Πάμπλο Νερούδα, ο ποιητής των κολασμένων της γης

 

Κοιτάχτε αυτό που βλέπω εγώ,

την άγρια αποσύνθεση

που άφησε στο λαρύγγι της πατρίδας μου

σαν περιδέραιο από κεντριά, η βροχή του χρυσού!

Ας σε συντροφεύει διαβάτη,

τούτη η ασάλευτη ματιά που τρυπάει,

δεμένη στου Βαλπαραΐσο τον ουρανό.

(Πάμπλο Νερούδα, Κάντο Χενεράλ)

Ήταν 23 Σεπτέμβρη του 1973 όταν ο Χιλιανός ποιητής και νομπελίστας, Πάμπλο Νερούδα, άφηνε την τελευταία του πνοή στην κλινική «Σάντα Μαρία» του Σαντιάγο στη Χιλή. Η ζωή του υπήρξε ένας συνεχής αγώνας, μια πορεία που βρήκε την έκφρασή της στην εμπνευσμένη δύναμη της γλώσσας, στον αστείρευτο λυρισμό, στην επαναστατική άρθρωση, στην πολιτική αντίσταση. Οι μορφικοί του μηχανισμοί «περπάτησαν» στα μονοπάτια του σουρεαλισμού αλλά και της πολιτικής καταγγελίας και στρατεύτηκαν μόνο για να τεθούν στην υπηρεσία των βασανισμένων και κατατρεγμένων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ