Una faccia una razza? – Η Ιταλία έφυγε από το Μπέργκαμο, η Ελλάδα πάει…

 Γράφει ο Νίκος Καραχάλιος

Μια θλιβερή επέτειος πέρασε ξεχασμένη. Ίσως καλύτερα. Δεν θα την επανέφερα στη μνήμη μας, αν δεν είχε καταστεί δυστυχώς επίκαιρη. Ένα χρόνο πριν στο Μπέργκαμο, η Ιταλία υπέστη μια δεινή ήττα: 6.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, σε μια επαρχία 120.000 κατοίκων. Υπολογίζεται πως είχαν προσβληθεί 43.000 άνθρωποι (36%). Ποια είναι η διαφορά από την Ελλάδα; Οι Ιταλοί μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι Έλληνες απ’ ότι φαίνεται, για άλλη μια φορά, τα επαναλαμβάνουν. Και μάλιστα όχι μία, αλλά δύο φορές.

Ξέρετε τί έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες; «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Ξέρετε τί λένε οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι; «Όποιος κάνει το ίδιο λάθος δύο φορές είναι βλαξ». Το Μπέργκαμο έγινε συνώνυμο της κακής διαχείρισης. Μία κλασική περίπτωση bad management, που θα διδάσκεται στο Harvard Business School για πολλά χρόνια. Όμως, τότε τον Φεβρουάριο 2020, βρισκόμασταν μόλις στο πρώτο κύμα. Για την ακρίβεια δεν είχε μπορέσει κανείς στον κόσμο να καταλάβει περί τίνος κακού επρόκειτο. Οι ιταλικές αρχές πιάστηκαν, “κοιμώμενες” μεν, εξ απροόπτου δε.

Η παγκόσμια κοινότητα και ο ΠΟΥ δεν είχαν χαρακτηρίσει καν τον ιό ως πανδημικό φαινόμενο. Πριν ένα χρόνο δεν υπήρχαν ούτε σκέψεις για φάρμακα και εμβόλια. Δεν υπήρχε ούτε καν στοιχειώδης επάρκεια σε μάσκες. Το Μπέργκαμο ήταν το σταυροδρόμι τριών αεροδρομίων hubs, όπου καθημερινά αναμειγνυόντουσαν όλες οι φυλές του κόσμου και βέβαια είναι η καρδιά του ιταλικού Βορρά, η βάση μιας χώρας του G8, η έδρα της βαριάς ιταλικής βιομηχανίας, με χιλιάδες εργαζόμενους να βρίσκονται πακτωμένοι σε κλειστούς χώρους-κουτιά.

Η ιταλική περίπτωση

Και βέβαια το Μπέργκαμο επλήγη από μια αρνητική ποδοσφαιρική συγκυρία, που μετέτρεψε την αναπάντεχη χαρά της επανόδου της τοπικής βασίλισσας, της Αταλάντα, στα σαλόνια της Ευρώπης… Έδινε αγώνα με τη Βαλένθια (19/2) στο πιο μεγάλο γειτονικό San Siro στο Μιλάνο και φιλοξένησε χιλιάδες Βαλενθιάνους σε ένα ματς που έμελε να γράψει ιστορία, όχι για το αγωνιστικό αποτέλεσμά του (4-1, ισοπεδωτικοί οι Μπεργκαμάσκι), αλλά για το κακό υγειονομικό αποτέλεσμα. Ένα ματς που λειτούργησε σαν ταχυμεταφορέας του Covid, εντός και εκτός συνόρων, προκαλώντας το spread και στην Ισπανία…

Πώς; Από κάθε ένα φίλαθλο που βρέθηκε στο γήπεδο, πέντε κόλλησαν Covid! Εκείνο το βράδυ η διασπορά του ιού έφθασε στα 7.800 με 8.200 άτομα. Αυτή ήταν η αρχή του κακού. Το δράμα, όμως, παρότι είχε πολύ κακή αρχή, είχε πιο καλό τέλος από ό,τι εδώ. Στην Ελλάδα, που τα πήγε καλά στη πρώτη φάση μόνο και μόνο γιατί πήρε έγκαιρα το απόλυτο μέτρο του σκληρού lockdown, σήμερα δεν φαίνεται να  υπάρχει τέλος. Αν ήμασταν τότε στοιχειωδώς νουνεχείς, γιατί αποδεικνυόμαστε τώρα απολύτως ανεπαρκείς; Την απάντηση θα τη δώσετε μόνοι σας στο τέλος της σύντομης ανάγνωσης.

Έκτοτε οι Ιταλοί:

• Πρώτον, προχώρησαν σε στοχευμένα, πραγματικά έξυπνα, lockdowns. Παρήγγειλαν και προμηθεύτηκαν εγκαίρως εμβόλια, ακόμη και με τους γνωστούς αθέμιτους τρόπους.
• Δεύτερον, περιόρισαν τη διασπορά στον πιο φτωχό (κυριολεκτικά αλλά και σε υποδομές δημόσιας υγείας) Νότο.
• Τρίτον, ενίσχυσαν με ολοκληρωμένο σχέδιο και γενναίες επιδοτήσεις τον εσωτερικό τουρισμό, γιατί δεν κρεμόντουσαν από τις διαθέσεις της TUI και της Lufthhansa.
• Tέταρτον, άλλαξαν πρωθυπουργό! Επέλεξαν τον σκληρό, αλλά αξιόπιστο στην Ευρώπη, κεντρικό τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι, ο οποίος όμως εξέπληξε τους πάντες με την προσαρμοστικότητά του. Προχώρησε σε μια “μίνι σεισάχθεια”, απαλλάσσοντας τους ασθενέστερους από χρέη έως 5.000 ευρώ.

Η ελληνική περίπτωση

Τί δεν έκαναν οι δικοί μας; Δεν προετοίμασαν το ΕΣΥ με προσλήψεις ειδικών, γιατί το θεώρησαν “έξοδο” και όχι απαραίτητη δαπάνη για τη δημόσια υγεία. Δεν έφτιαξαν όσες ΜΕΘ Covid χρειάζονταν, γι’ αυτό και έχουμε 20% των θανάτων, εκτός εξειδικευμένης φροντίδας. Δεν ενίσχυσαν την πρωτοβάθμια περίθαλψη και δεν τόλμησαν να παραγγείλουν εμβόλια από τη Ρωσία και την Κίνα, όπως έκανε η εντός ΕΕ Ουγγαρία.

Και τί πέτυχαν; Έπεσε η Πάτρα (που είχε ανοικτό καρναβάλι), έπεσε η Θεσσαλονίκη (που ξεπέρασε, ευτυχώς για λίγο, το ιταλικό αντιπαράδειγμα) και τώρα έπεσε και η Αθήνα… Λίγο αφότου ανοίξαμε μερικώς την οικονομία, τα κρούσματα αυξάνονταν και οι νεκροί εχθές έφθασαν τους 109! Έπεσε το λιανεμπόριο (δεν θα ανοίξουν ένα στα πέντε καταστήματα) και βέβαια έπεσαν έξω και τα δημόσια οικονομικά, με την υστέρηση φόρων και εισφορών, και τα ιδιωτικά με την εκτίναξη των κόκκινων δανείων. Σπάσαμε όλα τα αρνητικά ρεκόρ και συνεχίζουμε ακάθεκτοι! Δεν το λέω αντιπολιτευτικά, το γράφει το Bloomberg. Έμεινε στους άριστους ολετήρες, η καταστροφή του τουρισμού!

Οφείλω να ξεκαθαρίσω πως σε εθνικές κρίσεις όλοι οφείλουμε να βάζουμε πλάτη στην εθνική προσπάθεια. Να προτείνουμε λύσεις και να μην γκρινιάζουμε. Και επίσης η σχέση μου με τον Βασίλη Κικίλια, το Νίκο Χαρδαλιά και τον Βασίλη Κοντοζαμάνη, τους καθ΄ ύλην αρμόδιους υπουργούς, είναι άρρηκτη, προσωπική και διαχρονική. Μακριά από εμάς  λοιπόν, η όποια εργαλειοποίηση της κρίσης.

Είδαμε μάλιστα πως στην τελευταία της συνεδρίαση η Επιτροπή Λοιμωξιολόγων τριχοτομήθηκε: Δέκα υπέρ της “κυβέρνησης Γεραπετρίτη” για άρση του lockdown στο λιανεμπόριο, δέκα υπέρ της “κυβέρνησης Κικίλια” για αναμονή και δέκα “ουδέτεροι”. Ο Κικίλιας συγκεκριμένα ήταν σαφής: αναλαμβάνοντας το όποιο προσωπικό πολιτικό κόστος, δεν ήθελε να πάρει το ρίσκο να γίνουμε Μπέργκαμο. Πιστός στο δόγμα “Πρώτα η Υγεία, μετά η Οικονομία” επέμεινε, αλλά…Και τί έγινε;

“Μπλέξιμο” (ήπιος χαρακτηρισμός), “σύγχυση” (πιο ρεαλιστική αποτύπωση). Και πώς διαφαίνεται ότι θα καταλήξει η υπόθεση; Στο απόλυτο “μπάχαλο”, ή κομφούζιο. Αυτό όμως το “μπάχαλο”, δεν έχει μόνο για την κυβέρνηση αρνητικό πολιτικό-επικοινωνιακό αποτέλεσμα. Το κόστος είναι κυρίως κοινωνικό, οικονομικό και πρωτίστως υγειονομικό για όλους μας. Σαν να έφυγαν ξαφνικά οι “μπαχαλάκηδες” από τα Εξάρχεια και να μετακόμισαν οι μισοί στον ΕΟΔΥ και οι άλλοι μισοί στο Μαξίμου! Για να το πούμε πιο απλά: χάνουμε τελικά και στα δύο ταμπλό: και στην υγεία και στην οικονομία…

Θλιβερά αποτελέσματα

Θάνατοι πρώτου κύματος: 175 (μέχρι 3.5.2020). Συνολικά κρούσματα 29.171. Θάνατοι δεύτερου και τρίτου κύματος μέχρι τώρα: 9.330 συνολικά, θνητότητα 3,15%. Οικονομικό κόστος πρώτου κύματος: σημαντικό, αλλά διαχειρίσιμο. Οικονομικό κόστος δεύτερου και τρίτου κύματος: απροσδιόριστο και ο Θεός βοηθός… Συνοψίζοντας, λοιπόν, αφού στο πρώτο κύμα κατά γενική ομολογία τα καταφέραμε, ενώ στο δεύτερο και τρίτο εκ του αποτελέσματος αποτύχαμε και στη δημόσια υγεία και στην οικονομία, πώς καταφέραμε αυτό το “δύο στα δύο”;

Ανόητοι δεν είμαστε, υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που εκφράζουν διαφορετική άποψη. Και δεν είναι μόνο απλοί  δημοσιολογούντες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι και ειδικοί της επιτροπής. Εμείς οφείλουμε λόγω της αποσπασματικής γνώσης που έχουμε για τα πράγματα να είμαστε με τους τεχνοκράτες, τους “Τσιόδρες” και τους αρμόδιους υπουργούς, όχι με τους πρώην τεχνοκράτες και νεόκοπους πολιτικούς guru της κυβέρνησης.

Αυτοί κάνουν ασκήσεις διαχείρισης κρίσης στο κεφάλι όλων μας, σπάζοντας τα αρνητικά ρεκόρ το ένα μετά το άλλο. Είναι παραπάνω από σίγουρο, πως πλέον δεν είμαστε una faccia, una razza με τους Ιταλούς! Εδώ μια ομάδα από “παντογνώστες” μας έχει πάρει στο λαιμό της. Αδικούν τον Κυριάκο και καταβαραθρώνουν την Ελλάδα! Για την παράταξη δεν μιλώ σε αυτό το σημείωμα. Ούτως ή άλλως δεν προέρχονται από τη ΝΔ, δεν τη νοιάζονται, γι’ αυτό την απαξιώνουν. Για τη χώρα όμως; Αν δεν είναι ανόητοι τί είναι τελικά; Η απάντηση η δική μου είναι μία: Είναι επικίνδυνοι! Η δική σας εκτίμηση;

από slpress