Ερωτικές σαϊτιές

 

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Αντιγράφω από την «Ενδοχώρα»: ΤΑ ΒΕΛΗ Ενα κορίτσι σ’ ένα κήπο/ δυο γυναίκες σε μια γλάστρα/ τρία κορίτσια στην καρδιά μου/ άνευ ορίων άνευ όρων.// Μία παλάμη σ’ ένα τζάμι/ μία παλάμη σ’ ένα στήθος/ ένα κουμπί που ξεκουμπώνεται/ ένα βυζί που αποκαλύπτεται/ ενώ ο τοξότης με τα βέλη/ λάμπει ψηλά στον ουρανό/ άνευ ορίων άνευ όρων. Οι παραπάνω στίχοι του ποιητή που εισήγαγε παρ’ ημίν τον υπερρεαλισμό διατηρούν στο ακέραιο την επικαιρότητά τους και βρίσκονταν μοιραία στα δεκάδες χιλιάδες χείλη που διατράνωσαν προχθές εν χορώ τα αιτήματα του Φεστιβάλ Περηφάνιας.

Να, το πνεύμα του φετινού Athens Pride, όπως εκφράστηκε στα κεντρικά συνθήματα της διοργάνωσης: Διεκδικούμε και γιορτάζουμε Ανευ Ορων • Για εκπαίδευση Ανευ Ορων • Για ισότητα στον γάμο και την οικογένεια Ανευ Ορων • Για ασφάλεια Ανευ Ορων • Για συμπερίληψη Ανευ Ορων • Για ζωή Ανευ Ορων. Φρονώ, κατόπιν αυτών, πως ταίριαζε να συμπεριληφθεί και το «άνευ ορίων» εν προκειμένω, σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η όλη εκδήλωση θα μπορούσε να αποτίει τιμή στον αυτουργό του όρου, όντας αφιερωμένη –σε ποιον άλλο;– στον Ανδρέα Εμπειρίκο, ο οποίος υπογραμμίζει το «άνευ ορίων άνευ όρων» σε τουλάχιστον δύο ποιήματά του ακόμα.

Ενα εξ αυτών είναι η «Γη»: Με ηδονή αναμοχλεύουμε τα χώματά μας/ σπέρνοντας στις γυναίκες και στη γη/ λέγοντας: Γη γη γηγενής, γη μάνα γη/ γη γη πατρίδα μας παντού στην οικουμένη/ γη της καρδιάς μας/ γη του πέους μας/ γη της ψυχής μας/ άνευ ολέθρων, δίχως μιάσματα και δίχως ζήλεια γη/ γη άνευ όφεων εδεμική/ γη αθωότητας και γη ευδαιμονίας/ γη γηγενής στο αίμα μας (δικαιοσύνη)/ άνευ ορίων άνευ όρων γη/ σφύζουσα γη του γίγνεσθαι (μεγαλωσύνη)/ γη γη του μέλλοντος υπάρχεις ήδη/ στο αίμα μας/ στο σπέρμα μας/ και στ’ άσματά μας.

Υπεισέρχεται επίσης ως κορύφωση ηδονής «στα σώματα και στας ψυχάς ολβίων κορασίδων». Ιδού: Η ΑΝΟΔΟΣ Οι λέξεις όταν πέφτουν στο σώμα της νυκτός/ μοιάζουν με καράβια που τις θάλασσες οργώνουν/ με άνδρες που σπέρνουν και γυναίκες που μιλούν/ μέσα στους ποππυσμούς των φιλημάτων/ σαύρες περνούν μέσα στα ρίγη των ακτών/ πελάγους που απλώνεται μέχρι την άμμο/ με πλαταγίσματα με παφλασμούς/ ολίγον πριν ο ήλιος ανατείλει/ ενώ ακούονται φωνές των ραψωδών της ύλης/ και αλαλαγμοί αλέκτορος ορθίου/ επί μιας στήλης άλατος χωρών μεσημβρινών/ όταν ογκούνται οι πόθοι στους αιγιαλούς/ μυριάδων που πορεύονται μες στις ριπές του ανέμου/ μπροστά στα μάτια των ολβίων κορασίδων/ που κύπτουν με τα στήθη των εγγίζοντα το ύδωρ/ το καθαρό νερό των ρυακιών/ ώσπου να βρουν και να αισθανθούν στα σώματα και στας ψυχάς των/ άνευ ορίων άνευ όρων/ την κεκτημένη άνοδον της ηδονής.

από efsyn