Τι κάνει “αναντικατάστατο” τον πρέσβη Παύλο Αποστολίδη…

 Γράφει η Νεφέλη Λυγερού

Ο 61ος γύρος των διερευνητικών επαφών ξαναβρίσκει τον πρέσβη Παύλο Αποστολίδη επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας, παρ’ ότι σχεδόν 80χρονος. Αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εμπειρία του, πολλοί διερωτώνται τι είναι αυτό που τον κάνει “αναντικατάστατο”! Πολλές ερμηνείες δίνονται, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως ο παλαίμαχος πρέσβης έχει τον τρόπο του με διαφορετικές κυβερνήσεις. Ή αλλιώς, έχει τα κατάλληλα “διαπιστευτήρια” για μία τέτοια ευαίσθητη αποστολή.

Όπως είχε πει ο Τσόρτσιλ «δεν κάνεις διάλογο με το κεφάλι σου μέσα στο στόμα της τίγρης». Και η Τουρκία διεκδικεί για τον εαυτό της τον ρόλο της τίγρης, απειλώντας με τη χρήση στρατιωτικής βίας, όπως έκανε όλο το προηγούμενο διάστημα, δημιουργώντας παράλληλα πολιτικό τετελεσμένο. Γι’ αυτό και είναι χρήσιμο ο πρέσβης Αποστολίδης να θυμάται και ένα άλλο μότο, αυτή τη φορά του Θεόδωρου Ρούσβελτ. «Να μιλάς απαλά και να κουβαλάς ένα μεγάλο μπαστούνι».

Φίλοι του λένε ότι στη διάρκεια της πολυετούς διαδρομής του ο πρέσβης επί τιμή και τέως διοικητής της ΕΥΠ έχει αποδείξει ότι ξέρει να ισορροπεί. Δεν είναι η πρώτη φορά, εξάλλου, που θα αντιμετωπίσει την τουρκική πλευρά, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας στις λεγόμενες διερευνητικές επαφές. Η προϋπηρεσία του σε κορυφαία διπλωματικά πόστα και η συμμετοχή του σε διαπραγματεύσεις τον έχουν προικίσει με μεγάλη πείρα. Αυτή, ωστόσο, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη. Απαιτούνται και προϋποθέσεις που αφορούν τόσο τη δική του οπτική, όσο κυρίως τις επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη που τον επέλεξε.

Ο Αποστολίδης είναι γέννημα θρέμμα Αθηναίος. Αντίκρισε για πρώτη φορά τον μεσογειακό ήλιο το 1942, σε συνθήκες γερμανικής κατοχής. Ανδρώθηκε συμπορευόμενος με τα μεταπολεμικά τεκταινόμενα, αν και προερχόμενος από ιδιαίτερα προνομιούχο οικογενειακό αστικό περιβάλλον. Σπούδασε στη Νομική και αμέσως εντάχτηκε στην διπλωματική υπηρεσία. Ήταν μόλις 23 ετών.

Από την Κύπρο στην ΕΕ

Σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε συμφωνήσει με την αναφορά του δημοσιογράφου ότι από τους 500 διπλωματικούς, το βάρος σηκώνουν το πολύ 100. Ο ίδιος θεωρεί ότι ανήκει στους τελευταίους. Μπορεί αρκετοί συνάδελφοί του να τον θεωρούν αμφιλεγόμενο, ότι διακατέχεται από το σύνδρομο να αποδίδει καθοριστική σημασία στο τι λένε οι ισχυροί σύμμαχοι και εταίροι, αλλά κι αυτοί παραδέχονται ότι εργάζεται σκληρά.

Ήταν, άλλωστε, εξαρχής φιλόδοξος και ανυπομονούσε να ξεχωρίσει. Κατά την δραματική περίοδο 1973-1976 υπηρέτησε στην ελληνική πρεσβεία στην Κύπρο ως γραμματέας Α’. Έτσι βρέθηκε στο κέντρο της μεγάλης εθνικής τραγωδίας που πυροδοτήθηκε με το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, ανοίγοντας τον δρόμο για την τουρκική εισβολή με όλα τα δραματικά επακόλουθα για τον κυπριακό Ελληνισμό.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 εστάλη σε άλλο κομβικό πόστο, σύμβουλος στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα. Είναι η περίοδος, που η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου έχει διακόψει τις συνομιλίες με την Άγκυρα, λόγω της ανακήρυξης του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους και λόγω της θέσης ότι η μόνη διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress