Πρόοδος

Γράφει ο Γιώργος Χαραλαμπίδης

Ορίζοντας το τι είναι πρόοδος νομίζω ότι ο ορισμός: «Πρόοδος είναι η “υλοποίηση” της ουτοπίας μέσω της καινοτομίας, όσο και το “άπλωμα” της συνειδητοποίησης της δυνατότητας αυτής αλλά και τα οφέλη που προκύπτουν από αυτή στο ανθρωποσύνολο», είναι αρκετά περιεκτικός και επαρκής για τα σημερινά δεδομένα.

  Με βάση λοιπόν αυτό, θα προσπαθήσω να κρίνω την πρόοδο της ανθρωποκοινωνίας τις τελευταίες εκατοντάδες χρόνια.

  Το ανθρωποσύνολο είναι δέσμιο της εξουσίας ολιγαρχιών και του εθισμού του σε συμπεριφορές εξουσίας. Το ίδιο και η καινοτομία που γεννιέται στα μυαλά κάποιων, αλλά δεν υπάρχει άλλος ορατός φορέας υλοποίησης και διασποράς της από την ολιγαρχική εξουσία.

Με έξι δισεκατομμύρια ανθρώπων στο όριο της φτώχειας, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η καινοτομία απλώνεται σε αρκετούς από όλους.

Η ίδια η καινοτομία δεν μπορεί να βρει τόπο γέννησης, ανάπτυξης και εφαρμογής έξω από τον χώρο που θα της παραχωρήσει η εξουσία.

Ένας πακτωλός χρημάτων, που η ανοησία μας, άφησε εκτός δημοκρατικού ελέγχου, έλκουν τους καινοτόμους – ερευνητές στην αγκαλιά της εξουσίας.

Συμβόλαια σαν ζουρλομανδύες, δένουν τους ερευνητές ώστε να αποδίδουν στην εξουσία τα πάντα και να μην μπορούν να κοινοποιήσουν τίποτε σχετικό.

Πατέντες δένουν τις ίδιες τις καινοτομίες μέχρι να βρει η εξουσία τρόπους χρήσης κατάλληλους ώστε να μην της ξεφύγει κάτι αφ' ενός, αφ' ετέρου να προσφέρει στην ίδια δύναμη και κέρδη.

Πάρα πολλές φορές οι καινοτομίες γίνονται, με επιταγή της εξουσίας, εργαλεία σκλαβοποίησης, απανθρωποποίησης, θανάτου.

Συμπέρασμα, ο πλανήτης τα τελευταία τουλάχιστον χίλια χρόνια, έχει προοδεύσει πολύ λιγότερο από όσο θα μπορούσε.

  Βέβαια, η εξουσία φροντίζει να διαφημίζει, τα ελάχιστα που αφήνει στους πολλούς σε αντάλλαγμα με πόρους υλικούς και άλλους αλλά και απεμπόληση της συνείδησης των πολλών, ώστε να φαίνεται ότι η πρόοδος είναι κάτι που ταυτίζεται με αυτήν.

Θυμηθείτε: «Η κυβέρνηση θα διαθέσει τόσα εκατομμύρια για...» Πού τα βρίσκει; Τα δανείζεται; Από ποιους; Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό; Με ποιο κόστος;

Η όποια επανάσταση φανταζόμαστε, δεν μπορεί να μην λάβει αυτή την παράμετρο υπ' όψιν.

Απλά γιατί την ώρα που ο Ευρωπαίος ωρύεται για ελευθερία και δημοκρατία, ο Ασιάτης και ο Αφρικανός ονειρεύονται λίγο καθαρό νερό, τροφή και μια δουλειά έστω κακοπληρωμένη και χωρίς ασφάλιση. Και είναι γνωστό και στους μεν και στους δε, ότι η έλλειψη στοιχειωδών μέσων στις καταπιεζόμενες χώρες, οφείλεται στην ανοησία ή και την αλαζονεία των εχόντων τα στοιχειώδη, να στηρίζουν με την αδιαφορία τους εξουσίες.

  Αν οι άνθρωποι, δεν δώσουμε στον Λόγο τη δύναμη να ελέγξει την δυνατότητα του χρήματος, να παριστάνει τον επί Γης θεό, τότε η “πρόοδος” που διαφημίζει η εξουσία θα είναι μια τεράστια οπισθοδρόμηση!..

Νομίζω ότι αυτή είναι η μόνη δυνατή, πραγματική επανάσταση.

Το να αντιληφθεί δηλαδή μια μειοψηφία ότι άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, σημαίνει πομπός και δέκτης, λογικής, συναισθήματος, συνείδησης, αλήθειας και όχι σκλάβος, αυτών που τυπώνουν χρωματιστά χαρτάκια που τα λένε νομίσματα και μοιράζουν τραπεζικές κάρτες με αντίστοιχες δυνατότητες.

Το να διαθέσει η μειοψηφία αυτή μέρος του χρόνου της, με πραγματική αυταπάρνηση και ψυχική ενατένιση, ώστε από μειοψηφία να γίνει πλειοψηφία, δίνοντας το παράδειγμα στους πολλούς και κυρίως στους νέους, αλλά και καταδεικνύοντας απερίφραστα το δόλιο παιχνίδι της εξουσίας.

Το να μοιράσει η πλειοψηφία αυτή, όταν καταστεί δυνατή, την κοινή μας κληρονομιά, τη Γνώση και το Γήινο περιβάλλον, με δικαιοσύνη και φιλότιμο.

Τότε θα υπάρξει πραγματική πρόοδος, τότε θα γίνει δυνατή η εφαρμογή της “ουτοπίας” που από πολύ παλιά έχει περάσει στο φαντασιακό της ανθρώπινης νόησης με το όνομα “Δημοκρατία”.