Θα έρθει

Στο τέλος της ταινίας «Havana», ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ είναι στην ακτή της Φλόριντα που φτάνουν τα καραβάκια με τους Κουβανούς. Και περιμένει.

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ξέρει πως η Λίνα Όλιν δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.

Πηγαίνει, όμως, και περιμένει.

Οι επιβάτες κατεβαίνουν από το πλοίο, η Λίνα Όλιν δεν είναι ανάμεσά τους, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ φεύγει.

Αλλά θα ξαναπάει. Κι ας ξέρει πως δεν θα έρθει ποτέ.

Πάντα, οι ερωτευμένοι άνθρωποι ελπίζουν.

Βέβαια, η ελπίδα τους καταλήγει να είναι αγωνία.

Ακόμα κι αν ο άνθρωπος που αγάπησε δεν ζει πια, ο ερωτευμένος άνθρωπος ελπίζει πως θα τον δει μπροστά του.

Δηλαδή, περιμένει να ανοίξει η πόρτα και να μπει.

Εννιά στις δέκα φορές που ρωτάς κάποιον με απλανές βλέμμα «τι σκέφτεσαι;», είναι βέβαιο πως σκέφτεται τον άνθρωπο που αγαπάει. Αλλά δεν θα σου το πει. Θα σου πει κάτι άλλο. Θα σου πει «τίποτα».

Μπορώ να ξεχωρίσω το βλέμμα του ερωτευμένου ανθρώπου που ψάχνει μέσα στο πλήθος.

Δεν ψάχνει γενικά. Ψάχνει έναν συγκεκριμένο άνθρωπο.

Κι ας ξέρει πως μπορεί να βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Θα πάει στα μέρη που πήγαιναν μαζί, θα πάει στο μέρος που γνωρίστηκαν, θα κάτσει στο ίδιο τραπέζι, και θα περιμένει.

Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κι ας ξέρει πως ο άλλος δεν θα έρθει.

Συμβαίνει κάτι μαγικό στους ανθρώπους, όταν ερωτεύονται. Περνάνε σε μια άλλη διάσταση. Γίνονται κάτι άλλο.

Μπορείς να γελάσεις με όλα όσα συμβαίνουν στους ανθρώπους.

Μπορείς να σατιρίσεις τα πάντα.

Αυτό που δεν μπορείς να σατιρίσεις είναι ο έρωτας ενός ανθρώπου.

Όχι τη σχέση του, όχι τον γάμο του, τον έρωτά του.

Πώς να γελάσεις με κάποιον που ψάχνει παντού για να βρει αυτόν που ξέρει πως δεν πρόκειται να έρθει;

Δεν γίνεται.