Διλήμματα

Γράφει η Ελένη

Φίλε μου, Πιτσιρίκο, γίνεται μεγάλη συζήτηση για το δίλημμα των εκλογών, αν θα πρέπει να ψηφίσουμε τον έναν ή τον άλλο; Τσίπρας ή Κούλης; ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ;

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Δώστε μας διλήμματα και πάρτε μας την ψυχή.

Μη μας δίνετε πολλές επιλογές παιδιά, πελαγώνουμε. Να έχουμε να διαλέξουμε μπλε ή κόκκινο. Δεξιά ή αριστερά. Καρπούζι ή πεπόνι. Μέχρι εκεί.

Αν δούμε κι άλλα ψηφοδέλτια, μπερδευόμαστε.

Αμπελοφιλοσοφίες, το ξέρω.

Θα ήταν ωραία, αν για μια φορά δεν ψήφιζε ο καθένας για την πάρτη του, αλλά για το σύνολο.

Ή αν κοιτάζαμε όλες τις επιλογές και ρίχναμε την ψήφο σε εκείνον που πραγματικά μας εκφράζει, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι πρόκειται για χαμένη ψήφο αφού δεν πρόκειται για κόμμα εξουσίας.

Ωραία θα ήταν να ψηφίζαμε αυτόν που θέλαμε -αν θέλαμε- και όχι έναν που δεν θέλουμε, για να μη βγει ένας άλλος που δεν τον θέλουμε ακόμη περισσότερο.

Πιτσιρίκο, όλα τα πράγματα στη ζωή κατακτήθηκαν, όταν κάποιοι έκαναν κάτι διαφορετικό από αυτό που έως εκείνη τη στιγμή θεωρείτο πως ήταν λογικό.

Αντιμετωπίζουμε με θαυμασμό και δέος επαναστάτες και λαούς που έκαναν τη διαφορά επειδή κινήθηκαν πέρα από τη λογική και διεκδίκησαν κάτι διαφορετικό.

Και το πέτυχαν, αν και θα μπορούσαν και να αποτύχουν παταγωδώς. Αν όμως δεν ξέφευγαν από την πεπατημένη, δεν θα μαθαίναμε ποτέ τη συνέχεια.

Και σήμερα σκεφτόμαστε να ψηφίσουμε το μικρότερο κακό. Όχι το καλό για εμάς, για τα παιδιά μας, αλλά αυτό που πιστεύουμε ότι θα κάνει μικρότερη ζημιά.

Επιλέγουμε ελεύθερα μία από τις δύο επιλογές που κάποιος μας είπε ότι έχουμε και αγνοούμε τις υπόλοιπες επιλογές που είναι μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν μας τις υποδεικνύει κανείς.

Και αφού δε μας τις υποδεικνύει κανείς, πώς να ξέρουμε αν είναι καλές; Να το σκεφτούμε μόνοι μας; Γίνεται αυτό;

Αυτό το λένε εκλογές και γιορτή της δημοκρατίας.

Μου κάνει εντύπωση ότι στον 21ο αιώνα, σε μία εποχή που όποια πληροφορία θέλεις είναι μπροστά σου με δύο κλικ, οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι τυφλοί και να δέχονται αυτό που τους σερβίρουν.

Και που δεν αντιλαμβάνονται ότι μπορεί να μην κυκλοφορούμε με ιπτάμενα αυτοκίνητα το 2020 -όπως κάποτε πίστευαν πολλοί ότι θα γίνει- αλλά ήδη οι μηχανές βρίσκονται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους και ήδη μπορούν να κάνουν τη δική τους δουλειά και να τους αφήσουν άνεργους ανά πάσα στιγμή.

Όχι, δεν είναι τύχη το ότι δεν έχει ακόμα συμβεί αυτό. Είναι απλώς βολικό για τους από πάνω. Να είμαστε ευτυχισμένοι στη μικρή μας φούσκα, με την καριέρα και τα λεφτά μας, να αισθανόμαστε τυχεροί που έχουμε αυτή τη γαμάτη δουλειά με τα 700 ευρώ το μήνα, η οποία είναι καταπληκτική ευκαιρία κι ας δουλεύεις 12 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα.

Μη σου πω, καλύτερα που κάποιος δουλεύει τόσο γιατί οι 12 ώρες που του μένουν είναι οριακά αρκετές για να γυρίσει στο σπίτι του, να φάει και να κοιμηθεί, αλλά πολύ λίγες για να ζήσει τη ζωή του σαν άνθρωπος.

Έτσι, δεν καταλαβαίνει ότι τα 700 ευρώ φτάνουν ίσα ίσα για να καλύψει τις βασικές καθημερινές του ανάγκες και να μην καταλάβει ότι με αυτά δε μπορεί να έχει μια φυσιολογική ζωή, όπως νομίζει ότι έχει.

Το ακόμα καλύτερο; Δουλεύοντας τόσο πολύ δεν έχει το χρόνο, αλλά ούτε και τη διάθεση να αμφισβητήσει αυτό που χρόνια τώρα θεωρείται από όλους δεδομένο.

Αλλά εντάξει. Αυτό δεν θα το έκανε ούτως ή άλλως.

Φιλιά,

Ελένη

(Φίλη Ελένη, άργησαν πολύ οι Έλληνες να ψηφίσουν για το κοινό καλό. Και τώρα είναι η ώρα που δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιο κόμμα ψηφίζουν γιατί η χώρα χάθηκε και η Βουλή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά οι περισσότεροι Έλληνες κάνουν πως δεν τρέχει τίποτα, πως είναι όλα όπως πριν και πως έχει πολύ μεγάλη σημασία ποιο κόμμα θα ψηφίσουν. Δεν πειράζει, θα έρθει η νέα χρεοκοπία, θα έρθει και το ΔΝΤ και θα …μάθουν, που λέει κι ο Γρηγόρης. Πάντως, είναι γενικότερο φαινόμενο -και όχι μόνο ελληνικό- να κάνουν οι άνθρωποι πως δεν καταλαβαίνουν ότι η εποχή έχει έρθει τούμπα και αυτοί έχουν μείνει στο χτες. Η πραγματικότητα θα τους προσγειώσει απότομα. Να είσαι καλά, Ελένη. Την αγάπη μου.)

Πηγή