Κατευόδιο

 

Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης

Γύρω στα 1972 στο γωνιακό ρετιρέ του τετάρτου της πρώτης πολυκατοικίας που ορθώθηκε στη γειτονιά μας στο Γαλάτσι, στη συμβολή Αγίας Γλυκερίας και Ερνέστου Κουρτίου, εγκαταστάθηκε ένα ζευγάρι με δυο παιδιά. Αξιοπρεπέστατη η σύζυγος, αρχοντική, νεότερη απ' τις μανάδες μας, ξεχώριζε για την αβρότητα και τη φινέτσα της. Ο άντρας λεπτός, μ' ένα παχύ μουστάκι, προσηνής, εμφανιζόταν αργά το απόγευμα με μια λευκή Triumph· λίγοι διέθεταν ρόδα τότε.

Ισχυρίζονταν ορισμένοι πως είναι άσημος αοιδός κι οι περίοικοι, εργάτες ή χαμηλόβαθμοι υπάλληλοι στην πλειονότητά τους, αντιμετώπιζαν με αμήχανη ειρωνεία τις σχετικές φήμες: «Ολα τα 'χαμε, οι τραγουδιστές μάς μάραναν» σχολίαζαν. Οταν ο ήδη αγαπητός Νίκος Ξυλούρης, διότι όντως περί του Ψαρονίκου επρόκειτο, άρχισε να γίνεται γνωστός, απαξάπαντες οι γειτόνοι τον λάτρεψαν και καμάρωναν πως τούτος ο λεβέντης με τη μυθική φωνή ζούσε δίπλα μας. ...

Ωσαύτως ράγισε καρδιές ο πρόωρος χαμός του τον Γενάρη του 1980 και τον θρηνήσαμε, όπως άλλωστε ολόκληρη η χώρα, σαν δικό μας προσφιλέστατο πρόσωπο. Δεν πάει πολύς καιρός που η Κουρτίου μετονομάστηκε από τον δήμο σε Νίκου Ξυλούρη. Ας επιστρέψουμε όμως στα αλήστου μνήμης χρόνια της χούντας, στα οποία εκτυλίχθηκε η μαγική παιδική μας ηλικία.

Ρηνιώ λεγόταν η μικρή θυγατέρα της οικογένειας· πήγαινε δεν πήγαινε στο Δημοτικό. Συνομήλικοι με τον γιο, τον Γιώργο, δεν αργήσαμε να γίνουμε φίλοι. Πιο εκλεπτυσμένος από τα ακατέργαστα παιδιά της λαϊκής συνοικίας, με φυσική ευγένεια που σε κέρδιζε απ' την πρώτη στιγμή και δυο γαλαζοπράσινα μάτια, που 'κλεβαν τα κοριτσίστικα βλέμματα και καθρέφτιζαν τη χρυσή του καρδιά.

Γεμάτες ώρες με γέλια και χαοτικές συζητήσεις περνούσαμε στο πλυσταριό της ταράτσας μας, που 'χα μετατρέψει σε καταφύγιο και ορμητήριο της παρέας. Το σπίτι τους αντιπροσώπευε μια αυλή των θαυμάτων για μένα, με τους τακτικούς επισκέπτες του να διακόπτουν το παιχνίδι μας, απευθύνοντάς μας κάθε τόσο τον λόγο. Ξαρχάκος, Καρέζη, Καζάκος, Μαρκόπουλος, Παπανίκα, Κατσαδράμης και τόσοι ακόμα.

Οδεύσαμε μαζί στο Γυμνάσιο, λίγο πιο κάτω στην Αλαμάνας, σε αντικρινά θρανία στο Α3. Ωράριο 4 το απόγευμα με 8 το βράδυ. Το κτίριο βλέπεις ήταν στενόχωρο και λειτουργούσε με πολλαπλές βάρδιες. Ο Κανδηλιώτης, ο μουσικός μας, τον πήρε στη χορωδία απ' τους πρώτους κι απ' τους πρώτους τον έδιωξε: «Είναι δυνατόν ο γιος του Ξυλούρη να 'χει τέτοια φωνή;» αναρωτιόταν.

Στην επαγγελματική του πορεία πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στην κρητική και το σύνολο της μουσικής, ταγμένος σ' άλλο μετερίζι απ' τον πατέρα του, εξαιτίας ίσως αυτού του μειονεκτήματος, το οποίο μετέβαλε σε προσόν. Συγκλονισμένος απ' την είδηση του θανάτου του, αισθάνομαι σαν να ξεκολλούν από μέσα μου τα ξέγνοιαστα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Στους δικούς σου ένα μεγάλο κουράγιο. Αγγέλοι να σε θυμιάζουν Γιώργο.

ΠΗΓΗ: efsyn