Καλό το σύμφωνο με τη Γαλλία, αλλά το ναρκοπέδιο δεν τελείωσε…

 Γράφει ο Θεόδωρος Στάθης

Η νέα συμμαχία AUKUS φαίνεται ότι έχει αρχίσει να παράγει κάποια ενδιαφέροντα αποτελέσματα και στη γειτονιά μας, τόσο στα πλαίσια της ΕΕ, όσο και στην άμεση γεωγραφική περιοχή κοντά μας, δηλαδή στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο. Είναι πράγματι έτσι; Ας εξετάσουμε τα πράγματα με τη σειρά. Για την Ελλάδα το αποτέλεσμα που ορίζεται από το Σύμφωνο Ελλάδος με τη Γαλλία θεωρείται μια εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη γιατί συμπεριλαμβάνει ένα επιπλέον στοιχείο, αυτό της στρατιωτικής συνδρομής, που δεν υπήρχε σε προηγούμενες τέτοιες συμφωνίες.

Αυτό είναι κάτι που αυξάνει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μαζί και με τις συγκεκριμένες επιλογές οπλικών συστημάτων, σίγουρα δώρο της εμφάνισης της AUKUS, την αμυντική μας αποτρεπτική ισχύ. Οι τοποθετήσεις σε γενικές γραμμές των πολιτικών κομμάτων, πλην των διαχρονικά γνωστών αρνητών που εκφράζονται με την πολιτική του όχι σε όλα, ήταν θετικές.

Υπάρχουν, βέβαια, και μερικές άλλες φωνές που ιεραρχούν διαφορετικά τους στόχους μας, όπως για παράδειγμα αντί της αγοράς αυτών των ακριβών οπλικών συστημάτων θα έπρεπε η χώρα μας να αγοράσει πυροσβεστικά αεροσκάφη, καθώς και άλλες τέτοιες ενδιαφέροντες προτάσεις.

Στην παρέα τους βρίσκεται και ο Χουλουσί Ακάρ, ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας και όχι μόνον, προφανώς με διαφορετικό κίνητρο, ο οποίος, σε κάθε περίπτωση, μαζί με τις απειλές του προς τη χώρα μας δεν ξεχνά να μας θυμίζει, λόγω του έντονου ενδιαφέροντός του να περιορίσει τις θυσίες του λαού μας, πως οι προτεραιότητες μας θα πρέπει να είναι άλλες από αυτήν της ενίσχυσης της αποτρεπτικής μας ισχύος!

AUKUS, NATO και παγκοσμιοποίηση

Το κείμενο της συμφωνίας Ελλάδας-Γαλλίας έχει ήδη κυκλοφορήσει και άμεσα έγινε αντικείμενο λεπτομερούς ανάλυσης από ειδικούς διαφορετικών ειδικοτήτων της διοίκησης και όχι μόνο με στόχο την χάραξη της συνολικής πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσουμε στην πράξη για να αντιμετωπίσουμε τις πιθανές αντιδράσεις των Τούρκων. Να είμαστε βέβαιοι ότι τα μονοπάτια θα είναι στρωμένα με παγίδες και αυτές πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε επιτυχώς, ειδικά μέχρι να μπορούμε από μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις.

Και στη μεταβατική αυτή περίοδο, ιδιαίτερα, θα προσπαθήσουν οι Τούρκοι να δοκιμάσουν τα νεύρα μας. Γι’ αυτό σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κανείς να μπλοφάρει τόσο στην εξωτερική όσο και στην αμυντική πολιτική. Η χώρα μας, δυστυχώς, διαθέτει πολλούς νταήδες και πασιφιστές οι οποίοι, κατά καιρούς, έχουν δημιουργήσει σύγχυση στους πολίτες ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων προβλημάτων.

Σε σχέση με όλα αυτά θα πρέπει να διαθέτουμε μια όσο γίνεται αντικειμενική εικόνα και του κόσμου έξω από εμάς. Γιατί διαβάζω διάφορα που με βάζουν σε σκέψεις, όπως, παραδείγματος χάριν, αυτά που λέγονται σε ό,τι αφορά τους προς ανατολάς προσανατολισμούς των ΗΠΑ. Είναι αξιολογήσεις που οφείλονται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο προχώρησαν στη δημιουργία μιας νέας συμφωνίας, την αποκαλούμενη AUKUS.

Ο τρόπος δεν ήταν αυτός που αρμόζει ανάμεσα σε συμμάχους, γιατί φέρνει στο φως μια πραγματικότητα που επικρατεί διαχρονικά και η οποία εκφράζεται δια της αρχής: ο καθένας για πάρτη του! Σε κάθε περίπτωση η διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τις υποδομές του δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες ερμηνείες. Η Αμερική δεν έφυγε για να επιστρέψει και ούτε και τώρα φεύγει. Η όλη υπόθεση κινείται σε παρόμοια σχέδια με αυτά της παγκοσμιοποίησης, ώστε να υπάρξει ασφάλεια για την παγκοσμιοποίηση του εμπορίου. Ως προπέτασμα καπνού χρησιμοποιείται η «καταπάτηση των αρχών της δημοκρατίας» και άλλα τέτοια εξωτικά τινά. Τα διάβασα και στην ανακοίνωση της QUAD.

Εμείς έχουμε αποκτήσει, θέλω να πιστεύω, αρκετή εμπειρία με το ΝΑΤΟ. Η χώρα μας απειλείται, με πόλεμο από την Τουρκία από τη δεκαετία του 80, εάν τολμήσει να επεκτείνει, με βάση το διεθνές δίκαιο, τα χωρικά της ύδατα από έξι ναυτικά μίλια στα δώδεκα. Είδε κανείς να ιδρώνει το αυτί κάποιου συμμάχου; Είδε κανείς τη συνδρομή της συμμαχίας που παίζει διαχρονικά το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου και μας νουθετεί κιόλας να επιλύσουμε τις ‘’διαφορές’’ μας σε διμερές επίπεδο;

Τα μαθήματα που έχει πάρει η Ελλάδα

Τις επεκτατικές απαιτήσεις της Τουρκίας σε βάρος μας στα πλαίσια της Γαλάζιας Πατρίδας το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοι τις ορίζουν ως διαφορές μας με την Τουρκία. Τελευταία έχουμε και αρκετή παρόμοια εμπειρία και με την ΕΕ. Στα λόγια υποστήριξη και στην πράξη “Business as usual” όπως εκφράζεται στα αγγλικά η αρχή: “ο καθένας για πάρτη του”. Η Δύση μπορεί να ζήσει χωρίς τον Ερντογάν, όχι χωρίς την Τουρκία και γι’ αυτό και ως αποτέλεσμα δικής του ηλιθιότητας έχει κυριολεκτικά απομονωθεί και τρέχει στην αγκαλιά του Πούτιν για συνδρομή!

Προβλέπω τις μέρες του να λιγοστεύουν γιατί στις επόμενες εκλογές στην Τουρκία ο Ερντογάν θα είναι, μάλλον, παρελθόν και να εύχεται να είναι μόνον αυτό. Αλλά μην παρασύρεστε ο λύκος μόνο την τρίχα του αλλάζει, όχι το μυαλό. Η Τουρκία θα συνεχίσει το χαβά της και με βάση τη δική της ερμηνεία του διεθνούς δικαίου δεν θα εγκαταλείψει τις προκλήσεις της και ούτε θα σταματήσει να διαλαλεί ότι απειλείται από την Ελλάδα!

Λόγω όλων αυτών των εξελίξεων άρχισαν να αναπτερώνονται και οι ελπίδες κάποιων ρομαντικών πως η ΕΕ θα αποκτήσει κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική και μάλιστα ως πρώτο βήμα θα διαθέτει και πέντε χιλιάδες στρατιωτικές δυνάμεις. Σωστό είναι να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ποιος θα τα κουμαντάρει όλα αυτά και σε ποια βάση; Η Γερμανία; Λείπει τελείως η εμπιστοσύνη.

Βιώσαμε τη στάση της Γερμανίας στο λιβυκό. Η αλληλεγγύη δυσεύρετο αγαθό. Δεν έχει παρά να δει κανείς τη στάση ορισμένων εταίρων στο προσφυγικό πρόβλημα ή τις προκλήσεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτή η εξέλιξη προβλέπω να έχει πολύ δρόμο μπροστά της και γι’ αυτό εγώ λέω: φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά!

από slpress