Ο πατέρας, τα στρουμφ και ο Εκο

 

Γράφει ο Κώστας Ζαφειρόπουλος

Εχω μια διαχρονική αποστροφή και καχυποψία για τις διάφορες παγκόσμιες μέρες. Λιγότερο βέβαια για πολύ σοβαρά ζητήματα (παγκόσμια μέρα της γυναίκας, του περιβάλλοντος, κατά της παιδικής εργασίας κτλ), και πολύ περισσότερο για μια σειρά από φαιδρές τέτοιες γιορτές: διεθνής ημέρα προφυλακτικού, διεθνής ημέρα ευτυχίας (σ.σ. δυο φορές αυτή τον χρόνο), ημέρα των ερωτευμένων, παγκόσμια ημέρα τουαλέτας, ημέρα γραβάτας, ημέρα κατά της δίαιτας, του οργασμού, των γενειοφόρων.

Η χθεσινή ημέρα του πατέρα θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε αυτήν την κατηγορία (παρεμπιπτόντως, όχι, δεν χρειάζεσαι μια μέρα για να θυμηθείς τον πατέρα σου ούτε χρειάζεσαι να μοιραστείς μαζί μας στα social τις προσωπικές στιγμές σας), όμως φοβάμαι ότι δεν είναι (μόνο) μια ακόμα σαχλαμάρα του μάρκετινγκ.

Δείτε για παράδειγμα δυο χθεσινές αναρτήσεις. Οι γνωστοί ενεργοί μπαμπάδες της ομάδας «Κατά της γονεϊκής αποξένωσης» επισημαίνουν με αφορμή την ημέρα πως πρέπει να «φροντίσουμε να μη λησμονηθούν τα παιδιά εκείνα στα οποία θα “απαγορευθεί” να ευχηθούν στον πατέρα τους. Να μη λησμονηθεί ο αποξενωμένος πατέρας». Λες και αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι τα δεινά της πατριαρχίας.

Το αποκορύφωμα όμως ήταν η Ελληνική Αστυνομία, που τίμησε την ημέρα με μια φωτογραφία ενός ένστολου αστυνομικού-μπαμπά με κράνος και ελληνική σημαία να δίνει το χέρι του σε μικρό αγοράκι δημοτικού ντυμένο ρόμποκοπ με στολή και κράνος και από κάτω η αδιανόητη αναφορά στον...Ουμπέρτο Εκο σε μια φράση από το Εκκρεμές του Φουκώ: «Πιστεύω ότι αυτό που γινόμαστε εξαρτάται από το τι μας διδάσκουν οι πατεράδες μας σε παράξενες στιγμές, όταν δεν προσπαθούν να μας διδάξουν. Διαμορφωνόμαστε μέσα από μικρά απομεινάρια σοφίας». Σημειολογία, δήθεν κουλτούρα και πλήρης άγνοια. Αν κάποιος βέβαια διαβάζει Εκο, το τελευταίο που θα ήθελε να γίνει είναι μέρος οποιουδήποτε κατασταλτικού μηχανισμού.

Εν τω μεταξύ στις 25 Ιουνίου είναι η παγκόσμια μέρα των Στρουμφ.

από efsyn