Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα: το πιο σύντομο ανέκδοτο


Γράφει ο antapoΚΡΙΤΗΣ

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενέκρινε το σχέδιο Μπακογιάννη για τον «μεγάλο περίπατο της Αθήνας» είναι ενδεικτικός της ποιότητας και του βάθους που διακρίνει τη φιλελεύθερη παράταξη. Με χοντροκομμένη κουτοπονηριά η υπουργική απόφαση για τον Περίπατο επικαλείται λόγους υγείας ώστε να μην επιτραπούν τυχόν προσφυγές στο ΣτΕ. Φυσικά ο μεγάλος περίπατος έχει τόση σχέση με την πανδημία όση έχουν οι Έλληνες φιλελεύθεροι με το Σύνταγμα και τους νόμους: Και η πανδημία και το Σύνταγμα χρησιμοποιούνται ως φερετζές.

Ανεξάρτητα με την ουσία της ρύθμισης της απαγόρευσης κυκλοφορίας οχημάτων, ο τρόπος που επιλέχθηκε, εκθέτει όχι μόνο τον εξαιρετικά λίγο Μπακογιάννη, αλλά και τον ίδιον τον πανταχόθεν προβεβλημένο ως πολύ, Μητσοτάκη. Το ελληνικό δίκαιο δίνει το δικαίωμα νομικής αντίδρασης σε οποιοδήποτε πολίτη. Καλώς ή κακώς ισχύει το Σύνταγμα για τη φιλελεύθερη ΝΔ; Πρέπει ή όχι να ακολουθείται η νομιμότητα και οι αρχές δικαίου; Ή μήπως το Σύνταγμα και οι νόμοι πρέπει να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν; Σε ποιο κεφάλαιο του νομικού πολιτισμού βρήκε η φιλελεύθερη ΝΔ του φιλελεύθερου Μητσοτάκη τόσα κόλπα και τερτίπια για να παραβιαστούν οι νόμιμες νομικές προβλέψεις;
Η συγκεκριμένη ενέργεια εξευτελίζει τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα που πάρθηκαν στο παρελθόν και ίσως χρειαστεί να παρθούν και στο μέλλον, καθώς δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι η επίκληση της δημόσιας υγείας μπορεί να γίνεται εντελώς προσχηματικά και ανεύθυνα για να περάσει κάθε τι που θα σκαρφιστεί μια κυβέρνηση, ένας υπουργός ή ένας ανιψιός. Προσβάλει τους ασθενείς και τους μαχόμενους υγειονομικούς, γελοιοποιεί τα μέτρα για τη δημόσια υγεία, αφοπλίζει την υγειονομική άμυνα έναντι της πανδημίας, νομιμοποιεί κάθε ασυνείδητη και αντικοινωνική συμπεριφορά. Η ίδια η κυβέρνηση επικαλείται πλέον τη δημόσια υγεία για πλάκα. Ή έστω για να επιβάλει ρυθμίσεις που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη δημόσια υγεία.
Το κρεσέντο του ελληνικού φιλελευθερισμού όμως δεν σταματά εδώ. Η περίπτωση της απεργίας πείνας και δίψας του Β. Δημάκη είναι ενδεικτική. Ένας κρατούμενος που αποφάσισε να σπουδάσει και πέρασε στη Νομική δίνοντας Πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή θα έπρεπε να αποτελεί θετικό παράδειγμα για το πώς (πρέπει να) λειτουργεί το σωφρονιστικό σύστημα. Δεν έχει όμως αυτή τη γνώμη η φιλελεύθερη παράταξη.
Φιλελευθερισμός ατόφιος και μπόλικος, ξεχειλίζει από τη σαδιστική και εκδικητική απόφαση της Γ. Γ. (αντι) εγκληματικής πολιτικής Ντίνας Νικολάου να στερήσει το δικαίωμα σπουδών στον κρατούμενο Δημάκη. Τι κι αν το δικαίωμα αυτό του το διασφαλίζει το Σύνταγμα και το ευρωπαϊκό δίκαιο; Τι κι αν το ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα επιλέγει να λέγεται σωφρονιστικό και όχι τιμωρητικό ή κατασταλτικό; Τι κι αν η ίδια η νομοθεσία που προβλέπει το σύστημα σωφρονισμού προτρέπει τον φυλακισμένο στην εκπαίδευση και άρα στην έξοδο από το φαύλο κύκλο της παραβατικότητας και της φυλακής; Στην πράξη το φιλελεύθερο κατά τα άλλα κράτος καθιστά το σωφρονιστικό σύστημα απλώς τιμωρητικό, κάνοντας πιο εύκολο να βρεις ναρκωτικά στις φυλακές παρά συγγράμματα και υπολογιστή για να σπουδάσεις.
Πόθος της κυρίας είναι να βγει βουλευτής και ο ασφαλέστερος τρόπος για να βγεις βουλευτής της φιλελεύθερης παράταξης είναι να τσαλαπατήσεις κάθε συνταγματικό δικαίωμα και ελευθερία. Αν είναι να πατήσεις επί πτωμάτων, δεν πειράζει, το κοινό της φιλελεύθερης παράταξης μπορεί και να σε ανταμείψει.
Το κοινό στοιχείο σε δύο φαινομενικά ασύνδετες περιπτώσεις είναι ο μηδενικός σεβασμός και η υποκριτική σχέση της ελληνικής εκδοχής του φιλελευθερισμού με τις συνταγματικές προβλέψεις. Οι νόμοι χρησιμοποιούνται όχι απλώς κατά το δοκούν, αλλά ως εργαλείο χυδαίας και κυνικής πολιτικής εξαργύρωσης. Υποβιβάζονται ως ευτελές πρόσχημα από εκείνη μάλιστα την παράταξη που ανεμίζει τη σημαία του νόμου, του δικαίου και του Συντάγματος.
Από τη μία πλευρά αποτελούν απόδειξη της υποκρισίας και του επαρχιώτικου φιλελευθερισμού της συντηρητικής παράταξης της αστικής τάξης της χώρας.
Από την άλλη βέβαια επιβεβαιώνουν και εκείνους που μια φορά κι έναν καιρό ισχυρίζονταν ότι το κράτος δεν λειτουργεί με βάση τους κοινά αποδεκτούς και θεωρητικά απαράβατους κανόνες δικαίου (έστω και αστικού) αλλά με βάση τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες της τάξης που κυβερνά. Όσο κι αν ψάξουμε δεν θα βρούμε ουδέτερη δικαιοσύνη, ουδέτερο κράτος, ουδέτερο δίκαιο ή θεσμούς.
Ας το ξανασκεφτούμε.
από antapocrisis

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.