Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και...

 

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτή η λέξη, η τόσο μα τόσο ελληνική, που ίσως είναι ακόμα περισσότερο αμετάφραστη απ’ ό,τι το «φιλότιμο», θεωρείται τόσο αφιλότιμη. Αν το καλοσκεφτείς (και το έχω καλοσκεφτεί) είναι μια εξαιρετική λέξη: εμπεριέχει πλείστα νοήματα, σαν τη λες πραγματικά ξενοιάζεις (και δεν είναι και τόσο προσβλητική, εδώ που τα λέμε), μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ιδίως για κάποιες από αυτές δεν υπάρχει καμία άλλη λέξη, εκτός αυτής, που να ταιριάζει απολύτως απόλυτα!

Βγαίνει, για παράδειγμα, ένας ηθοποιός και λέει πως δεν ανήκουν στην υπουργό Πολιτισμού ούτε η Επίδαυρος ούτε ο πολιτισμός. Πως όλα αυτά δεν είναι χωράφι της, να το νοικιάζει κατά το δοκούν. Εξάλλου, η ίδια η λέξη «υπουργός» σημαίνει «υπηρέτης», αυτός δηλαδή που παρέχει υπηρεσίες. Σε ποιον; Στον πολίτη. Οχι στον πρωθυπουργό, όχι στους παρατρεχάμενους-κουνάμενους, ούτε στους τσογλαναδόρους-μιζαδώρους (σ.σ. αυτοί που δωρίζουν μίζες), αλλά στον πολίτη.

Και βγαίνει μετά ο υφυπουργός της υπουργού και κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο, μπροστά στον ηθοποιό που τα είπε αυτά. Και πιο μετά, βγαίνει κι ένας που θα μπορούσε ίσως να είναι κάποιος, μα νομίζει ότι είναι μόνον ο ένας και τι λέει σε σχετικό άρθρο του σε καθημερινή εφημερίδα; Οτι οι καλλιτέχνες είναι «ψυχολογικά ευάλωτοι», «μόνιμα αυτοθυματοποιημένοι», με «στρεβλό λόγο» και «εφηβικού τύπου αντιδράσεις». Οτι όλα αυτά είναι στη φύση τους. Οτι αφού είναι καλλιτέχνες είναι τουλάχιστον προβληματικοί, άρα μην τους ακούτε.

Το 1991 ο Γιάννης Μηλιώκας τραγουδούσε το «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες», αλλά έπρεπε να περάσουν 30+1 χρόνια για να έχουμε και τα γραπτά πειστήρια του στίχου. Βέβαια, κι ο Μηλιώκας καλλιτέχνης είναι - μάλλον, λοιπόν, κι αυτός δεν ξέρει τι λέει...

από efsyn