Ένα γράμμα από φοιτητή του ‘73. Γράφει ο καθ. Δημήτρης Παναγιωτόπουλος

Γράφει ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος

Πολυτεχνείο   του 73

«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»

«Κάτω η χούντα»

Οι φράσεις  αυτές φανερώνουν ότι καμία σχέση δεν έχουν με αυτούς που ασύστολα τις εκμεταλλεύονται εδώ και 45  χρόνια. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Εκείνες στέκουν όρθιες, όχι γιατί το θέλουμε εμείς, όποιοι κι αν είμαστε που το φωνάξαμε, μα γιατί η αλήθεια που φέρνουν μέσα τους είναι έξω, πέρα και πάνω από τους κατά καιρούς « ιδεολόγους» εκμεταλλευτές. 

Πέρα και πάνω από αυτούς που με υπερβάλλοντα ζήλο   κυμάτιζαν τις έγχρωμες σημαίες στη γιορτή αυτή, για να αποκαλυφθεί ο σκοπός τους, αμέσως με την άνοδο στην Εξουσία.

Οι φράσεις αυτές, αποτελούν πολιτική κοσκίνα που καθαρίζει την «Ήρα απ’ το στάρι» και  φανερώνει  ότι το όλον πολιτικό κομματικό σύστημα εξουσίας κείται μακράν αυτών.

Η φωνή των φοιτητών και του Λαού στο Πολυτεχνείο, ήταν και παραμένει, η φωνή της ψυχής του Ελληνικού Λαού που έρχεται από μακριά και πολύ πίσω και πάει πολύ μακριά,  στην κοινότητα Λαού ποθούμενο Κοινόν, κοινό των Ελλήνων την αποϊδεολογικοποιημένη Δημοκρατία της Κοινότητας,  την Πόλιν, την ποθούμενη Πολιτεία, τον Πολίτη σε πραγματική Δημοκρατία.

 Αυτά αποδόθηκαν άριστα με τους στίχους: «Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί» σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου, όπως και με τους στίχους του ριζίτικου τραγουδιού: «Πότε θα κάνει ξαστεριά» σε Μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, στο στίχο « Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες».  

Άσματα ημών των φοιτητών, μέχρι να μας αλώσει η έγχρωμη σημαία της αγωνιστικής καπηλείας της φοιτητικής εξέγερσης, την οποία ζούμε μέχρι σήμερα, στενάζοντος του Ελληνικού Λαού και αποδημούσης της νεολαίας  για τους ίδιους λόγους. Γιατί στερείται το ψωμί, λαχταρά την  Παιδεία και κατέστη υπόδουλος  και φόρου υποτελής  για έναν Αιώνα ακόμα! 

«Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές. Αδέρφια πήραν οι οχτροί  κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές την άλλη μέρα. Μοίρασαν δώρα οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά την πέμπτη μέρα. Κρατούσαν δίκιο οι οχτροί κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα!».

Τότε, το αρχικό σύνθημα: «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», στο τέλος του Αγώνα έγινε «Κάτω η Χούντα». Σήμερα το σύνθημα αυτό διευρύνεται και ενσωματώνει το σύνθημα: «Δημοκρατία, Ελεύθερη και Ανεξάρτητη Πατρίδα», «κάτω η φαύλη εξουσία», γιατί η πραγματική Δημοκρατία αποτελεί εμπόδιο τόσο στο φασισμό όσο και στον Εθνομηδενισμό. 

Γιατί σ΄ αυτήν μόνο ο Λαός μπορεί να έχει ψωμί , σ’ αυτήν μπορεί να έχει παιδεία, γιατί μ’ αυτήν μπορεί να είναι πράγματι ελεύθερος, να αισθάνεται δηλαδή τοις πράγμασι αυτό που αναδύθηκε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο για πρώτη φορά, τον Ανθρωπισμό, την ανάδειξη του Ανθρώπου από τον άνθρωπο με τη Πόλιν και αυτόν Δημιουργό, τον άνθρωπο που το έργο του είναι χρήσιμο στο Δήμο – Δάμο =  Λαό!!  

 *Καθηγητής Εθνικού και καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και ΣτΕ