ΓΙΑ ΤΟΝ "ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ" ΚΡΑΤΟΥΣ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Ανδρέα Τσιφτσιάν

Το ζήτημα του διαχωρισμού κράτους και εκκλησίας θα έπρεπε να μας απαχολεί ή μήπως ο διαχωρισμός κράτους και πολιτικού συστήματος; Παρενθετικά βέβαια να πω, ότι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ποιότητας στην λειτουργία της Δημοκρατίας σήμερα:

Η ταύτιση του κράτους με το πολιτικό σύστημα ως ενιαία και αδιαίρετα πράγματα, όπου το δεύτερο κρατεί το πρώτο στην ιδιοκτησία του και το χρησιμοποιεί ως λάφυρο για να παράξει σχέσεις εξουσίας! 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Το κράτος είναι το μεγάλο θύμα του πολιτικού συστήματος, ο στρατηγικός του όμηρος, το τσιφλίκι όπου ο πολίτης κρατείται υπόδουλος δουλευτής των κομματικών σεχτών. Η διόρθωση αυτής της στρέβλωσης θα σήμαινε και ουσιαστικά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Πατρίδα μας.

Αυτό το πρόβλημα παραμένει το ίδιο και με την «αριστερή» κυβέρνηση (του κώλου) .

Τι θα λέγατε μάλιστα και για τον διαχωρισμό κράτους και δημοσιογραφίας; (κάπου το διάβασα στο FB και μ’αρεσε).

Αλλού βαράν τα όργανα λοιπόν κι αλλού εμείς χορεύουμε όπως το θέλει η στρατηγική του αποπροσανατολισμού, σαν τον ταχυδακτυλουργό που με το ένα χέρι δείχνει επιδεικτικά το τραπουλόχαρτο για να αποσπάσει την προσοχή, ενώ με το άλλο χέρι κρύβει προσεκτικά το άλλο.

Γενικά ζούμε σε μία εποχή μετασχηματισμού στην λειτουργία του εθνικού αστικού κράτους, όπου η οικονομία οφείλει πια να ορίζει τον σκοπό της πολιτικής (και όχι βέβαια αντίστροφα) και άρα τις σχέσεις της με την κοινωνία την οποία και παραγκωνίζει σε όφελος των αγορών, των funds και υπερεθνικών ιερατείων. Ζούμε δηλαδή στην εποχή της αντιστροφής από την ηγεμονία της πολιτικής στην ηγεμονία της οικονομίας. Αυτό θα είναι και το οριστικό τέλος της Δημοκρατίας. Ο νεοφιλελεύθερος μεταμοντερνισμός παίρνει ίδια θέση με τον αριστερίζοντα προοδευτισμό (με διαφορετικά κίνητρα βέβαια ο καθένας) απέναντι στο εθνικό κράτος με σκοπό ουσιαστικά κατάργησή και την αντικατάστασή του από το μεταμοντέρνο (υπερεθνικό) κράτος. Περί αυτού πρόκειται. Την είδαμε την τράπουλα, ατυχές το κόλπο.

Στο τέλος μόνο τούτο ως μια γενική απάντηση σε όλους τους σημαιοκραδαίνοντες του «ορθολογιμσού» της πολιτικής κορεκτίλας όπου η θρησκεία περισσεύει (μόνο αν δεν είναι η ισλαμική βέβαια):

Είμαι βαθειά ιδεαλιστής. Άρα ως εκ τούτου είμαι βαθειά αντι-υλιστής. Πιστεύω λοιπόν πως δίπλα στο πραγματικό υλικό κόσμο, τον οποίον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, υπάρχει ένας παράλληλος εξίσου υπαρκτός κόσμος: Ο κόσμος των ιδεών και της νόησης. Η νόηση είναι το δακτυλικό αποτύπωμα του υλικού-φθαρτού κόσμου, ιδέα είναι αόρατη σάρκα, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι αν το κρέας γίνει βορά στα σκουλίκια. Δεν είμαστε μόνο ύλη, είμαστε κι αυτό που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε. Αυτή είναι η αρχή του ιδεαλισμού.

Ο υλισμός απέτυχε. Είτε ως νεοφιλελευθερισμός, είτε ως κομμουνισμός κατάφερε να υπάρξει μόνο ως μορφή ολοκληρωτισμού. Δεν είναι τυχαίο. Ο υλικός κόσμος είναι πεπερασμένος. Ο κόσμος των ιδεών άπειρος. Θα υπερέχει πάντα. Ο υλισμός δεν αντέχει την απεριόριστη ελευθερία του ιδεαλισμού. Τον μισεί και τον ζηλεύει. Αλλά ποτέ δεν μπορεί να τον φτάσει. Ακόμη και τα όνειρα τον ενοχλούν που δεν είναι από αυτόν τον κόσμο.

Η θρησκεία εξυπηρετεί έναν αντικειμενικό, ορθολογικό και τεχνοκρατικό σκοπό στην ζωή του ανθρώπου: «Μας βοηθάει να κατανοήσουμε το γεγονός, ότι δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε όλα!» Η πίστη είναι οντολογία και ζωή χωρίς οντολογία δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν θα υπήρχαν Πικάσο, Μπετόβεν, Μπρεχτ, δεν θα υπήρχε η τέχνη χωρίς αυτήν την βαθειά οντολογική προσέγγιση της ζωής.

Ο Σαίξπηρ έχει δίκιο... «από όνειρα είμαστε φτιαγμένοι». Συνεχίζουμε... στο πεπρωμένο μας ... το άπειρο, γιατί δεν χωρούμε σε τούτον τον κόσμο.

Υ.Γ. Όποιος χτυπά την εκκλησία, χτυπά την κοινωνία (αυτό σε άλλο άρθρο)

Πηγή