Ε, ρε, Πελετίδης που σας χρειάζεται!

 

Γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

Όταν τα μικρά παιδιά θα πετάνε χαρούμενα τις σχολικές τσάντες προσδοκώντας τις καλοκαιρινές διακοπές οι γονείς θα προσπαθούν να λύσουν τον δυσεπίλυτο γρίφο: και τώρα ποιος κρατάει τα παιδιά τις ώρες που εμείς εργαζόμαστε.

Αν και η επισήμανση είναι περιττή, ας επαναλάβουμε ωστόσο ότι το ερώτημα αφορά: όσους «τυχερούς» έχουν δουλειά, από αυτούς εκείνους που ο μισθός τους μόλις και μετά βίας φτάνει για να πληρωθεί μισό νοίκι. Δυστυχώς, δεν αφορά τους άνεργους…. Εκείνοι, μπορούν να είναι με τα παιδιά τους μήνες που αυτά δεν έχουν σχολείο, αλλά δεν μπορούν να τους παρέχουν τίποτα άλλο…

Σε αυτό, λοιπόν, το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, τα παιδιά είναι μια ατομική υπόθεση και ατομική ευθύνη.

 Αυτό σημαίνει ότι το κράτος προτίθεται να παράσχει τα άκρως απαραίτητα ή σωστότερα τα ελάχιστα των απαραίτητων, όπου και αυτά βαίνουν διαρκώς μειούμενα. Ετσι, οι γονείς που εργάζονται, αν εργάζονται, μπορούν και το κάνουν επειδή τα παιδιά είναι στο σχολείο εκείνες τις ώρες. Στις θερινές διακοπές, που τα παιδιά είναι εκτός σχολείου, πρακτικά οι γονείς δεν μπορούν να εργαστούν! Φυσικά, τέτοια επιλογή δεν έχουν. Παρ’ όλα αυτά το κράτος δεν αισθάνεται καμία υποχρέωση, καμία ευθύνη απέναντι τους, απέναντι στους γονείς που από το μισθό της απόλυτης φτώχειας ταίζουν τα ταμεία του, ενισχύουν τον πλουτισμό των μάνατζερ της ΔΕΗ, πληρώνουν τους νατοϊκούς εξοπλισμούς, ισοφαρίζουν τους φόρους που δεν πληρώνουν εφοπλιστές και άλλοι πατριώτες του ιδίου φυράματος.

Δεν αισθάνεται καμία ευθύνη για τα παιδιά των εργαζόμενων,  τα οποία κατά μία περίεργη λογική, υποχρεούνται για εννέα μήνες να είναι στο σχολείο, αλλά δεν έχουν δικαίωμα στους θερινούς μήνες να απολαμβάνουν δομές δημιουργικής απασχόλησης με έναν ενιαίο, καθολικό και δωρεάν τρόπο.

Συμβαίνουν, λοιπόν, τα ακόλουθα:

Αν υπάρχουν γιαγιάδες και παππούδες έχει καλώς… Το ζήτημα λύνεται «αναίμακτα», δηλαδή χωρίς οικονομική αιμορραγία.

Αν δεν υπάρχουν… εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Σε αυτή τη περίπτωση αυτό σύστημα, καπιταλισμό το λένε, απαντάει «κόψτε το λαιμό σας». Βέβαια κατά το «κόψιμο του λαιμού», το χρήμα κινείται.

Σχεδόν μοναδική επιλογή είναι η καταφυγή στην απίθανη μπίζνα που λέγεται «summer camp» και η οποία στήνεται και αναπτύσσεται ακριβώς πάνω στο έδαφος της απουσίας ενιαίας και καθολικής κρατικής μέριμνας. Μια μπίζνα που κοστολογεί την παραμονή του ενός παιδιού για περίπου 7 με 8 ώρες ημερησίως και για 3 εβδομάδες ή 4 εβδομάδες από 300 ευρώ το λιγότερο έως έως 700, 800, μπορεί και 1000 ευρώ… εδώ δεν υπάρχει ταβάνι. Κάντε τον πολλαπλασιασμό για δύο ή περισσότερα παιδιά.

Η άλλη επιλογή είναι τα αντίστοιχα summer camp που οργανώνουν οι Δήμοι. Θα υποθέσει κάποιος πως σε αυτή την εκδοχή η συμμετοχή είναι είτε δωρεάν είτε με μία συμβολική συμμετοχή.

Λάθος!! Και οι Δήμοι χρεώνουν. Διότι εδώ όλα χρεώνονται και όλα πληρώνονται. Και όσο πιο πλούσιο είναι το πρόγραμμα απασχόλησης των παιδιών, τόσο πιο ακριβό το αντίτιμο. αντίτιμο. Η

υπογράφουσα το παρόν σημείωμα υπέπεσε στην ίδια αυταπάτη για να διαπιστώσει ότι σε

Δήμο των Βορείων Προαστίων η συμμετοχή δύο παιδιών για διάστημα τριών εβδομάδων

κοστίζει 400 ευρώ! Ένα ποσό, που σύμφωνα με τους ιθύνοντες του Δήμου, θεωρείται μικρό (αλήθεια σε ποιόν κόσμο ζουν;) αν συγκριθεί με τα αντίστοιχα των ιδιωτικών summer camp. Επίσης, για τους ίδιους τα διόλου ευκαταφρόνητα δημοτικά τέλη που πληρώνουν οι εργαζόμενοι είναι για «άλλους σκοπούς»! Για ποιους, άραγε, αν όχι για τους ίδιους τους δημότες;

Η απάντηση, δε, του ενός εκατομμυρίου είναι ότι  «δεν είναι υποχρεωτικό να τα φέρετε»! Και κάπου, εδώ, σταματάει η λογική…

Δεν είναι υποχρεωτικό, αυτό που εκ των πραμάτων είναι απολύτως αναγκαίο. Δεν είναι υποχρεωτικό αυτό που είναι απολύτως απαραίτητο τόσο για τη δυνατότητα των γονέων να εργάζονται, όσο για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών, για τα οποία προφανώς και είναι υποχρεωτικό και αναγκαίο να μην εγκλωβίζονται σε ένα διαμέρισμα για τουλάχιστον δυόμιση μήνες. Διότι, ποια οικογένεια μπορεί να κάνει διακοπές παραπάνω από μία εβδομάδα; Αν μπορεί και αυτή την εβδομάδα. Δεν είναι υποχρεωτικό αυτό το οποίο δικαιούνται όλες οι οικογένειες ΚΑΙ οι οικογένειες των ανέργων. Πολύ περισσότερο οι οικογένειες και τα παιδιά των ανέργων, οι οποίοι βιώνουν, μαζί με την απόλυτη οικονομική ανέχεια, τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση.

Αυτό, δηλαδή, που «δεν είναι υποχρεωτικό» κατά την δική τους λογική, συνιστά απόλυτη υποχρέωση του κράτους, την οποία βεβαίως δεν αναλαμβάνει είτε με κεντρικό τρόπο, είτε μέσω την Δήμων.

Εκτός αν… ο δήμαρχος είναι κομμουνιστής. Σε αυτή τη περίπτωση, προτεραιότητα είναι η ανάγκες του λαού, της νεολαίας, των παιδιών. Σε αυτή την περίπτωση οι φτωχές οικογένειες απαλλάσσονται από τα δημοτικά τέλη, αλλά ο Δήμος δεν απαλλάσσει εαυτόν από την υποχρέωση να παράσχει στον λαό αυτό που δικαιούται. Δηλαδή, δωρεάν τροφεία στους παιδικούς σταθμούς, γεύματα τα σχολεία, πάρκα και παραλιακές ζώνες με δραστηριότητες αθλητισμού, αναψυχής και πολιτισμού και …. προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης για τα παιδιά στις θερινές διακοπές.

Με τί αντίτιμο; Δωρεάν. Όχι, επειδή, είναι «κιμπάρης», ο δήμαρχος. Επειδή, είναι δικαίωμα του Λαού.

Εν ολίγοις… Ε, ρε. Πελετίδης που σας χρειάζεται!

από imerodromos