Η άμεση δημοκρατία με αφετηρία το Εθνικό Σύστημα Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλειας, του Αντώνη Μπόζη

Στο κείμενο αυτό που προκύπτει από συζητήσεις μέσα στην Ομάδα Υγείας θέτουμε τις αρχές διοίκησης ενός Συστήματος Υγείας με άμεσα δημοκρατικό τρόπο απευθείας από τον λαό τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.Φυσικά η δημοκρατία είναι μία και το επίθετο άμεση θα έπρεπε να είναι πλεονασμός, ωστόσο το χρησιμοποιούμε για να μην γίνεται σύγχυση με πολιτεύματα που καταχρώνται τον όρο για προπαγανδιστικούς λόγους.

Περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά που θεωρούμε εντελώς απαραίτητα με την επιφύλαξη φυσικά κάποιες αρχές να είναι δυνατόν να αντικατασταθούν με περισσότερη σκέψη από άλλες καλύτερες, και δεν μπαίνουμε σε επιμέρους λεπτομέρειες για τρεις λόγους

· Από την στιγμή που ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας καταφέρει να διοικηθεί με άμεσα δημοκρατικό τρόπο θα μπορεί από μόνο του να μεταλλάσεται και να βελτιώνεται με στόχο την δημοκρατικότερη και αποδοτικότερη λειτουργία. Η άμεση δημοκρατία έχει μεγάλα περιθώρια αυτοπροσδιορισμού και εξέλιξης πολύ πέρα από το στάδιο που βρέθηκε μετά το βίαιο ιστορικό της τέλος από τα στρατεύματα του Φιλίππου Β’. Δεν ζήσαμε μια δημοκρατία και δεν είμαστε σε θέση να την φανταστούμε και να την οριοθετήσουμε καλύτερα από τους πολίτες της.

· Η άμεση δημοκρατία ή θα κερδίσει την μάχη και σταδιακά θα επεκταθεί σε όλη την διοίκηση, ή θα χάσει αν περιοριστεί μόνο σε έναν τομέα διοίκησης. Αν καταφέρει να κερδίσει τότε η αλληλεπίδραση με άλλους σημαντικούς τομείς διοίκησης με άμεσα δημοκρατικό τρόπο (εξωτερική πολιτική, οικονομία, άμυνα, παιδεία κλπ) μπορεί να δημιουργήσει την ανάγκη να αναπροσαρμοστούν οι άμεσα δημοκρατικοί θεσμοί.

· Όπως φαίνεται από άλλα κείμενα της ομάδας (πχ ‘Μια πρόταση για ένα δημοκρατικό ασφαλιστικό συστήμα βασισμένο στην εργασία’ και ‘Η δημοκρατία της γνώσης’) θεωρώ ότι ένα Εθνικό Συστήματος Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλειας πρέπει να περιλαμβάνει και τομείς που σήμερα δεν είναι στην αρμοδιότητά του όπως την παραγωγή και εξασφάλιση ποιοτικής διατροφής, την πολεοδομία, την οικολογία και το ευχάριστο περιβάλλον, ένα βασικό εισόδημα σε προϊόντα και χρήμα εξασφαλισμένο με μια σύντομη Εργασιακή Θητεία, την μείωση της εργασίας στην λογική της αποανάπτυξης και της εκμετάλλευσης της αύξησης της παραγωγικότητας με στόχο την αύξηση του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου και γενικά οτιδήποτε σχετίζεται με την βιολογική, ψυχολογική και κοινωνική ανάπτυξη των πολιτών όπως προκύπτει από τον ορισμό της Υγείας από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Με τον ισχυρισμό αυτό δεν προσπαθούμε να απορροφήσουμε το σύνολο της πολιτικής δραστηριότητας κάτω από την Αρμοδιότητα του Τομέα της Υγείας, άλλωστε η άμεση δημοκρατία δεν χρειάζεται αρμοδιότητες στην λήψη αποφάσεων, μόνο στην χρήση ειδικών. Αντίθετα θέλουμε να τονίσουμε ότι η Υγεία και η Κοινωνική Ασφάλεια είναι τόσο αλληλένδετη με το σύνολο των πολιτικών αποφάσεων ώστε μόνο με σύγκλιση απόψεων στο σύνολο του πολιτικού προβλήματος μπορεί τελικά να λειτουργήσει. Πιστεύουμε ότι επειδή η Υγεία και η Κοινωνική Ασφάλιση θέτει πρακτικά προβλήματα και ενδιαφέρει άμεσα το σύνολο του λαού είναι μια καλή αφετηρία για να μπει στην πράξη η Άμεση Δημοκρατία και να κερδίσει την μάχη της τελικής επικράτησης.

Οι βασικές σταθερές της άμεσης δημοκρατίας

Οι βασικές σταθερές ενός τέτοιου συστήματος με βάση την αρχαία Ελληνική Δημοκρατία θα έπρεπε να είναι

·  Η νομοθετική εξουσία στο σύνολο του λαού σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Ισηγορία και ισοκρατία στις συνελεύσεις.

· Η εκτελεστική εξουσία σε ανακλητούς αντιπροσώπους για θητεία συγκεκριμμένης περιορισμένης διάρκειας, πχ ενός χρόνου.

· Η λογοδοσία των ανακλητών αντιπροσώπων για τα πεπραγμένα είτε στο τέλος είτε κατά την διάρκεια της θητείας τους (μετά από μαζική καταγγελία) σε κληρωτούς από το σύνολο του λαού δικαστές (Λαϊκά Δικαστήρια), οι οποίοι θα μπορούν να επισημαίνουν τυχόν κακοδιαχείριση.

·  Η δυνατότητα σύγκλισης έκτακτης συνέλευσης με στόχο μεγάλες δομικές αλλαγές στο σύστημα Υγείας όπωτε ένα μεγάλο μέρος του λαού το ζητάει.

·  Τα δημοκρατικά δικαιώματα πρέπει να συνδέονται με ανάλογες υποχρεώσεις, όπως στην Αρχαία Αθήνα γινόσουν πολίτης και είχες λόγο για τον πόλεμο και την ειρήνη αφού υπηρετούσες θητεία ως οπλίτης.

Οι ενστάσεις ενάντια στην άμεση δημοκρατία

Οι τέσσερεις συχνότερες ενστάσεις νεότερες και αρχαίες ενάντια στην Δημοκρατική διοίκηση οποιασδήποτε δομής είναι

·  Η τεχνοκρατική φύση της διοίκησης και ειδικότερα της διοίκησης υπηρεσιών Υγείας, δηλαδή ότι είναι πολύπλοκη και ότι μόνο επαγγελματίες της Υγείας και της Διοίκησης είναι ικανοί να το κάνουν. Μάλιστα η επιστημονική πρόοδος τείνει να κάνει την διοίκηση όλο και πιο πολύπλοκη.

·  Οι μεγάλοι πληθυσμοί οι οποίοι αδυνατούν να συνέλθουν σε ένα μέρος για να πάρουν αποφάσεις.

·  Η επικράτηση του ‘όχλου’ η καταπίεση των ‘αρίστων’ και η άνοδος των ‘δημαγωγών τυρράνων’ είναι το αναπόφευκτο τέλος κάθε δημοκρατικού εγχειρήματος.

·  Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ΄ιδιοτροπίες του όχλου΄.

Οι δυο πρώτες ενστάσεις θέτουν τεχνικά προβλήματα, ενώ οι δυο τελευταίες αμφισβητούν ευθέως την αξία της άμεσης δημοκρατίας. Οι όποιες προτάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν αυτές τις ενστάσεις, ειδικά στον τομέα της Υγείας όπου ο κεντρικός τεχνοκρατικός σχεδιασμός θεωρείται ακόμα πιο αυτονόητος από ότι κατάφερε η προπαγάνδα του κράτους και τον ΜΜΕ να τον κάνει αυτονόητο στον τομέα της οικονομίας και της πολιτικής.

Κάποιες απαντήσεις στις ενστάσεις

1 ) Η δημοκρατία της γνώσης ενάντια στην τεχνοκρατία

Δεν υπάρχει εύκολη διαφυγή στην πρώτη ένσταση. Η επιστήμη έκανε τον κόσμο πιο πολύπλοκο και οι πολίτες μιας δημοκρατίας πρέπει να μάθουν πολύ περισσότερα. Για τον λόγο αυτό χρειάζονται περισσότερο χρόνο για μάθηση και ανάπτυξη των ικανοτήτων τους και πολύ λιγότερη δουλειά η οποία δεν χρειάζεται να είναι πάνω από το ισοδύναμο τριών ή πέντε χρόνων πλήρους απασχόλησης, και φυσικά είναι καλύτερα να είναι μερική απασχόληση ώστε να αφήνει ελεύθερο χρόνο για δημιουργία. Περισσότερα αναπτύσσω στο κείμενο ‘Η δημοκρατία της γνώσης’.

Όμως τα επαγγέλματα υγείας είναι ανθρωπιστικά και η γνώση δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται και συμμετοχή κάθε πολίτη στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και υπηρεσιών υγείας, ώστε να αναπτύσσεται η κοινωνική του ευαισθησία και να αναπτύσσει δεσμούς με ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού. Περισσότερα αναπτύσσω στο κείμενο ‘Βασικές αρχές ενός δημοκρατικού ασφαλιστικού συστήματος’.

Ωστόσο το ΕΣΥ και το Ασφαλιστικό σύστημα στο τέλος μπορούν να αξιολογηθούν και να διοικηθούν μόνο από το σύνολο των πολιτών. Αυτοί σε τοπικό επίπεδο γνωρίζουν καλύτερα τις ελλείψεις αλλά και τις νέες ανάγκες τους, αυτοί γνωρίζουν ποιοι επαγγελματίες υγείας κάνουν καλή δουλειά και ποιοι είναι διεφθαρμένοι, ποιες ανάγκες είναι πραγματικές και πρέπει να διαθέσουν πόρους για να εκπαιδεύσουν και να χρησιμοποιήσουν ειδικούς σε τοπικό επίπεδο (βλ κείμενο της Ομάδας Υγείας για τις ιατρικές ειδικότητες), αλλά και τι ανάγκες σε νέες θεραπείες και φάρμακα υπάρχουν και πως αυτά μπορούν να παραχθούν από μια Εθνική Φαρμακοβιομηχανία (βλ κείμενο ‘Η δημοκρατία της γνώσης’).

2) Οι μεγάλοι πληθυσμοί

Δεν χρειάζεται η σύγκλιση σε ένα μέρος για να παρθούν αποφάσεις σε εθνικό επίπεδο.  Φυσικά σε τοπικό επίπεδο, πχ μια μεσαίου μεγέθους πόλη, η πολεοδομία πρέπει να φροντίζει για την ύπαρξη κατάλληλων χώρων για τις συνελεύσεις των πολιτών. Οι τηλεπικοινωνίες και το ίντερνετ κάνουν εφικτά δυνατό να έχουμε δίκαια δημοψηφίσματα κάθε μέρα, και είναι πολύ αμφίβολο αν οι κάλπες και οι ψήφοι μέσω ταχυδρομείου έχουν μικρότερες πιθανότητες νοθείας όπως ισχυρίζονται μερικοί, μάλιστα πιθανόν να ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ακόμα σημαντικότερο είναι ότι τα ηλεκτρονικά μέσα δίνουν την δυνατότητα να εκφραστούν και να καταγραφούν περισσότερες απόψεις αλλά και να γίνουν οι απαραίτητες ζυμώσεις και συγκλίσεις απόψεων πριν κατατεθούν προτάσεις και παρθούν αποφάσεις. Πιστεύω ότι ένα άμεσα δημοκρατικό Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι ικανό να πάρει αποφάσεις σε εθνικό επίπεδο (πχ την δημιουργία μιας νέας Υπηρεσίας Υγείας, το κτίσιμο ενός νοσοκομείου).

3) Η ‘καταπίεση των αρίστων’ και η άνοδος των δημαγωγών

Εδώ οι εχθροί της Δημοκρατίας σφάλλουν. Η εκτέλεση του Σωκράτη και η εξορία του Θεμιστοκλή και του Αριστείδη είναι τελικά ένα μικρό τίμημα μπροστά στην μαζική καταπίεση των δημιουργικών ικανοτήτων του λαού. Εκατομμύρια παιδιά και ενήλικες σκλάβοι που θα μπορούσαν να γίνουν Περικλήδες και Αϊνστάιν σαπίζουν στην παραγωγή ρούχων άχρηστης δυτικής μόδας, στα ορυχεία χρυσού για να μην ξεμείνουμε από μπιχλιμπίδια, στις υπηρεσίες τουρισμού και σεξοτουρισμού και στις φυτείες κακάο επειδή έχουν νεοφιλελεύθερη νεοαποικιοκρατία αντί δημοκρατία. Η δημοκρατία απεχθάνεται κάθε είδους εξαρτήσεις, από τις Διεθνείς Αγορές μέχρι τους ντόπιους φωστήρες και τους θρησκευτικούς ηγέτες της Οικονομίας (ΔΝΤ, ΔΟΕ, ντόπιους ακαδημαϊκούς κλπ). Προτιμάει να παράγει φαγητό, ελεύθερο δημιουργικό χρόνο και ευτυχία για τους πολίτες της και να εξορίζει τους φωστήρες, τους θρησκευτικούς ηγέτες της Οικονομίας και τα διεθνή κεφάλαια.

Ένα άμεσα δημοκρατικό σύστημα μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικότερο στην επιλογή του καλύτερου προσωπικού από το υπάρχον νεποτιστικό σύστημα που αναδεικνύει με κεντρικές αποφάσεις υπουργούς υγείας και διοικητές νοσοκομείων. Το φαινόμενο υπουργού υγείας που απολύει και κλείνει νοσοκομεία εκεί που χρειάζονται περισσότερα είναι ασύμβατο με άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους και άμεση δημοκρατία. Δεν χρειάζονται υπουργοί, μόνο άμεσα ανακλητοί αντιπρόσωποι, ενώ όπου χρειάζονται ειδικοί τεχνοκράτες πρέπει και αυτοί να είναι άμεσα ανακλητοί. Όμοια ένας αντιπρόσωπος άμεσα ανακλητός από ένα Λαϊκό Δικαστήριο δεν είναι σε θέση να ξεπουλήσει τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων. Η καλύτερη εγγύηση για να αποφύγουμε άλλη μια φορά την εκ των έσω κατεδάφιση του ΕΣΥ και του Ασφαλιστικού Συστήματος με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματιών στην Υγεία και την Ασφάλιση είναι να το βάλουμε κάτω από άμεσα δημοκρατικό έλεγχο. Η ιατρική διαφθορά, η δωροδοκία και η διαπλοκή με ιδιωτικά συμφέροντα είναι πολύ δύσκολο να κρυφτούν από την τοπική κοινωνία και άρα εύκολο να παταχθούν αποτελεσματικά από μια άμεσα δημοκρατική τοπική αυτοδιοίκηση με δικαστική εξουσία, ενώ το κεντρικό σύστημα διοίκησης και ο τεχνοκρατικός δικαστικός τομέας έχουνε ήδη αποδείξει την ανικανότητά τους και την δειλία τους.

Το πρόβλημα των δημαγωγών που εξελίσσονται σε τυρράνους όπως προειδοποιεί ο Πλάτων είναι κατά την γνώμη μου απλά ένας θεωρητικός κίνδυνος. Το κοινοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα σε συνεργασία με τα ΜΜΕ έχει αναπτύξει την ιδεολογία (πχ Μοντεσκιέ και διάκριση εξουσιών, αμερικάνικος φεντεραλισμός και ρεπούμπλικα, Γουόλτερ Λίπμαν κλπ) αλλά και τα μέσα (Δημόσιες σχέσεις, ψυχολογία, διαφήμιση, προπαγάνδα, μάνατζμεντ) με στόχο την διαχείρηση και την συναίνεση της κοινής γνώμης. Μπροστά στον τεράστιο αυτό μηχανισμό ελέγχου (που την ανάγκη του γνωρίζει πολύ καλά και επικροτεί ο συγγραφέας της Πολιτείας) οι δημαγωγοί της άμεσης δημοκρατίας μοιάζουν με γραφικούς ντελάληδες, μάλιστα σήμερα που έχουμε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες γρήγορης πληροφόρησης είναι ακόμα πιο ασήμαντοι και αδύναμοι. Η τριβή με την άμεση δημοκρατία των πολιτών δεν μπορεί παρά να απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας που καταπιέζονται από την ευνοιοκρατία, αλλά και να εκπαιδεύσει τους πολίτες. ‘Η πολιτεία είναι το σχολείο των πολιτών’ στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά και σε νεώτερες περιπτώσεις ύπαρξης επιτροπών που λειτουργήσαν στον βαθμό που επέτρεπαν οι συνθήκες με άμεση δημοκρατία (πχ Παρισινή Κομμούνα, Οκτωβριανή Επανάσταση, Ισπανικός Εμφύλιος).

Έστω και για περιορισμένο χρόνο και με τα ιστορικά τους λάθη οι ομάδες που πήραν αποφάσεις με άμμεσα δημοκρατικό τρόπο ήταν πολύ αποτελεσματικότερες από ότι περίμεναν οι επικριτές τους, ενώ σε όλες τις περιπτώσεις οι εξωτερικοί παράγοντες δηλαδή η βία και όχι τα εσωτερικά τους προβλήματα ήταν ο καθοριστικός παράγοντας της τελικής τους ήττας.

4) Η καταπάτηση των ‘δικαιωμάτων του ανθρώπου’

Η παράδοση των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’ είναι συνδεδεμένη με αυτήν του ‘φυσικού δικαίου’ και θεωρεί ότι υπάρχουν δικαιώματα και αρχές τις οποίες ηθικά δεν νομιμοποιείται κανείς να παραβιάσει, ακόμα και μια άμεση δημοκρατία. Θέλει πολύ προσοχή όταν κάποιος προσπαθεί να αντλήσει διδάγματα από ιδεολογικά όπλα τα οποία χρησιμοποιεί ο εχθρός. Τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως διαμορφώθηκαν στον Διαφωτισμό και η επίκληση της ελευθερίας-αυτονομίας και της ιδιοκτησίας χρησιμοποιήθηκαν παλιότερα για την προώθηση του καπιταλισμού και σήμερα για να προωθήσουν τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης, την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ανθρώπων και πρώτων υλών.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς τα κοινωνικά δικαιώματα είναι κενά νοήματος. Η Γαλλική Επανάσταση επικεντρώθηκε στα πολιτικά δικαιώματα ενώ οι σύγχρονες δυτικές ρεπούμπλικες  και το λεγόμενο κράτος πρόνοιας ασχολήθηκαν ελάχιστα με τα κοινωνικά δικαιώματα μόνο όσο αυτό ήταν αναγκαίο για την πρόληψη μεγάλων κοινωνικών αναταραχών και επαναστάσεων.  Μόνο η άμεση δημοκρατία μπορεί σήμερα να κάνει πράξη τα κοινωνικά δικαιώματα και να μας βγάλει από τα αδιέξοδα στα οποία μας έφερε ο νεοφιλελευθερισμός των ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’, δηλαδή την υπερσυσσώρευση, την ακραία ανισότητα και την βίαια φτωχοποίηση ανάμεσα σε άλλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί να αντλήσει ότι διδάγματα κρίνει από την ιστορία της εξέλιξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάποια θέματα (για παράδειγμα στην προστασία και τον σεβασμό των μειονοτήτων, στην προστασία της ζωής κλπ) αλλά μπορεί και οφείλει να τα ξεπεράσει ακόμα και να τα παραβιάσει (πχ το δικαίωμα της ιδιοκτησίας που έτσι και αλλιώς κουρέλιασαν ήδη τα κορπορατικά κράτη που ληστεύουν ταμεία, αρπάζουν σπίτια για χρέη στο δημόσιο και στην εφορία και επιδοτούν τράπεζες)  χωρίς τύψεις, γιατί μόνο έτσι είναι δυνατόν να σεβαστεί τα κατακρεουργημένα κοινωνικά δικαιώματα.

Προτάσεις

Με επιφύλαξη διατυπώνουμε μερικές προτάσεις που έχουν περιθώρια να γίνουν πολύ καλύτερες και ριζοσπαστικότερες.

·  Με την ενηλικίωσή του κάθε πολίτης οφείλει να παρέχει στο κράτος θητεία εργασίας όπου χρειάζεται, και ιδίως σε κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, παραγωγή τροφής, κατοικιών, ρούχων κλπ. Έτσι θα μπορεί να έχει άμεση αντίληψη και να διαμορφώνει γνώμη για την διοίκηση. Φυσικά η φύση της θητείας αυτή μπορεί να τροποποιείται και να προσαρμόζεται όταν ένας πολίτης ανήκει σε ευπαθή ομάδα (βλέπε πρόταση 9) αλλά μόνο με την σύμφωνη γνώμη της γενικής συνέλευσης της περιοχής που γνωρίζει τον πολίτη. Η εργασιακή αυτή θητεία είναι ικανή να του δώσει το σύνολο των Κοινωνικών Δικαιωμάτων (τροφή, στέγη, παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ελεύθερο χρόνο, βασικό μισθό κλπ). Με τις υπάρχουσες παραγωγικές δυνάμεις χωρίς της παραμορφώσεις και σπατάλες της λεγόμενης ‘ελεύθερης αγοράς’ και με τα πλεονεκτήματα που έχει η υπό δασμολογική προστασία παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα είναι υπεραρκετό και μάλλον υπερβολικό το ισοδύναμο 3-5 χρόνων πλήρους απασχόλησης (βλέπε κείμενα ‘Η δημοκρατία της γνώσης’ και ‘Μια πρόταση για ένα δημοκρατικό ασφαλιστικό σύστημα βασισμένο στην εργασία’). Η φύση της θητείας αυτής πρέπει να είναι σε άμεσο δημοκρατικό έλεγχο σε εθνικό επίπεδο.

·  Κάθε περιοχή με ένα κέντρο υγείας να ανανεώνει μια φορά τον χρόνο κατά το μισό ή δυο τρίτα με κλήρωση από τους πολίτες της περιοχής μια επιτροπή ανακλητών αντιπροσώπων, οι οποίοι θα είναι υπεύθυνοι για την διοίκηση του κέντρου υγείας, τον προσδιορισμό των νέων αναγκών, τις προμήθειες κλπ. Η ανανέωση του μισού ή των δύο τρίτων της επιτροπής θα βοηθάει να εκπαιδεύονται οι καινούργιοι αντιπρόσωποι από τους παλιότερους και να εξασφαλίζεται μια ισσοροπία ανάμεσα στην ομαλότητα και συνέχεια στις αποφάσεις από την μία μεριά και στην δυνατότητα να γίνονται αλλαγές και να παίρνονται νέες αποφάσεις όταν χρειάζεται . Ανάλογες επιτροπές μπορούν να διοικούν τα νοσοκομεία, τις υγειονομικές περιφέρειες (κλήρωση σε ευρύτερη περιφέρεια)και το υπουργείο υγείας (κλήρωση σε εθνικό επίπεδο).

· Όλοι οι αντιπρόσωποι θα λογοδοτούν στο τέλος της θητείας τους ή θα ανακαλούνται άμεσα όταν χρειάζεται από Λαϊκά Δικαστήρια με κληρωτούς πολίτες από την ίδια περιοχή.  Οι κληρωτοί πολίτες θα μπορούν να καλούν νομικούς ή άλλους τεχνοκράτες για βοήθεια και συμβουλή σε μια απόφαση,αλλά θα έχουν την τελική ευθύνη της απόφασης. Το σύστημα αυτό είναι παρόμοιο με αυτό των Αγγλικών tribunals.

·  Οι αποφάσεις για αλλαγές να μπορούν να παίρνονται μόνο από τις γενικές συνελεύσεις των περιοχών που αντιστοιχούν στις επιτροπές. Αυτό πρέπει να γίνεται συχνά, τουλάχιστον μια φορά τον μήνα, ακόμα και αν δεν υπάρχουν προτάσεις για αλλαγές, ώστε να ενημερώνονται όλοι για την πορεία των επιτροπών.

· Σε εθνικό επίπεδο οι προτάσεις μπορούν να συλλέγονται και να συντίθεται με ευθύνη της επιτροπής σε εθνικό επίπεδο, και να γίνεται ψηφοφορία για λήψη αποφάσεων πάλι σε εθνικό επίπεδο με χρήση ηλεκτρονικών μέσων. Πρέπει να δίνεται αρκετός χρόνος για να κατατίθενται απόψεις και να κρίνονται. Η επιτροπή σε εθνικό επίπεδο απλά βοηθάει την διαδικασία και φροντίζει για την εφαρμογή των αποφάσεων, ενώ φυσικά αφού είναι ανακλητή δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτά που αποφασίστηκαν.

· Κάθε πολίτης της περιοχής να έχει το δικαίωμα να καταθέτει θέμα για συζήτηση ή πρόταση για αλλαγές στην επιτροπή, η οποία οφείλει να το κοινοποιεί ηλεκτρονικά ή με άλλο τρόπο, και όταν μαζεύει αρκετές ψήφους πολιτών της περιοχής να μπαίνει προς συζήτηση και ψήφιση στην γενική συνέλευση.

· Οι επιτροπές να μπορούν όταν το αποφασίζουν να αναθέτουν σε ειδικούς τεχνοκράτες να κάνουν μια συγκεκριμμένη δουλειά, αφού λάβουν την έγκριση από την συνέλευση της περιοχής τους. Τέτοιοι τεχνοκράτες μπορεί να είναι για παράδειγμα ειδικοί στην διοίκηση μονάδων υγείας, γιατροί, κοινωνικοί λειτουργοί κλπ (βλ κείμενο για την δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια φροντίδα υγείας).

· Οι επιτροπές να είναι υπεύθυνες για την τήρηση σε τοπικό επίπεδο των προδιαγραφών που αποφασίζονται σε εθνικό επίπεδο, για τον εντοπισμό αδυναμιών στην εφαρμογή των προδιαγραφών (audit) και για την επιτήρηση της σωστής καταγραφής των δεικτών υγείας σε συνεργασία όταν χρειάζεται με ειδικούς. Επιπλέον να είναι υπεύθυνες για τον εντοπισμό νέων αναγκών (βλ κείμενο για την δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια φροντίδα υγείας).

·  Οι επιτροπές με την σύμφωνη γνώμη της συνέλευσης της περιοχής να έχουν την δυνατότητα να συζητούν με συλλόγους ατόμων χρόνιων ασθενών και ευπαθών ομάδων και να αποφασίζουν αλλαγές για την βελτίωση της ζωής τους (βλ κείμενο «οι χρόνιοι ασθενείς και οι ευπαθείς ομάδες»). Σε ορισμένες περιπτώσεις να μπορεί η γενική συνέλευση να παίρνει περιορισμένες αποφάσεις που κάνουν θετική διάκριση (positive discrimination) με σκοπό να βοηθήσει μια ευπαθή ομάδα (πχ δημιουργία μιας θέσης εργασίας ειδικά για ένα άτομο μιας ευπαθούς ομάδας με σκοπό την στήριξη και την κοινωνικοποίησή του).

Η ‘ωριμότητα των συνθηκών’ και ο ‘ρεαλισμός’

Μια τελευταία ένσταση ενάντια στην άμεση δημοκρατία είναι ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες και η πρόταση στερείται ρεαλισμού, ή ότι πρέπει να περιμένουμε μέχρι να εμφανιστούν οι ώριμοι πολίτες, είτε δια μαγείας είτε μέσω της βραδείας αφύπνισης και της παιδείας. Πιστεύουμε το αντίθετο όχι μόνο γιατί τέτοιου είδους σωφροσύνη παρά τρίχα να μας αφήσει ασήμαντη μειονότητα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με τύχη ανάλογη των Σιιτών Τούρκων, των Αρμενίων και των Κούρδων αλλά και για δυο εντελώς σύγχρονους λόγους, τις διαθέσεις του συνειδητού λαού και επειδή χρειαζόμαστε μια ριζοσπαστική αντεπίθεση.

·  Οι διαθέσεις του συνειδητού λαού. Είναι αλήθεια ότι το σοκ της οικονομικής και σύντομα ενδεχομένως και στρατιωτικής κατάληψης και διαμελισμού της Ελλάδας έστρεψε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στην παθητικότητα την μοιρολατρεία ακόμα και σε μεσσιανικά κινήματα με μυθολογική συνομωσιολογία. Όλα αυτά ωστόσο δεν είναι παρά οι ακραίες εκδηλώσεις της πλήρους κατάρρευσης του φαντασιακού της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας και των ‘Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης’. Κατά την γνώμη μου αυτές ακριβώς είναι οι ώριμες συνθήκες και οποιοσδήποτε συμβιβασμός στο όνομα της ‘ρεαλιστικής πολιτικής’ θα είναι ένα ασυγχώρητο από τον λαό πισωγύρισμα. Με άλλα λόγια οι Έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν αγώνα για να υπερασπιστούν την ντόπια κοινοβουλευτική ολιγαρχία (που παραδόθηκε και ξεπουλήθηκε από μόνη της) ενάντια στην λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, και καλά κάνουν.

·  Χρειαζόμαστε μια ριζοσπαστική αντεπίθεση. Η φύση της επίθεσης είναι ολοκληρωτική. Ξεκίνησε ως οικονομική επίθεση αλλά προχώρησε αναγκαστικά πολύ γρήγορα στην αστυνόμευση, την κατάργηση των λειψών κοινωνικών δικαιωμάτων, την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, των εξουσιών του κοινοβουλίου, των ατομικών δικαιωμάτων, της αστικής ισονομίας (χρέη τραπεζών και χρέη ιδιωτών) κλπ. . Ο εχθρός (οι διεθνείς εκπρόσωποι και οι ντόπιοι πράκτορες της παγκοσμιοποίησης) ήδη ετοιμάζεται για το έσχατο μέσο της στρατιωτικής επέμβασης. Χώρες πολύ ισχυρότερες που θέσαν μικρά εμπόδια στην παγκοσμιοποίηση όπως πχ η Ιαπωνία με το πετυχημένο ‘window guidance’ στην οικονομία, η Λιβύη με το χρυσό δηνάριο που έθετε σε αμφισβήτηση το εικονικό τραπεζικό χρήμα, η Αργεντινή που δεν προχώρησε σε ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους συντρίφτηκαν ακριβώς γιατί δεν έκαναν και αυτές μια συνειδητή και ολοκληρωτική αντεπίθεση, αλλά πίστεψαν στον συμβιβασμό. Αντιθέτως η Ισλανδία έμεινε πρακτικά ατιμώρητη ακριβώς επειδή πήρε πολύ ριζοσπαστικότερα μέτρα, και θα ήταν πολύ φρονιμότερο εμείς να κάνουμε ακόμα περισσότερα από την Ισλανδία. Με άλλα λόγια είναι αναγκαία η γρήγορη κοινωνικοποίηση στις τράπεζες, στην ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τις συγκοινωνίες, την υγεία (πχ ιδιωτικά νοσοκομεία) και ακόμα πιο πέρα στην γη και στα μέσα παραγωγής όλων των ειδών πρώτης ανάγκης για λόγους στρατηγικής, επειδή μόνο με συντεταγμένη αντεπίθεση μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την επίθεση της παγκοσμιοποίησης η οποία μέσω των διαφόρων οργανισμών του (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ) δρα συντεταγμένα και μεθοδικά. Κατά συνέπεια οτιδήποτε σοκάρει τον εχθρό (πχ κατασχέσεις μεγάλων περιουσιών, μη αναγνώριση και κατάσχεση των μέσων παραγωγής ανώνυμων εταιριών και των παραρτημάτων  των πολυεθνικών, ο αναδασμός της γης, η κατάργηση της αναγνώρισης κάθε πατέντας, η απαγόρευση χρήσης γεννετικά τροποποιημένων οργανισμών, το σαμποτάρισμα των εισαγωγών, η βιομηχανοποίηση, το σαμποτάρισμα των άχρηστων καταναλωτικών προϊόντων και υπηρεσιών ή η απαγόρευσή τους, η απαγόρευση της διαφήμισης, η απαγόρευση των συσκευασιών μιας χρήσης, το σαμποτάρισμα του τουρισμού και της παρασιτικής οικονομίας των υπηρεσιών, η συνταξιοδότηση στα τρία χρόνια εργασίας, η κατάργηση του δικαιώματος της κληρονομιάς της μεγάλης περιουσίας και των μέσων παραγωγής κλπ) είναι ρεαλιστικότερες πρότασεις για συζήτηση από οποιονδήποτε ‘μέσο δρόμο’. Καμμία από τις παραπάνω προτάσεις δεν είναι ριζοσπαστικότερη από ότι ήδη αναγνωρίζουμε ως εντελώς αναγκαίες προϋποθέσεις, δηλαδή την έκδοση ανεξάρτητου εθνικού νομίσματος με πραγματική αξία και αντίκρυσμα στην παραγωγή και την άμεση κοινωνικοποίηση και τον λαϊκό έλεγχο των τραπεζών οι οποίες είναι η αιχμή του δόρατος του παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου. Σε τελική ανάλυση ωστόσο η άμεση δημοκρατία είναι το μεγαλύτερο σοκ για τον εχθρό, γιατί κάνει όλα τα προηγούμενα άμεσα ορατά και δυνατά.

Σε μορφή pdf εδώ:

Η άμεση δημοκρατία με αφετηρία το Εθνικό Σύστημα Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλειας - Αντώνης Μπόζης, Ομάδα Υγείας

*Ο Αντώνης Μπόζης είναι μέλος της Ομάδα Υγείας του Ε.ΠΑ.Μ.

ΠΗΓΗ: epamhellas