Σωτηρία Μπέλλου: «Δεν θέλω βεντετίστικα καραγκιοζιλίκια. Για το εξώφυλλο θέλω πάντα Τάσσο…»

 

Η μορφή της Σωτηρίας Μπέλλου ξεχωρίζει ανάμεσα στις κορυφαίες του ρεμπέτικου και του λαϊκού μας τραγουδιού. Το σπάνιο μέταλλο της φωνής της, οι μοναδικές και αξεπέραστες ερμηνείες της, η πορεία της ολόκληρη, αποτελούν σημεία αναφοράς του λαϊκού μας πολιτισμού και θα ζουν για πάντα στη μνήμη και στη συνείδηση του λαού.

Η Σωτηρία Μπέλλου γεννήθηκε στις 29 του Αυγούστου 1921 και έφυγε από τη ζωή στις 27 του ίδιου μήνα, το 1997. Πορεύτηκε αδάμαστη και ασυμβίβαστη το δύσκολο δρόμο που η ίδια χάραξε, εισπράττοντας την αγάπη του κόσμου αλλά και πληρώνοντας με περίσσεια πίκρα στα στερνά της το τίμημα της εγκατάλειψης από την συντριπτική πλειονότητα των ατόμων του σιναφιού της.

Ένας μεγάλος στιχουργός-ποιητής του τραγουδιού μας, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, κάποτε χαρακτήρισε «μαρμάρινο» τον τρόπο που τραγουδάει η Μπέλλου, παρομοιάζοντας την ίδια με το μάρμαρο που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου. Όπως δηλαδή συμβαίνει με την τέχνη που απευθύνεται στο λαό, που γίνεται κτήμα του, μπολιάζεται με τα χρόνια στο αίμα και με την ιστορία του, για να μεταλαμπαδεύεται αιώνια από γενιά σε γενιά.

Αυτή την τέχνη υπηρέτησε και ο σπουδαίος χαράκτης Τάσσος Αλεβίζος, πιο γνωστός με το ψευδώνυμο «Α. Τάσσος», εκφράζοντας και αναδεικνύοντας με το κοπίδι και το μελάνι του τον πόνο, τις αγωνίες, τις ελπίδες και τους αγώνες του λαού μας. Ο ίδιος για το έργο του έλεγε: «Στα έργα μου υπάρχει η ανθρώπινη οδύνη, αλλά και η αποφασιστικότητα. Οι άνθρωποι που κινούνται στα έργα μου σηκώνουν το βάρος της σκλαβιάς και της τυραννίας. Αλλά είναι τόσο αλύγιστοι εκφραστικά, που δεν μπορούν παρά να μένουν όρθιοι ως το τέλος. Όρθιοι ακόμα κι όταν πέφτουν. Αυτό είναι το βαθύτερο μήνυμά μου».

Αυτό το δρόμο ακολούθησε και η Σωτηρία Μπέλλου. Έμεινε όρθια στον σκληρό, αδυσώπητο αγώνα της επιβίωσης, δε λύγισε στα βασανιστήρια των Γερμανοφασιστών της οδού Μέρλιν που τη σακάτεψαν, δεν υπέκυψε στις εμφυλιοπολεμικές διώξεις και την «περιποίηση» που υπέστη μετά τον εγκλεισμό της στις φυλακές Χατζηκώστα. Όρθια στα πάθη και τις πίκρες της, όσες φορές κι αν έπεσε και απροσκύνητη μέχρι το τέλος. Δεν θα μπορούσε παρά αυτά τα βιώματα να διαμορφώσουν και να καθορίσουν την προσωπικότητά της, καθώς και να «βγουν» στην μετέπειτα πορεία της στο τραγούδι. Στο πώς συναναστρεφόταν με τους συναδέλφους της και το κοινό, στον τρόπο που στεκόταν στο πάλκο, ακόμα και στα ρούχα που φορούσε, στην επιλογή των συνεργατών και των τραγουδιών και βέβαια στον μοναδικό τρόπο που ερμήνευε.

Διαβάστε την συνέχεια στο katiousa