Μ' ακούει κανείς;

Είμαι 30 χρονών, έχω όνειρα και στόχους... Έχω ιδέες, δεν έχω λεφτά...

Πόσο θα με στηρίζουν οι δικοί μου; Πού μπορώ να μιλήσω για τις ιδέες μου επιτέλους σοβαρά και να ακουστώ;

Δεν είμαι τεμπέλα, δεν κάθομαι από επιλογή. Προσπαθώ με ξένες γλώσσες, διάβασμα (σπούδασα και Ιστορία και με ενδιαφέρει η Ιστορία, η μελέτη ηθών και εθίμων, παλιών αντικειμένων, φωτογραφιών και τα παρόμοια), να ξεχνιέμαι.

Τα προγράμματα του ΟΑΕΔ συγκαλύπτουν το πρόβλημα. ...

Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη αλλά αισθάνομαι έτσι, κι από πάνω οι γονείς και η οικογένεια (μένω στην επαρχία) πιέζουν για τα δικά τους όνειρα χωρίς να με ρωτούν (οικογένεια, παιδιά -να δω εγγονάκι).

Νιώθω ότι κανείς δεν με ακούει - μας έκανε η κρίση να νιώθουμε άχρηστοι.

  

απληρωτος ακομα

  

ΠΗΓΗ: το ημερολόγιο ενός ανέργου