«Κάτι σαράβαλες καρδιές»*

 Γράφει η Ντίνα Δασκαλοπούλου

Δεν ξέρω αν φταίει το μέσο το ίδιο - αν το αντιλαμβανόμαστε δηλαδή σαν πεδίο βολής όπου πυροβολούμε ή σαν εξομολογητήριο όπου βγάζουμε τα εσώψυχά μας ή σαν δωμάτιο θυμού που μπαίνεις επί τούτου για να τα σπάσεις όλα ή σαν καθαρτήριο όπου δικαιούσαι να ξερνάς όξος και χολή. Δεν ξέρω αν φταίει η άνεση που δίνει η ασφάλεια του καναπέ και το απρόσωπο της οθόνης. Ωστόσο, έχω πια την πεποίθηση πως τον τελευταίο καιρό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βγαίνει κάτι πολύ νοσηρό.

Από σχόλια σε ειδήσεις μέχρι ποσταρίσματα ή σχόλια σε ποσταρίσματα - γνωστών και αγνώστων. Και όχι μόνο για θέματα πολιτικής ή από τη φύση τους διχαστικά, αλλά ακόμα και κάτω από φαινομενικά ανώδυνες ειδήσεις, όπως ας πούμε ότι παντρεύτηκε η τάδε ηθοποιός. Είναι χοντρή - να χάσει κάνα κιλό. Είναι στέκα - να πάρει κάνα κιλό. Είναι πολύ μικρή - κοιτάζει να βολευτεί. Είναι πολύ μεγάλη - τι τον θέλει τον γάμο η πατσόγρια. Είναι ατάλαντη αλλά ξιπασμένη. Είναι ταλαντούχα αλλά ξινή. Τι χαρά μπορεί να αντλεί κανείς πυροβολώντας άγνωστούς του ανθρώπους;

Ειδικός δεν είμαι, αλλά νομίζω πως όλοι μαζέψαμε πολύ θυμό κι άλλη τόση ανημπόρια αυτά τα δύο χρόνια και δεν τα διοχετεύουμε πουθενά δημιουργικά. Ο θυμός κάπου πρέπει να βγει και η αίσθηση της ανημπόριας να ξορκιστεί. Κι αφού όλα πια τα κάνουμε μέσα από μια οθόνη, εκτονώνουμε όλο μας το συναίσθημα από εκεί. Πολύ φοβάμαι πως αν δεν το πάρουμε όλο αλλιώς, οι Ψυ του μέλλοντος θα έχουν πολλή δουλειά...

* Παντέλης Ροδοστόγλου, 1998, Διάφανα Κρίνα

από efsyn