Η εξωτερική πολιτική του Κουβέιτ αλλάζει

 

Γράφει ο Γαβριήλ Χαρίτος

Μπορεί η ανακοίνωση του σχεδίου Τραμπ για την επίλυση του Παλαιστινιακού να μην επέφερε καμία πρόοδο στις σχέσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Ωστόσο, οι αμερικανικής εμπνεύσεως συγκυρίες που διαμορφώθηκαν αμέσως μετά την επίσημη τελετή ανακοίνωσης του ειρηνευτικού σχεδίου, στις 28 Ιανουαρίου 2020 στον Λευκό Οίκο, σε συνάρτηση με τα κοινά οικονομικά συμφέροντα και τον κοινό ιρανικό κίνδυνο, ενίσχυσαν τους δεσμούς, που αρκετά χρόνια πριν είχαν ήδη καλλιεργηθεί μεταξύ του Ισραήλ και των σουνιτικών φιλοδυτικών μοναρχιών του Κόλπου.

Έτσι, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 2020, οι Ηνωμένες Πολιτείες μεσολάβησαν ώστε τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν να εξομαλύνουν τις διπλωματικές σχέσεις τους με το Ισραήλ. Η σιωπηρή ικανοποίηση της Σαουδικής Αραβίας και του Ομάν δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Ούτε όμως και οι επικρίσεις του Κατάρ προκαλούν έκπληξη, λόγω των ειδικών σχέσεων που διατηρεί με το Ιράν, την Τουρκία και την παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς.

Ο νέος Εμίρης του Κουβέιτ, Nawaf al-Ahmad al-Sabah, κατά την ορκωμοσία του στο κοινοβούλιο, στην πόλη του Κουβέιτ, στις 30 Σεπτεμβρίου 2020. Kuwait News Agency/Handout via REUTERS

------------------------------------------------------------

Στα τέλη Μαρτίου 2020 άρχισαν να πληθαίνουν οι ενδείξεις, ότι το Ισραήλ και τα ΗΑΕ προτίθενται να επισημοποιήσουν τις επαφές τους, με αφορμή την προσπάθεια μιας από κοινού αντιμετώπισης της πανδημίας του κορωνοϊού σε περιφερειακό-μεσανατολικό επίπεδο. Οι πληροφορίες αυτές, σε συνάρτηση με τη μεταφορά ιατρικού υλικού και αναπνευστήρων από τα ΗΑΕ προς την Παλαιστινιακή Αρχή μέσω του διεθνούς αεροδρομίου του Τελ Αβίβ, εκτός του ότι προκάλεσαν επανειλημμένες εκνευρισμένες δηλώσεις του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, άρχισαν να απασχολούν έντονα και τον δημοσιογραφικό κόσμο σε παναραβικό επίπεδο. Σε εκείνη ακριβώς την συγκυρία, ο υφυπουργός Εξωτερικών του Κουβέιτ, Χάλεντ αλ-Τζαράλλα, έσπευσε να ξεκαθαρίσει σε συνέντευξη που παραχώρησε στις 20 Μαρτίου 2020 στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων της χώρας, ότι «το Κουβέιτ θα είναι η τελευταία χώρα που θα εξομαλύνει τις διπλωματικές της σχέσεις με το Ισραήλ».

Έκτοτε το Κουβέιτ φροντίζει με κάθε ευκαιρία να αποσείει κάθε υπόνοια που θα μπορούσε να δώσει λαβή για τυχόν αμφιβολίες με σημαντικότερη απόδειξη την ομιλία του πρωθυπουργού, Σεΐχη Σαμπάχ Χάλεντ Αλ-Χάμαντ Αλ-Σαμπάχ, στην φετινή 75η σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στην οποίαν ανέφερε ότι «το Παλαιστινιακό πρόβλημα συνεχίζει να κατέχει μια κεντρική ιστορική θέση στον αραβικό και στον μουσουλμανικό κόσμο» και ότι «αποτελεί υψίστης σημασίας η ανάγκη συνέχισης των προσπαθειών για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με σκοπό την ανεύρεση μιας δίκαιης ειρηνικής λύσης, κατά τα διαλαμβανόμενα στην Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία, η οποία συνίσταται στην λήξη της ισραηλινής κατοχής, την σύσταση ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα προ της 4ης Ιουνίου 1967 σύνορα, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ». Όσο για την δήλωση του Υφυπουργού Εξωτερικών, ότι «το Κουβέιτ θα είναι η τελευταία χώρα που θα εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ», τείνει να γίνει σύνθημα.

Το ότι τονίσθηκε η «κεντρική ιστορική θέση» που «συνεχίζει να κατέχει» το Παλαιστινιακό ζήτημα στην πολιτική ατζέντα της κουβεϊτιανής διπλωματίας, είναι αυτό ακριβώς που διαχωρίζει την σημερινή στάση του Κουβέιτ έναντι της απόφασης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν. Η κουβεϊτιανή κοινή γνώμη κατακρίνει τις δύο αυτές χώρες επειδή αδιαφόρησαν για την επίλυση του Παλαιστινιακού προκειμένου να προωθήσουν τα δικά τους «μικρά» συμφέροντα.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΟΥΒΕΪΤ-ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

Η παρούσα ξεκάθαρη φιλοπαλαιστινιακή στάση του Κουβέιτ θα θεωρείτο αδιανοήτη πριν από μερικές δεκαετίες. Το Κουβέιτ έχει το θλιβερό προνόμιο να αποτελεί τη μοναδική αραβική χώρα που κυριολεκτικά έπαψε να υπάρχει, ως αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής εισβολής και κατοχής εκ μέρους ενός άλλου αραβικού κράτους, του Ιράκ υπό την ηγεσία του Σαντάμ Χουσεΐν. Στις 2 Αυγούστου 1990 τα ιρακινά στρατεύματα πραγμάτωσαν το ιρακινό ιστορικό αφήγημα, σύμφωνα με το οποίο το Κουβέιτ έπρεπε να ανήκει στον ιρακινό εθνικό κορμό.

Διαβάστε την συνέχεια στο foreignaffairs