Στάθης Χαμπίμπης: ‘’Η μάχη για την ανακάλυψη του εαυτού μας ταυτίζεται με τον αγώνα για πραγματική δημοκρατία’’

Παλεύοντας με τους στίχους, αλλά και σε διαρκή αγώνα να βάλει δίπλα δίπλα τις λέξεις για να πει τις δικές του ιστορίες, ο Στάθης Χαμπίμπης είναι ένας από τους πολλά υποσχόμενους νέους έλληνες λογοτέχνες, αλλά και ποιητές

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Το πρώτο του μυθιστόρημα ‘’Πολέμου Κάμπος’’, το αφήγημα ενός νεαρού άνδρα που προσπαθεί να δημιουργήσει και να επιβιώσει, χωρίς να χάσει τον εαυτό του στην σύγχρονη Ελλάδα, αλλά και η δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο ‘’Στα Μαραμένα Αλώνια’’, θυμίζοντας κάτι από Διγενή Ακρίτα της εποχής μας, τον βάζουν κατευθείαν στα βαθιά νερά της ελληνικής γραμματείας, ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα για μια δυνατή και φιλόδοξη συνέχεια.

Συνέντευξη στη Μαρία Μπακοπούλου

Καταρχάς ποια ήταν η έμπνευση για το βιβλίο ‘’Πολέμου Κάμπος’’; Ποιο ήταν το ερέθισμα ή τα ερεθίσματα που σε ώθησαν να το γράψεις;

Η κινητήρια δύναμη για να γράψω το μυθιστόρημα «Πολέμου Κάμπος», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λεξίτυπον, ήταν η ανάγκη μου να μοιραστώ με τους συνανθρώπους μου τις αγωνίες, τους φόβους, τα όνειρα και τις επιθυμίες ενός νέου ανθρώπου που γεννιέται και ανδρώνεται μέσα στο σύγχρονο περιβάλλον μας όπου ο ατομισμός και η σύγχυση, νομίζω ότι είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του.

Οι αναγνώστες του «Πολέμου Κάμπος» θα γίνουν κοινωνοί της μάχης που δίνει ο Σταύρος για να ανακαλύψει τον εαυτό του, πηγαίνοντας κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα της εποχής μας. Σε προσωπικό επίπεδο αυτή η μάχη, της ανακάλυψης και διατήρησης του εαυτού μας, ταυτίζεται με τον αγώνα για μια ζωή γεμάτη με αγάπη, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία, όπου το άτομο θα ζει σε αρμονία με την κοινωνία και τη φύση, βάζοντας τα θεμέλια της αυριανής πανανθρώπινης κοινωνίας, η οποία θα αντικαταστήσει μια και για πάντα την παρούσα καθημερινότητα που υποβιβάζει τη ζωή σε επιβίωση, και ανάγει το φόβο, τον πόλεμο, την καταπίεση και την ανασφάλεια σε κανονικότητα.

Πόσα δικά σου κομμάτια έχει μέσα το βιβλίο, αν σκεφτούμε πως έχεις ζήσει και εσύ σαν έφηβος και εν συνεχεία νέος, εργαζόμενος και οικογενειάρχης τις χρονικές στιγμές που περιγράφει;

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά δικά μου κομμάτια στους ήρωες του «Πολέμου Κάμπος». Άλλωστε για έναν καλλιτέχνη οι εμπειρίες του και κυρίως το πώς αυτός τις επεξεργάζεται είναι το εργαστήριό του.

Και να σου πω Μαρία, όχι μόνο για έναν καλλιτέχνη, αλλά για όλους τους ανθρώπους που έχουν μια καλλιτεχνική φύση (και όλοι οι άνθρωποι έχουν) είτε είναι ποιητές, είτε δουλεύουν σε ένα γραφείο, αυτό είναι το ανθρώπινο παιχνίδι στο οποίο συμμετέχουμε, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, δηλαδή στο πως επεξεργαζόμαστε όλες τις πληροφορίες που αντλούμε από τις εμπειρίες μας… Για παράδειγμα ένας άνθρωπος που ενδίδει στο φόβο και αναλύει όλες τις εμπειρίες του κάτω από το πρίσμα του φόβου, μετατρέπεται σε έναν φοβισμένο άνθρωπο.

Από το ‘’Πολέμου Κάμπος’’ περνά σχεδόν όλη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Χούντα, Μεταπολίτευση, Ολυμπιακοί, οικονομική κρίση κ.α. Πόσο θεωρείς ότι επηρέασαν όλα αυτά τους ήρωές σου;

Η ιστορία δεν επηρεάζει μονάχα τους ήρωές μου. Η ιστορία και η κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε επηρεάζει όλους τους ανθρώπους, ανεξαιρέτως πάλι αν γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα. Η Χούντα έρχεται να θάψει την ελληνική άνοιξη της γενιάς του 1 – 1 – 4, προάγγελος της μεγάλης παγκόσμιας εξέγερσης του 1968 και εκεί που σε όλο τον κόσμο νέες ιδέες γεννιούνται και αμφισβητούν τις παραδοσιακές αντιλήψεις για τα καπιταλιστικά και τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως και αντιλήψεις πχ για τη σεξουαλικότητα ή για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, στην Ελλάδα επικρατεί ο φόβος καθώς ξανανοίγουν οι τόποι εξορίας και ουσιαστικά διασώζεται η φαυλοκρατία του μετεμφυλιακού Ελληνικού κράτους.

Στη συνέχεια ενώ θα μπορούσε η Μεταπολίτευση να φέρει άλλο αέρα (και ως ένα σημείο έφερε) και να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη και ευημερούσα δημοκρατική κοινωνία, τα σκάνδαλα , τα ρουσφέτια, η κομματοκρατία και ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός κατάφεραν να εκμαυλίσουν το λαϊκό σώμα. Με αποτέλεσμα το γενικευμένο πλιάτσικο της εποχής του Σημίτη και της αποθέωσης της παρασιτικής οικονομίας μέσω του φθηνού δανεισμού. Μοιραία έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει… Όπως σου είπα όλους μας επηρεάζουν τα ιστορικά γεγονότα που βιώνουμε, αλλά πολύ περισσότερο, τουλάχιστον τους ήρωές μου, τους επηρεάζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται πλάι τους και ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν σε αυτά τα ιστορικά συμβάντα…

Με ποιον από τους ήρωες σου είσαι πιο κοντά ; Με τον παρορμητικό Σταύρο; Ή με τον πιο λογικό αλλά συναισθηματικό Νίκο;

Και με τους δύο αισθάνομαι πολύ κοντά… Ανάλογα με την περίσταση… Ανάλογα και με την τύχη…

Ο κεντρικός ήρωας ξεκινά δυναμικά, θέλει να φτιάξει τον κόσμο, αλλά στο τέλος βυθίζεται στα αδιέξοδά του. Πιστεύεις ότι οι νέοι σήμερα ‘’κάνουν αυτόν τον κύκλο’’;

Δεν ξέρω αν κάνουν αυτόν τον κύκλο, αλλά σίγουρα βιώνουν πολύ έντονα έστω την ιδέα πως η ζωή τους οδηγείται σε αδιέξοδο. Οι Καταστασιακοί πριν το 1968 χαρακτήριζαν τους φοιτητές ως «Αποπροσανατολισμένους Ταξιδιώτες». Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός νομίζω ότι ισχύει και για τους σημερινούς νέους, πόσο μάλλον στην σημερινή εποχή στην οποία δεν υπάρχουν και πολλά παραδείγματα ανθρώπων που να μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα αντίστασης και αλτρουισμού.

Όταν οι γονείς έχουν θεοποιήσει το εφήμερο, το χρήμα και την κοινωνική καταξίωση μέσω της υποταγής και της τυφλής υπακοής σε ένα σάπιο πολιτικό – πολιτισμικό ρεύμα, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Όμως ίσως έτσι έπρεπε να γίνει για να μετατραπεί το Λάθος σε Μάθος και η Ανάγκη να αναλάβει για άλλη μια φορά τα ηνία της Ιστορίας. Δεν είμαι απαισιόδοξος για το μέλλον. Πιστεύω ότι στα επόμενα χρόνια έχουμε να δούμε πολλές ανακατατάξεις. Το Μέλλον είναι ήδη Παρόν, όπως λέει και ο Μάνος Δανέζης…

Στο βιβλίο έχεις χρησιμοποιήσει αρκετά ‘’αργκό’’ γλώσσα. Με ποια στόχευση;

Ήθελα να είναι το μυθιστόρημά μου όσο πιο άμεσο γίνεται, πιο καθημερινό. Δεν με ενδιέφεραν τόσο τα λογοτεχνικά στολίδια. Ήθελα να πω απλά μια ιστορία και τίποτα παραπέρα.

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο συγγραφέας θα πρέπει να είναι εν μέρει και ένας ‘’ιστορικός καταγραφέας της εποχής του’’. Πόσο συμφωνείς με αυτή την άποψη;

Θέλει δεν θέλει ο συγγραφέας οποιουδήποτε πονήματος είναι ένας ιστορικός καταγραφέας της εποχής του, ανεξαρτήτως της καλλιτεχνικής αξίας του έργου του. Για παράδειγμα οι βιντεοταινίες της δεκαετίας του 90 έχουν να πουν πολλά για την εποχή αυτή.

Η φτήνια, το κιτς η χωρίς κόπο και παίδεμα δημιουργία για να βγάλουμε γρήγορα λεφτά φωτίζουν μια πτυχή της τότε ελληνικής κοινωνίας… Τα «τηλεοπτικά» μυθιστορήματα, τα τραγούδια, οι σειρές στην τηλεόραση, όλη η εν γένει καλλιτεχνική δημιουργία κάποιας εποχής έρχεται με τον τρόπο της η κάθε μία να φωτίσει πτυχές της εκάστοτε εποχής.

Παράλληλα με το μυθιστόρημα, έχεις γράψει και δύο βιβλία ποίησης, με πιο πρόσφατο τα ‘’Στα Μαραμένα Αλώνια’’. Μοιράσου μαζί μας λίγα πράγματα για αυτό. Ποιες ανάγκες σου καλύπτει η πεζογραφία και ποιες η ποίηση;

Τα «Μαραμένα Αλώνια» εκδόθηκαν στις αρχές του 2019 από τον εκδοτικό οίκο Νέα Διάσταση. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ποιητική Ακαδημία για την προσπάθεια που κάνει για την ανάδειξη της Νέας Ελληνικής Ποίησης καθώς και προσωπικά το Δημήτρη Ιατρόπουλο για την εμπιστοσύνη που έδειξε στο έργο μου καθώς και για τις πολύτιμες συμβουλές του.

Ξέρεις Μαρία η ολιγαρχική δομή της κοινωνίας μας που ξεκινάει από την «ψευτοδημοκρατία» του κοινοβουλευτισμού, μιας και οι πολίτες δεν έχουν την παραμικρή πρόσβαση στην εκτελεστική, στη δικαστική και στη νομοθετική εξουσία, εκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Αν δεν έχεις κάποιον γνωστό ή αν δεν είσαι με κάποιο τρόπο «επώνυμος» ή αν δεν έχεις από πίσω σου έναν κομματικό μηχανισμό είναι πολύ δύσκολο ως νέος συγγραφέας να κάνεις τα πρώτα σου συγγραφικά βήματα.

Και εδώ είναι που επεμβαίνει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος και δίχως μα μου σου του με βοηθάει στην έκδοση της ποιητικής συλλογής «Στα Μαραμένα Αλώνια». Όσον αφορά την τελευταία ερώτησή σου, νομίζω πως η πεζογραφία με βοηθάει να γίνω πιο κατανοητός και να επικοινωνήσω με τους συνανθρώπους μου πιο άμεσα, ενώ από την άλλη η ποίηση με προκαλεί να είμαι όσο πιο ελεύθερος μπορώ και να χρησιμοποιώ το φανταστικό, το υπερβατικό, ακόμη και το παράλογο δένοντάς τα όλα μαζί σε μια ποιητική λογική…

Γράφεις κάτι αυτό τον καιρό; Μπορείς να μας δώσεις μια αρχική εικόνα;

Υπάρχει μια σκέψη, αλλά ακόμη δεν έχω αρχίσει να τη δουλεύω μεθοδικά. Ίσως ένα μυθιστόρημα που να συνδυάζει κάπως και την ποίηση… Ίδωμεν….