Λειτουργούμε σαν ζωντανός οργανισμός που μεγαλώνει και εξελίσσεται

 Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος

Το κλασικό πλέον συγκρότημα επιστρέφει με τη «Γη που αφήνω», έναν δίσκο «κοινωνικό, μιλάει για τη ζωή, την ανθρώπινη ύπαρξη και τον σεβασμό που είναι αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ μας».

Νέος δίσκος από τα Υπόγεια Ρεύματα, αλλά για συναυλίες ούτε λόγος, μην τα επαναλαμβάνουμε και στενοχωριόμαστε παραπάνω. Νέος δίσκος λοιπόν, «Η Γη που αφήνω» (Ogdoo Music Group), από το κλασικό πλέον συγκρότημα. «Τα τελευταία οχτώ χρόνια πειραματιζόμαστε πολύ με τον ήχο μας» εξηγούν στην «Εφ.Συν.». «Είχαμε κάνει και το 2014 ένα άλμπουμ, τότε στην αρχή του πειραματισμού μας, το "14". Ετσι μετά από πάρα πολλές συναυλίες ο ήχος που γεννήθηκε, μαζί με την οριστικοποίηση του σχήματος ως τρίο, ωρίμασε κι έγινε ένα με μας.

Βασικά, εισχώρησαν όλα τα είδη που ο καθένας από τους τρεις μας είχε ξεχωρίσει όλα αυτά τα χρόνια και βρήκαμε μια χρυσή τομή για να τα ενώσουμε αρμονικά και να δημιουργήσουμε τον κοινό μας ήχο. Από την άλλη οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μας είχαν σε εγρήγορση. Υπήρχαν τόσα που θέλαμε να πούμε, να εκφράσουμε και να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο για αυτά που μας απασχολούν. Έτσι φτάσαμε με αυτά τα νέα κομμάτια στην αρχή του 2020 έτοιμοι να κάνουμε έναν ολοκληρωμένο δίσκο που ο στίχος και ο ήχος θα ήταν αυτό που πραγματικά θέλουμε να καταθέσουμε την εποχή αυτή. Καταφέραμε επίσης να μελοποιήσουμε τον "Γκρεμιστή" του Κωστή Παλαμά που μας είχε προβληματίσει πολύ μουσικά τα προηγούμενα χρόνια. Επιπλέον, ο Κυριάκος Σφέτσας μας πρότεινε ένα ήδη μελοποιημένο ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου που είχε γράψει πριν χρόνια. Ο ίδιος προβληματισμένος από τα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα θυμήθηκε το συγκεκριμένο τραγούδι και μας το εμπιστεύτηκε ώστε να το ενορχηστρώσουμε με τον τρόπο μας και να μπει στον δίσκο που ετοιμαζόταν. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια φιλική σχέση με τον Κυριάκο. Συζητάμε, εκτός της μουσικής, πολλά θέματα της καθημερινής ζωής. Βράζει το αίμα του σαν το δικό μας και όντως έπεσε διάνα στο τι μας απασχολούσε και θέλαμε ως υλικό».

Τι παίζουν πια; «Βασικά, εισχώρησαν όλα τα είδη που ο καθένας από τους τρεις μας είχε ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια και βρήκαμε μια χρυσή τομή για να τα ενώσουμε αρμονικά και να δημιουργήσουμε τον κοινό μας ήχο. Από την άλλη, οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μάς είχαν σε εγρήγορση. Υπήρχαν τόσα που θέλαμε να πούμε, να εκφράσουμε και να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο για όσα μας απασχολούν. Ετσι φτάσαμε με τα νέα κομμάτια στην αρχή του 2020, έτοιμοι να κάνουμε έναν ολοκληρωμένο δίσκο που ο στίχος και ο ήχος θα ήταν αυτό που πραγματικά θέλουμε να καταθέσουμε τη σημερινή εποχή».

Τα πέντε τελευταία χρόνια το συγκρότημα είναι τρίο όπως είπαμε, με τον Γρηγόρη Κλιούμη (φωνή και κιθάρα), τον Τάσο Πέππα (τύμπανα και φωνητικά) και τον Νίκο Γιούσεφ (μπάσο και φωνητικά). Πόσα διαφορετικά «Υπόγεια Ρεύματα» ζήσαμε αυτά τα 25 χρόνια που υπάρχουν ως συγκρότημα; «Σχεδόν όσα και οι δίσκοι μας (ίσως κάτι λιγότερο). Σίγουρα λειτουργήσαμε σαν ζωντανός οργανισμός που γεννιέται, μεγαλώνει και εξελίσσεται. Εχουν περάσει 14 μέλη από το σχήμα on stage. Αλλά στην πραγματικότητα πολλοί περισσότεροι μαζί με τους ανθρώπους που ήταν μόνιμα στον ήχο, στην παραγωγή και στην υποστήριξη. Και βέβαια να βάλουμε και όλους εκείνους που μας ακούνε τόσα χρόνια, γιατί για εμάς και αυτοί είναι Υπόγεια Ρεύματα».

• Πώς την παλεύετε τώρα χωρίς συναυλίες;

Αυτό θέλαμε και εμείς να ρωτήσουμε! Πώς την παλεύουμε πραγματικά… Και εμείς αναρωτιόμαστε. Αν είσαι δημιουργικός ή έστω αν έχεις μια βασική ιδέα για το τι θέλεις από τη ζωή, την παλεύεις αξιοπρεπώς γιατί έχουν πέσει τα bpm της καθημερινότητας με αποτέλεσμα να αφιερώνεις λίγο χρόνο παραπάνω στον εαυτό σου. Αμα τα έχεις καλά με τον εαυτό σου βέβαια. Είναι μια δύσκολη και ιδιαίτερη περίοδος.

• Και οικονομικά όπως καταλαβαίνω...

Οπως και όλοι οι live μουσικοί, περνάμε την πιο δύσκολη εποχή που έχουμε βιώσει έως σήμερα.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει 12 τραγούδια. Ανάμεσά τους βρίσκεται, με νέα ενορχήστρωση, «Ο καλός νοικοκύρης» που είχαν γράψει πριν από δύο χρόνια με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου κι ένα μελοποιημένο ποίημα του Κωστή Παλαμά «Ο γκρεμιστής». Οι ίδιοι λένε πως «είναι ένας δίσκος κοινωνικός, μιλάει για τη ζωή, την ανθρώπινη ύπαρξη και τον σεβασμό που είναι αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ μας». Πόσο ρόλο παίζει η μουσική σε όλα αυτά άραγε; «Η μουσική μάς συντροφεύει, μας στηρίζει» απαντούν.

«Ο καθένας πιστεύει σε κάποια πράγματα που δημιουργούν τον χαρακτήρα του, τον δρόμο που θα πάρει, τις επιλογές του και τη στάση ζωής του. Ως έφηβοι γνωρίζαμε και μαθαίναμε πολλά για τη ζωή που ονειρευόμασταν, για την ανθρώπινη ύπαρξη και τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπό μας, συνοδεία μουσικής από τα συγκροτήματα που ακούγαμε τότε. Επηρεαζόμασταν από την εφευρετικότητα της μπάντας και από τους στίχους οι οποίοι ανατίναζαν τα στερεότυπα που είχαμε διδαχθεί από τον κοινωνικό περίγυρο ή μας ταξίδευαν σε μέρη ποιητικά. Η μουσική λοιπόν μας συνοδεύει και είμαστε σίγουροι ότι κάποια παιδιά θα ακούσουν όπως ακούσαμε και εμείς και θα αναρωτηθούν, θα ευαισθητοποιηθούν. Μακάρι και οι μεγαλύτεροι».

• Νιώθετε ασφυκτικά στην Ελλάδα τού σήμερα; Ή νιώθετε περισσότερη ελευθερία;

Η μόνη Ελευθερία που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό είναι η βαφτισιμιά του Νίκου. Αλλη ελευθερία έχουμε καιρό να συναντήσουμε. Εδώ να πούμε ότι δεν θέλουμε απλώς να νιώθουμε κάποια ελευθερία, αλλά να την έχουμε πραγματικά.

• Ναι, αλλά τώρα, που η κυβέρνηση δίνει μεγάλη έμφαση στην αστυνομία, δεν νιώθετε τουλάχιστον μεγαλύτερη ασφάλεια;

Τρολάρεις ή έχεις πάρει κι εσύ από το πακέτο Ντελόρ για τα μίντια; Ολοι αυτοί οι ένστολοι που μαζεύονται στην αστυνομία μόνο για έναν λόγο υπάρχουν: για να ελέγχουν τον λαό και να τον χτυπάνε όταν πρέπει. Αν θέλανε να αντιμετωπίσουν άλλα περιστατικά, έφταναν και περίσσευαν τα μέσα που είχαν ήδη. Δυστυχώς η αστυνομία, που θα έπρεπε να προστατεύει τον πολίτη (αυτός είναι ο ρόλος της), χρησιμοποιείται για την τρομοκράτησή του ώστε να δουλεύει και κυρίως να καταναλώνει χωρίς να διαμαρτύρεται και πολύ.

• Πώς ένα συγκρότημα λειτουργεί σε πολιτικό επίπεδο;

Δεν υπάρχει εγχειρίδιο λειτουργίας για την πολιτική στάση, κάθε πράξη μας είναι πολιτική αφού αλληλοεπηρεαζόμαστε όλοι ως μέλη της κοινωνίας. Ο στίχος φυσικά και έχει τη σημασία του αλλά, εδώ που τα λέμε, ό,τι γράφουμε δεν προκύπτει από αυτό που είμαστε; Ολοι μας παίρνουμε θέση από τη στιγμή που ως άνθρωποι, παρέα ή συγκρότημα θα συμμετέχουμε σε ανεξάρτητες κοινωνικές δομές, σε συναυλίες αλληλεγγύης ή σε παρεμβάσεις υπέρ συνανθρώπων μας που αδικούνται.

από efsyn