Τα ρήγματα του Λιβάνου

 

Γράφει ο Δρ. Μιχάλης Σαρλής

Εκατό χρόνια μετά τη συγκρότησή του από τη γαλλική αποικιοκρατική πολιτική, ο Λίβανος εξακολουθεί να επηρεάζεται από τα ιστορικά ρήγματα –πολιτικά, θρησκευτικά και οικονομικά- που διαπερνούν την εύθραυστη υφή του, αλλά και τα νέα ρήγματα που έχουν ανακύψει μέσα από τις πολλές κρίσεις της Μέσης Ανατολής.

Η Γαλλία ανακήρυξε την ίδρυση του κράτους του Μεγάλου Λιβάνου την 1η Σεπτεμβρίου 1920. Η ανάδυση του Λιβάνου, τον οποίο η γαλλική κυβέρνηση απέκοψε από τα εδάφη της ευρύτερης Συρίας, αποτελούσε σημαντικό κομμάτι της γαλλικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Προκειμένου να καταστείλει το αραβικό εθνικό κίνημα, το Παρίσι αποφάσισε να δημιουργήσει μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα στην περιοχή, τεμαχίζοντας την Λεβαντίνη από τη Μεσόγειο έως την ανατολική έρημο της Συρίας.

Σε αυτή τη νέα πολιτική γεωγραφία, ο Λίβανος είχε ιδιαίτερη σημασία.Οι χριστιανοί αποτελούσαν, οριακά, την πλειονότητα σε ένα κράτος που είχε μεγάλη κοινότητα μουσουλμάνων (Σουνιτών και Σιιτών), αλλά και σημαντική κοινότητα Δρούζων μεταξύ των δεκαοκτώ θρησκευτικών και εθνοτικών κοινοτήτων που το αποτελούσαν. Οι Μαρωνίτες θα διατηρούσαν την πολιτική και οικονομική πρωτοκαθεδρία. Ενώ στα ανατολικά, η κατακερματισμένη Συρία, έχοντας χάσει τις πύλες της προς τη Μεσόγειο –τη Βηρυτό και την Τρίπολη- θα παρέμενε απομονωμένη και αδύναμη.

Διαβάστε την συνέχεια στο huffingtonpost