟΧΙ

Στις 18/9/2016 στην Ρωσία έγιναν εκλογές για την ανανέωση της σύνθεσης της Κρατικής Δούμας, δηλαδή της Κάτω Βουλής της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Η Κρατική Δούμα (η Κάτω Βουλή της Ρωσικής Ομοσπονδίας) συστάθηκε το 1993 ως απότοκος του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, το οποίο με τη σειρά του είχε πάρει την θέση της Κρατικής Δούμας της αυτοκρατορικής περιόδου του τελευταίου τσάρου της Ρωσίας Νικόλαου Β' το διάστημα από το 1906 έως το 1917.

Σήμερα η διάλυση της ΕΣΣΔ είναι πλέον ιστορία. Λίγο γνωστές είναι όμως οι συνθήκες υπό τις οποίες συντελέστηκε αυτή η διάλυση και ακόμα λιγότερο γνωστά είναι τα συμφέροντα που την προκάλεσαν και κυρίως οι συνέπειες της για τον (πρώην) σοβιετικό λαό.

Στη διάρκεια των ραγδαίων εξελίξεων που οδήγησαν στην διάλυση αυτή, κάποια, ας τα πούμε “εξαρτημένα αντανακλαστικά” στην λειτουργία του πολιτεύματος, οδήγησαν σε ένα αυτονόητο ερώτημα που για εμάς τους δυτικούς που έχουμε συνηθίσει να ζούμε απολύτως δημοκρατικά και οι αποφάσεις μας να γίνονται νόμος του κράτους δεν προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση (εξυπακούεται ότι αστειεύομαι). Αναρωτήθηκαν δηλαδή τα ηγετικά στελέχη της ΕΣΣΔ που ψυχορραγούσε:

“Δεν πρέπει να ρωτήσουμε και τους πολίτες τι επιθυμούν ως προς την μελλοντική μορφή της χώρας τους;”

Και αποφάσισαν ότι, ναι, πρέπει.

Τους έθεσαν λοιπόν το ακόλουθο ερώτημα σε δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στις 17 Μαρτίου 1991:

“Θεωρείτε αναγκαία την διατήρηση της ΕΣΣΔ σαν μια ανανεωμένη ομοσπονδιακή οντότητα μεταξύ ίσων κυρίαρχων δημοκρατιών στις οποίες τα δικαιώματα και οι ελευθερίες κάθε εθνότητας θα είναι απολύτως εγγυημένα;”

Με ποσοστό συμμετοχής 80%, το 77.8% των πολιτών απάντησε ΝΑΙ.

Ας σημειωθούν εδώ δύο πράγματα: Πρώτον το υψηλότατο ποσοστό συμμετοχής στο δημοψήφισμα που υποδηλώνει πολίτες υπεύθυνους και ευαίσθητους για τις κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν για την χώρα τους. Και δεύτερον ότι στην Ουκρανία η οποία σήμερα όλοι γνωρίζουμε ότι έχει βυθιστεί στην εξαθλίωση και στον εμφύλιο, το ποσοστό του ΝΑΙ έφτασε το 83.52%.

Απόλυτα... πιστός στην λαϊκή εντολή, ο μακελάρης – δεν είναι σχήμα λόγου, δείτε πιο κάτω - εκατομμυρίων ανθρώπων, ο λαοπλάνος, οπορτουνιστής και πουλημένος στα ξένα συμφέροντα πρόεδρος Γιέλτσιν, στις 25 Δεκεμβρίου 1991, δηλαδή 8 μήνες μετά το δημοψήφισμα, προχώρησε στην διάλυση της ΕΣΣΔ σε 15 ανεξάρτητα κράτη!

Δηλαδή, ο δικός μας, ο Τσίπρας, ερασιτέχνης ήταν μπροστά του ο άνθρωπος, αν και υπάρχουν πάντα περιθώρια για βελτίωση. Αρκεί να καθόμαστε καλά εμείς.

Με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως για εκατομμύρια ανθρώπους πολλοί από τους οποίους βρέθηκαν, μέσα σε μια νύχτα, ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο. Από ισότιμοι πολίτες μετατράπηκαν σε μειονότητες είτε από άποψη εθνότητας, είτε γλώσσας, είτε θρησκείας.

Για σχεδόν όλους ανεξαιρέτως όμως, ξεκίνησε μια εποχή γεμάτη εξαθλίωση, δάκρυ και πόνο καθώς άρχιζε το μεγάλο φαγοπότι, το απαγορευμένο όνειρο, των παγκόσμιων ελίτ: η σκύλευση και η λεηλασία του εθνικού πλούτου ενός περήφανου κράτους για την διαφύλαξη και την δημιουργία του οποίου είχαν χύσει κυριολεκτικά το αίμα τους δεκάδες εκατομμύρια πολιτών.

Σοκ και δέος

Η απόφαση του Γιέλτσιν ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για μια λεηλασία της κρατικής περιουσίας και για μια φτωχοποίηση του ρωσικού λαού σε επίπεδα που οι νεοφιλελεύθερες ελίτ που καθοδηγούσαν το παιχνίδι από τα παρασκήνια δεν είχαν δει ούτε στα πιο τρελά όνειρα τους. 

Στην Μόσχα κατέφθασαν τα golden boys, οι χρηματοοικονομικοί “εμπειρογνώμονες” του νεοφιλελευθερισμού (διάφορα καλόπαιδα τύπου Ντάισεμπλουμ) για να εφαρμόσουν “θεραπείες σοκ” “εξορθολογισμού της οικονομίας” και, φυσικά, να ιδιωτικοποιήσουν την κρατική περιουσία.

Χρησιμοποιώντας την τεχνική του ιερού ναού της νεοφιλελεύθερης οικονομίας της απάτης, του Χρηματιστηρίου Αξιών (που την μάθαμε καλά και μεις στο γύρισμα του αιώνα), κατακλέψανε την κρατική περιουσία σε βάρος του κοσμάκη, πράγμα που οδήγησε στην δημιουργία από τη μια, μιας φούχτας διεφθαρμένων πρώην κρατικών υπαλλήλων, τους γνωστούς πια και διαβόητους δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες, και από την άλλη, στην ανάδειξη αυτών των golden boys των διάφορων Harvard και London School of economics σε ακριβοπληρωμένες οικονομικές αυθεντίες παγκόσμιας εμβέλειας.     

Ενώ όλοι αυτοί, παρέα με τον μπεκρή Γιέλτσιν, γλεντοκοπούσαν σε κυριλέ κέντρα με χαβιάρι, σαμπάνιες και γυναίκες πολυτελείας, ο ρωσικός λαός κατρακυλούσε στην ένδεια ενώ στα απομακρυσμένα χωριά εμφανιζόταν ο λιμός. Στη ρωσική γη το οργανωμένο έγκλημα δολοφονούσε στους δρόμους ατιμώρητο. Η διαφθορά και το ξεπούλημα της ανθρώπινης ζωής γνώρισαν κορυφές ξεχασμένες από τις τσαρικές εποχές.

Ενώ πακέτα δισεκατομμυρίων του ΔΝΤ αρπάζονταν από τους αξιωματούχους του Γιέλτσιν, μέσα σε λίγα χρόνια, το προσδόκιμο ζωής στην Ρωσία έπεσε από τα 70 σε λιγότερο από 65 χρόνια. Σύμφωνα με τον Αμερικανό γερουσιαστή Bill Bradley ο “παράδεισος της ελεύθερης αγοράς” μεταφράστηκε σε μια γιγάντια καταστροφή: 30% ανεργία, ο πληθωρισμός καλπάζει, οι συντάξεις χάθηκαν, οι αποταμιεύσεις χάθηκαν, 30 με 40 χρόνια δουλειάς πήγαν χαμένα.

Στο βιβλίο της “Το δόγμα του σοκ” η Naomi Klein λέει πως μεταξύ του 1991 και του 1998 πάνω από το 80% των ρωσικών αγροκτημάτων είχαν πτωχεύσει και περίπου 70.000 βιομηχανίες είχαν κλείσει. 74 εκατομμύρια Ρώσοι ζούσαν κάτω από  τα όρια της φτώχειας και τα 37 εκατομμύρια (το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού) βρίσκονταν “σε απελπιστική κατάσταση”. Η Naomi Klein καταλήγει αναφέροντας ότι μεταξύ του 1992 και του 2006 ο ρωσικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 6.6 εκατομμύρια εξαιτίας ενός σκοπίμως δημιουργημένου από τον άνθρωπο λιμού.

Πούτιν: η πατριωτική απάντηση της Ρωσίας

Όπως επισημαίνει ο ερευνητής δημοσιογράφος Robert Parry “χωρίς να καταλάβουμε την απελπισία και την απόγνωση του Ρωσικού λαού κατά την περίοδο της προεδρίας Γιέλτσιν καθώς και την απερίγραπτη αμερικανική αλαζονεία της ίδιας περιόδου, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε την πολιτική άνοδο και την δημοφιλία του Vladimir Putin, ο οποίος έγινε πρόεδρος όταν ο Γιέλτσιν παραιτήθηκε απροσδόκητα την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1999”.

Πόσο μάλλον που ο Πούτιν αναλαμβάνοντας μια χώρα στην κατάντια ενός failed state κατόρθωσε μέσα σε λιγότερο από 15 χρόνια να την μετατρέψει και πάλι σε μια παγκόσμια υπερδύναμη με καθοριστικό μέρος του λόγου στις διεθνείς εξελίξεις.

Κυρίως όμως, αυτό που σε παγκόσμια κλίμακα κατάφερε ο Πούτιν ήταν να καταστήσει την Ρωσική Ομοσπονδία το σημαντικότερο προπύργιο αναχαίτισης της νεοφιλελεύθερης επιδίωξης για την δημιουργία της “νέας τάξης πραγμάτων”. Την δημιουργία δηλαδή, μέσω της κατάλυσης των εθνών-κρατών, ενός μονοπολικού κόσμου, μιας νέου είδους φεουδαρχίας για τους κατοίκους όλου του πλανήτη. Τους παγκόσμιους δούλους.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι “βρήκαμε τον σωτήρα μας”. Ο Πούτιν προάγει τα πατριωτικά συμφέροντα των Ρώσων πολιτών, δεν έχει αναλάβει το θεάρεστο έργο της σωτηρίας του πλανήτη.

Είναι στο χέρι του κάθε λαού να πάρει το δικό του μερίδιο ευθύνης σ' αυτήν την προσπάθεια συντριβής των επιδιώξεων των παγκόσμιων ελίτ. Να παλέψει για την σωτηρία της πατρίδας του.

Γιατί την ιστορία την γράφουν οι λαοί και όχι οι Πούτιν. Αν ο Πούτιν δεν είχε συντριπτικά πίσω του τον ρωσικό λαό το παιχνίδι θα ήταν προ πολλού χαμένο.