Ζητείται επειγόντως χρήμα - Ο «ανασχηματισμός» υπηρετεί πιστά το σχέδιο Πισσαρίδη

Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Ο ανασχηματισμός – που μόνο αυτό δεν ήταν – της κυβέρνησης πολύ λίγα πράγματα είχε να προσφέρει για σχολιασμό ως προς τα πρόσωπα. Είχε όμως πολλά περισσότερα να δείξει για τον προσανατολισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη και το πώς σκοπεύει να κινηθεί τους επόμενους μήνες.

Κατ’ αρχάς η κυβέρνηση έχει μπροστά της τρεις μεγάλες ενδεχόμενες κρίσεις, τις οποίες εύχεται να αποφύγει και σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να της προκύψουν όλες μαζί:

● Μια σοβαρή επιδείνωση με μεγάλη αύξηση κρουσμάτων της πανδημίας της Covid-19, η οποία θα έβαζε σε τεράστιο κίνδυνο τις αντοχές του συστήματος υγείας και, συνεπώς, τη δημόσια υγεία.

● Μια νέα καταβύθιση της οικονομίας, η οποία δεν θα άντεχε μια μεγάλη υγειονομική κρίση ανεξάρτητα από το αν η χώρα θα πήγαινε σε μια νέα γενική καραντίνα, την οποία και ο ίδιος ο Μητσοτάκης δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα άντεχε.

● Μια κρίση με την Τουρκία, στα πρόθυρα της οποίας βρεθήκαμε πρόσφατα με το ενδεχόμενο ερευνών από το σκάφος «Ορούτς Ρέις» εντός της (μη ανακηρυχθείσας) ελληνικής ΑΟΖ.

Πλήρης έλεγχος

Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε «πολυτελείς» επιλογές ούτε σοβαρό περιθώριο να βιώσει ταυτόχρονες κρίσεις. Ως εκ τούτου έχει επιλέξει να κλοτσήσει όλα τα τενεκεδάκια όσο μπορεί μακρύτερα, να εξασφαλίσει χρόνο διαχείρισης και να φέρει το ταχύτερο δυνατόν κάποιο χρήμα από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης με το ευφάνταστο όνομα «Next Generation EU». 

Σε αυτό το πνεύμα κινήθηκαν και οι αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, καθώς στην πραγματικότητα ο Μητσοτάκης απλώς επέλεξε τρεις εντελώς δικούς του ανθρώπους για να τους αναθέσει τις κρίσιμες αποστολές που προκύπτουν από την ανάγκη ταχύτατης κατάθεσης ενός σχεδίου στην Ε.Ε., το οποίο ήδη έχει σκιαγραφήσει η επιτροπή Πισσαρίδη.

● Ο Θόδωρος Σκυλακάκης, στενός φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη, ως αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, αναλαμβάνει να επιβλέπει στενά τη διαχείριση του συνόλου των ευρωπαϊκών κονδυλίων – και όχι μόνο αυτών του Ταμείου Ανάκαμψης – για λογαριασμό του πρωθυπουργού.

● Ο Νίκος Παπαθανάσης, νέος αναπληρωτής υπουργός Ανάπτυξης, αναλαμβάνει, για λογαριασμό του Μεγάρου Μαξίμου, τον απόλυτο έλεγχο των ιδιωτικών επενδύσεων και των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, τομέων που φεύγουν από τον έλεγχο του Άδωνι Γεωργιάδη.

● Ο Πάνος Τσακλόγλου, ο σημιτικός νεοφιλελεύθερος καθηγητής που διακρίνεται για τις μνημονιακού χαρακτήρα θέσεις του στα θέματα κοινωνικής πολιτικής, αναλαμβάνει να «καθαρίσει την μπουγάδα» του ασφαλιστικού εφαρμόζοντας συνταγές του ΔΝΤ που είχαν μείνει στα αζήτητα και τις επαναφέρει ο Μητσοτάκης. Ένα έργο το οποίο δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας ο πολιτικά εκτεθειμένος – λόγω του φιάσκου της ψευδοκατάρτισης των επιστημόνων – Γιάννης Βρούτσης.

Και οι τρεις καλούνται όχι μόνο να υπηρετήσουν το σχέδιο Πισσαρίδη, αλλά και να στεγανοποιήσουν τον έλεγχο του Μαξίμου σε κάθε ροή χρήματος που θα μπει τα επόμενα χρόνια στην οικονομία. Με όσους πολιτικούς κινδύνους συνεπάγεται αυτή η επιλογή...

Συγκεκαλυμμένο μνημόνιο

Στην πραγματικότητα ο πρωθυπουργός βιάζεται να εμφανίσει ένα συγκεκαλυμμένο μνημόνιο, το οποίο θα υπηρετεί βασικές επιδιώξεις των Ευρωπαίων, ώστε να μην του τεθούν προσκόμματα στη ροή ευρωπαϊκών κονδυλίων, τα οποία και στην περίπτωση του Ταμείου Ανάκαμψης θα συνδέονται ατύπως με προαπαιτούμενα.

Η πλήρης αδιαφορία για την τύχη των μικρομεσαίων και η περαιτέρω καταστρατήγηση εργασιακών δικαιωμάτων εντάσσονται πλήρως σε αυτό το πλαίσιο, το οποίο υπακούει στις απαιτήσεις για εφαρμογή των (μετα)μνημονιακών «εκκρεμοτήτων».

Ο κυριότερος στόχος του, πάντως, είναι να εισρεύσουν το ταχύτερο δυνατόν κονδύλια που θα καταστήσουν ευχερέστερη την τρέχουσα διαχείριση της οικονομικής κρίσης που προκαλεί ο κορωνοϊός – με τη μορφή επιδοτήσεων και επιδομάτων – παρότι υποτίθεται πως ο συντριπτικά μεγαλύτερος όγκος θα τοποθετηθεί «στρατηγικά» ώστε να ενισχυθεί μακροπρόθεσμα η οικονομία, όπως προβλέπει η δομή του Ταμείου Ανάκαμψης.

Αν δεν φανούν συντόμως σημάδια ανάκαμψης, ο χειμώνας θα είναι πολλαπλώς δύσκολος. Όχι μόνο για την κοινωνία, αλλά και για την κυβέρνηση.

Δείγματα γραφής και ανησυχία

Η τρίτη εστία πιθανής κρίσης είναι η απροκάλυπτη τουρκική επιθετικότητα. Εδώ κυρίως η κυβέρνηση ένιωσε την ανάγκη της αποφυγής μιας σύγκρουσης και γι’ αυτό «ανέθεσε» στη Γερμανία ρόλο επιδιαιτητή, ώστε να αρχίσει κάποιου είδους διάλογος που θα αποφορτίσει προσωρινά το κλίμα. Τουλάχιστον μέχρι να φανεί ότι η χώρα δεν θα βυθιστεί περισσότερο υγειονομικά και οικονομικά.

Ωστόσο ούτε η Τουρκία θέλει να περνάει τον καιρό της άσκοπα ούτε η Γερμανία υπήρξε ποτέ αμερόληπτος παίκτης σε όσα αφορούν την Τουρκία. Τα δείγματα γραφής, εδώ και έναν αιώνα, είναι αμέτρητα, ενώ η σημερινή οικονομική σχέση των δύο αυτών χωρών και το μεταναστευτικό δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το ποιος θα πιεστεί. (Πολλά περισσότερα για τον «διάλογο» αυτόν θα βρείτε στο ρεπορτάζ της σελίδας 9).

Πάντως είναι εύλογο να δημιουργείται ανησυχία για το ενδεχόμενο η Γερμανία να συνδέσει, με κάποιον τρόπο, τη διαμεσολάβησή της στα ελληνοτουρκικά με τις οικονομικές διευκολύνσεις προς τη χώρα μας. Η Ν.Δ. είχε καταγγείλει ότι κάτι τέτοιο συνέβη επί ΣΥΡΙΖΑ με τη μη περικοπή συντάξεων και τη Συμφωνία των Πρεσπών. 

Εάν τότε είχε δίκιο – και εάν δεν επρόκειτο για προπαγάνδα της συμφοράς –, είναι μάλλον ευνόητο το πόσο ισχυρότερη θα μπορούσε να είναι μια ανάλογη εκβιαστική σύνδεση σήμερα. Άλλωστε το γερμανικό ενδιαφέρον τώρα είναι πολύ σοβαρότερο...

από topontiki