Η εποχή του ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων

 Γράφουν οι Elbridge Colby και A. Wess Mitchell

Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι, από τις περισσότερες πλευρές, σε αταξία. Οι τίτλοι των ειδήσεων -συμπεριλαμβανομένων εκείνων σε αυτές τις σελίδες- διακηρύσσουν τον θάνατο της παγκόσμιας ηγεσίας των ΗΠΑ. Διάσημοι αρθρογράφοι στέλνουν τακτικές ανταποκρίσεις από τις πρώτες γραμμές της υποτιθέμενης εκστρατείας του προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, κατά της μεταπολεμικής φιλελεύθερης τάξης. Η ζημιά στην θέση της Ουάσιγκτον στον κόσμο, μας λένε, είναι ανεπανόρθωτη.

Αλλά αν δει κανείς πίσω από την καθημερινή φασαρία, τότε εμφανίζεται μια διαφορετική εικόνα. Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζονται για μια νέα εποχή -μια εποχή που χαρακτηρίζεται όχι από την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία των ΗΠΑ, αλλά από μια ανερχόμενη Κίνα και μια εκδικητική Ρωσία, που επιδιώκουν να υπονομεύσουν την ηγεσία των ΗΠΑ και να αναμορφώσουν την παγκόσμια πολιτική υπέρ τους.

Αυτή η μετατόπιση στην εστίαση της Ουάσιγκτον ερχόταν για κάποιο διάστημα. Στοιχεία αυτής προέκυψαν, κυρίως σε αντιδραστική μορφή, υπό τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει προχωρήσει ένα σημαντικό βήμα παραπέρα, αναγνωρίζοντας ότι ο ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων δικαιολογεί την εκ θεμελίων αναδόμηση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και βάσισε τα επίσημα έγγραφα της στρατηγικής της σε αυτήν την αναγνώριση. Όταν οι μελλοντικοί ιστορικοί ξανακοιτάξουν τις ενέργειες των Ηνωμένων Πολιτειών στις αρχές του 21ου αιώνα, μακράν η πιο επακόλουθη ιστορία θα είναι ο τρόπος με τον οποίο η Ουάσινγκτον επανεστίασε την προσοχή της στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων. Κάτω από τους σημερινούς εφήμερους τίτλους των ειδήσεων, αυτή η μετατόπιση και η αναδιάταξη της αμερικανικής στρατιωτικής, οικονομικής και διπλωματικής συμπεριφοράς που συνεπάγεται, θα ξεχωρίζει -και πιθανότατα θα καθοδηγήσει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υπό τους προέδρους από οποιοδήποτε από τα δυο κόμματα για πολύ καιρό.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ

Εδώ και χρόνια, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι αναλυτές διαφωνούν για το τι σημαίνει για τα συμφέροντα των ΗΠΑ η άνοδος της Κίνας και η αναβίωση της Ρωσίας. Από την εισαγωγή τους στις πιο πρόσφατες Στρατηγικές Εθνικής Ασφάλειας και Εθνικής Άμυνας, οι λέξεις «ανταγωνισμός μεγάλων δυνάμεων» κυκλοφόρησαν αρκετά ευρέως για να γίνουν μια φανταχτερή ρήση. Αλλά μέχρι τώρα, η φύση της πρόκλησης, ως εμπειρικό γεγονός, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη: οι Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα αντιμετωπίζουν αντιπάλους ισχυρότερους και πολύ πιο φιλόδοξους από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην πρόσφατη ιστορία. Η Κίνα -που αναζητά την ηγεμονία στην περιοχή Ινδο-Ειρηνικού και την παγκόσμια υπεροχή μετά από αυτό- είναι πιθανό να γίνει ο πιο ισχυρός αντίπαλος που αντιμετώπισαν ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες στην ιστορία τους. Η Ρωσία μπορεί να μην είναι ανταγωνιστής, αλλά έχει αποδειχθεί ικανή να προβάλει ισχύ με τρόπους που λίγοι ανέμεναν στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, σκοπεύει να αναστήσει την ανοδική της πορεία σε περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης που κάποτε ενέπιπταν στην σφαίρα επιρροής της και ελπίζει να επιταχύνει το τέλος της Δυτικής υπεροχής στον κόσμο γενικά. Το αποδιοργανωτικό δυναμικό της εν μέρει έγκειται στην ικανότητά της, μέσω ιδιοτελών κινήσεων, να προκαλεί συστημικές κρίσεις που θα ωφελήσουν την κινεζική δύναμη μακροπρόθεσμα.

Διαβάστε την συνέχεια στο foreignaffairs