Όχι δεν ντρεπόμαστε για τους δασκάλους μας κ. Μπαμπινιώτη. Για την πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου ντρεπόμαστε.


Γράφει ο Πάσχος Λαζαρίδης

Ο Γ. Μπαμπινιώτης αποφάσισε να υιοθετήσει όλη τη χολερική φιλολογία της ψευδεπίγραφης αριστείας για τους εκπαιδευτικούς που φοβούνται να δείξουν τη δουλειά τους. Με μπόλικη κουτοπονηριά, ξεκινά από την ανάποδη: Μα οι δάσκαλοί μας είναι εξαίρετοι, είναι δυνατόν να τους αμφισβητούμε;

Να λέμε «έμμεσα και φοβικά ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι εκπαιδευτικοί μας ως δάσκαλοι μέσα στην τάξη; Έχουν δώσει δείγματα —στην πλειονότητά τους— οι εκπαιδευτικοί μας ότι είναι ανεπαρκείς;» ρωτά τάχα αθώα ο πρώην υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Με αυτές τις κακής ποιότητας σοφιστείες ο Γ. Μπαμπινιώτης θεωρεί τους εκπαιδευτικούς εντελώς ηλίθιους. Μοιάζει με εκείνους τους θατσερικούς οικονομολόγους που αποθεώνουν την ανιδιοτέλεια, τη μεγαλοψυχία, την αίσθηση προσφοράς των νοσηλευτριών του Βρετανικού συστήματος υγείας, μόνο και μόνο για να καταλήξουν ότι …αφού επιτελούν υψηλό λειτούργημα, δεν πρέπει να πληρώνονται. Για την ακρίβεια, ισχυρίζονται ευθαρσώς ότι «η καλή νοσοκόμα είναι η κακοπληρωμένη νοσοκόμα[i]». Όποια άλλωστε νοιάζεται για το ύψος του μισθού που παίρνει, μάλλον δεν φροντίζει τους ασθενείς της ανιδιοτελώς.
Για τον κ. καθηγητή και για τους θατσερικούς οικονομολόγους δεν ισχύει καν το «να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι». Ισχύει το «να σε αλείψω λάδι, για να σε κάψω Γιάννη».
Ο πρώην πρύτανης, πρώην πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πρώην σύμβουλος του ΙΕΠ, πρώην υπεύθυνος «εθνικών διαλόγων» και «μεταρρυθμίσεων» στην ελληνική εκπαίδευση και πρώην υπουργός Παιδείας με πρόταση της ΝΔ, συντάσσεται, εντελώς αναμενόμενα, με τον αντι-εκπαιδευτικό παροξυσμό, παριστάνοντας πονηρούτσικα τον υποστηρικτή των δασκάλων.
Αυτός ο παροξυσμός θεωρεί ότι η αντίδραση στις κάμερες αποδεικνύει ότι οι δάσκαλοι ντρέπονται για τον εαυτό τους. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, οι κυβερνητικές ντροπές δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι οι εκπαιδευτικοί μπορεί να νοιάζονται περισσότερο για το παιδαγωγικό αποτέλεσμα της δουλειάς τους, από ό,τι για τη δημόσια εικόνα τους.
Να νοιάζονται περισσότερο για το αν το μάθημα σε ζωντανή μετάδοση είναι όντως μάθημα, από το αν θα τους «κρεμάσουν στα μανταλάκια» κακομαθημένοι άριστοι.
Να νοιάζονται περισσότερο για τη δυνατότητα των παιδιών να εκφραστούν, να ρωτήσουν ή να λαθέψουν ελεύθερα, από το να παραδίδουν καθημερινά μια τυπική, στεγνή, μετωπική, δειγματική διδασκαλία, υπό το κράτος της παρακολούθησης.
Να νοιάζονται περισσότερο για την παιδαγωγική τους ευθύνη απέναντι στους μαθητές τους, από το αν ένας γονέας παρακολουθώντας το μάθημα από το σπίτι, τους καταγγείλει γιατί είπαν στα οκτάχρονα παιδιά ότι η Οδύσσεια είναι «παραμύθι, ιστορίες που κάποιος έγραψε».

Αυτό άλλωστε που ενδιαφέρει τους υποστηρικτές μιας κακής, αψυχολόγητης και αντιπαιδαγωγικής πολιτικής, είναι να αναμεταδίδεται το μάθημα ώστε να μπορούν να λεηλατούνται οι εκπαιδευτικοί. Να σχολιάζονται για παράδειγμα από έναν γονέα που είναι σίγουρος ότι οι Κύκλωπες και οι Λαιστρυγόνες, η Κίρκη και οι Λωτοφάγοι είναι κομμάτι της ιστορίας και όχι της μυθολογίας.
Δεν έχουν σημασία άλλωστε οι τερατολογίες. Σημασία έχει να διαμορφώνεται η κοινή γνώμη και να ταΐζεται ο κοινωνικός αυτοματισμός.
«Ντρέπεστε για την ποιότητα του μαθήματός σας;» ρωτούν οι κάθε λογής υβριστές των εκπαιδευτικών. «Μα είναι δυνατόν τόσο εξαίρετοι δάσκαλοι να έχετε να φοβηθείτε κάτι από την αναμετάδοση του μαθήματός σας;» ρωτά πιο πονηρά, αλλά εξίσου προσβλητικά, ο Γ. Μπαμπινιώτης.
Άθελά τους καίνε την αιτιολογία της ντροπολογίας Κεραμέως. Ότι τάχα η ζωντανή μετάδοση του μαθήματος στο διαδίκτυο γίνεται για τα παιδιά που μένουν σπίτι. Στη λαχτάρα τους να βγάλουν τους εκπαιδευτικούς (πέρα από τεμπέληδες), άχρηστους, παραδέχονται πλέον, ότι η κάμερα δεν είναι για τον μαθητή, αλλά για τον δάσκαλο.
Ας αποφασίσουν επιτέλους τα κυβερνητικά χαλκεία: Η κάμερα θα δείξει την ποιότητα της δουλειάς των εκπαιδευτικών ή θα χρησιμοποιηθεί για τα παιδιά που μένουν σπίτι; Γιατί μέχρι τώρα, το δεύτερο λειτουργεί απλώς ως πρόφαση για το πρώτο.
Οι αντιπαιδαγωγικές προτάσεις για τις κάμερες αποδεικνύουν ότι τόσο η πολιτική ηγεσία, όσο και πολλοί πνευματικοί ταγοί, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι είναι η σχολική τάξη. Από τι αποτελείται, πώς προχωρά, ποιες σχέσεις αναπτύσσονται, πώς μετασχηματίζεται σε δρώσα δύναμη μάθησης. Δεν έχουν κυριολεκτικά την παραμικρή εικόνα για το τι γίνεται.
Η εμμονή τους για τις κάμερες αποδεικνύει ότι είναι άσχετοι και ταυτόχρονα επικίνδυνοι. Θέλουν να σχεδιάσουν εκπαιδευτική πολιτική αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ότι η κάμερα θα παγώσει και τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Θέλουν να μεταρρυθμίσουν την εκπαίδευση αυτοί που μπερδεύουν το μάθημα με τη διάλεξη, συγχέουν το πανεπιστημιακό αμφιθέατρο με τη σχολική τάξη, ταυτίζουν το TEDx με το σχολείο. Θέλουν να παραστήσουν τους φιλελεύθερους και τους υπέρμαχους των ατομικών δικαιωμάτων αυτοί που δεν διστάζουν να ρίξουν τον εκπαιδευτικό αλλά και τους ανήλικους μαθητές στην αρένα του διαδικτύου.
Κι ας επαίρονται ορισμένοι, όπως ο κ. Μπαμπινιώτης, ότι «εκπαιδεύουν τους διδάσκοντες». Αν ο κ. καθηγητής δεν μπορεί να καταλάβει ότι η ζωντανή μετάδοση του μαθήματος στο διαδίκτυο, τσαλαπατά τόσο την παιδαγωγική ευθύνη του διδάσκοντα, όσο και το μαθησιακό αποτέλεσμα της τάξης, κακώς εκπαίδευε τόσα χρόνια τους διδάσκοντες. Ζημιά τους έκανε. Ας περιόριζε έστω τις διδαχές του στη Γλωσσολογία και ας άφηνε την Παιδαγωγική.
Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε περαιτέρω γιατί η κάμερα υπονομεύει τη μαθησιακή διαδικασία, το παιχνίδι της γνώσης ή την παιδαγωγική ελευθερία. «Όπως δεν χρειάζεται να κακοποιεί κανείς τα παιδιά του για να αρνηθεί την κάμερα μέσα στο σπίτι του, έτσι δεν χρειάζεται να είναι κανείς κακός δάσκαλος για να αρνηθεί την κάμερα στην τάξη του», σημειώσαμε σε προηγούμενο σχόλιο.
Θα επιμείνουμε ωστόσο ότι Υπουργός Παιδείας που συνελήφθη ψευδόμενη για τη γνωμοδότηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων, αντί να υβρίζει τους εκπαιδευτικούς εμφανώς εκνευρισμένη, θα έπρεπε να υποβάλει την παραίτησή της. Ή έστω να περιορίσει τις ακροβασίες της στα εκκλησιαστικά ζητήματα, τα οποία φαίνεται να γνωρίζει καλά, σε αντίθεση με τα παιδαγωγικά. Μαθητές και εκπαιδευτικοί δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τις ψυχώσεις της κ. Κεραμέως.
Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε επίσης ότι ένας γονέας που θέλει κάμερα για να καταλάβει τι δουλειά γίνεται στην τάξη του παιδιού του, δεν έπρεπε να κάνει παιδιά. Ως γονιός δεν έχεις ιδέα τι κάνει το παιδί σου στο σχολείο (δηλαδή τι κάνει ο δάσκαλος στην τάξη), μόνο αν το έχεις ήδη παρκάρει στον ιδιαιτερά, στον Πουκαμισά ή στην τηλεόραση. Η κάμερα δεν θα σου δείξει τίποτα, πέρα από το ότι είσαι ακατάλληλος γονέας.
Ας σταθούμε όμως στον μύχιο πόθο των νεοφιλελεύθερων: Την αξιολόγηση των δασκάλων. Πώς και από ποιον οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αξιολογηθούν, είναι μία συζήτηση. Άλλη συζήτηση είναι αν η αξιολόγηση γίνεται με μια κάμερα που σε παρακολουθεί. Ο νόμος έχει αποφανθεί ότι ακόμα και αν ένας εργαζόμενος αξιολογείται, αυτή η αξιολόγηση δεν μπορεί να γίνεται με μια κάμερα να τον παρακολουθεί. Γιατί όμως το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια να το έχει ο κάθε εργαζόμενος, αλλά όχι ο εκπαιδευτικός;
Και αν συνεχίσουμε στον ίδιο συλλογισμό, αν είναι λογικό να αξιολογηθεί ο εκπαιδευτικός παρακολουθώντας τη δουλειά του με κάμερα, γιατί να μην βάλουμε μια κάμερα πάνω από τον δημόσιο υπάλληλο: Πόσους εξυπηρέτησε, πόσες φορές πήγε τουαλέτα, αν έκανε διάλειμμα, πόσους καφέδες παρήγγειλε, αν έξυσε τη μύτη του.
Προτού προλάβουν οι νεοφιλελεύθεροι να τρελαθούν από τη χαρά τους, ας συνεχίσουμε: Γιατί να μην αξιολογηθεί ο δημοσιογράφος την ώρα που σχεδιάζει το πώς θα κρύψει μια είδηση ή θα προβάλει μια άλλη; Ή ο υπουργός την ώρα που συνομιλεί με τον καναλάρχη; Ή ο επιχειρηματίας την ώρα που ζητά νέο δάνειο από τον τραπεζίτη; Ή ο πολιτικός την ώρα που εξυπηρετεί τον επιχειρηματία;
Όλοι αυτοί δεν πρέπει να φαίνονται; Μόνο ο δάσκαλος πρέπει να φαίνεται;
Γιατί να μην είχαμε μια κάμερα πάνω από τον κ. Βρούτση την ώρα που σχεδίαζε το σκόιλ ελικίκου; Με ποιους μίλησε; Τι τους είπε; Τι σχεδίασαν;
Γιατί να μην είχαμε μια κάμερα πάνω από την κ. Κοσιώνη την ώρα που έψαχνε να βρει σε τι είναι πρώτη η Ελλάδα της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Ποιος συνέλαβε την επιστημονική ανακάλυψη για αριθμό τεστ ανά αριθμό κρουσμάτων;
Γιατί να μην είχαμε μια κάμερα πάνω από την κ. Κεραμέως την ώρα που σχεδίαζε πώς θα εμφανίσει ψευδώς την Αρχή Προστασίας Δεδομένων ως συναινούσα στην ντροπολογία της;
Τι έχουν να κρύψουν όλοι οι παραπάνω; Τι έχουν να ντραπούν; Μήπως φοβούνται;
Ή μήπως έχουν δικαιώματα, που τα στερούνται όμως οι εκπαιδευτικοί;
Όταν η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε λογικό πλαίσιο, όταν η αντίδραση έχει αποχαλινωθεί, τα παιδαγωγικά επιχειρήματα αναμετριούνται με την άβυσσο της πόρωσης και του φανατισμού. Αντί να μπει ένα φρένο στην ηλιθιότητα και στην εγκληματική ανευθυνότητα της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, καθόμαστε να συζητάμε στα σοβαρά αν η σχολική τάξη μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερα και αποτελεσματικά κάτω από μια κάμερα. Είναι και αυτό σημείο των καιρών.
Η πνευματική και πολιτική ηγεσία του τόπου διαπράττει σημεία και τέρατα στην εκπαίδευση και ταυτόχρονα ρίχνει το φταίξιμο στους εκπαιδευτικούς. Επί τριάντα χρόνια επιδίδεται σε κάθε λογής ράβε ξήλωνε, πράξη και παράλειψη, μεταρρύθμιση και αντιμεταρρύθμιση στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όντας ταυτόχρονα έτοιμη να κατηγορήσει τους εκπαιδευτικούς για τις αδυναμίες, τα δεινά και τις αστοχίες.
Η πνευματική και πολιτική ηγεσία του τόπου, αντί να ασχολείται με το πώς και το γιατί η πανδημία επέδρασε αρνητικά στη σχέση των οικονομικά και μαθησιακά αδύναμων μαθητών με την εκπαίδευση, επιδίδεται σε επικίνδυνες αντιπαιδαγωγικές ακροβασίες.
Ο κ. Μπαμπινιώτης μπορεί να αναρωτιέται αν ντρεπόμαστε για τους εκπαιδευτικούς μας.
Εμείς δεν αναρωτιόμαστε. Ντρεπόμαστε για την πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου.

ΥΓ. Το δημοφιλέστερο μάθημα σε όλο το Χάρβαρντ εδώ και τέσσερα χρόνια είναι το περίφημο CS50 (Εισαγωγή στην Επιστήμη των Υπολογιστών). Ο καθηγητής David Malan, ένας χαρισματικός ακαδημαϊκός, κάνει ένα εντυπωσιακό μάθημα στο θέατρο Sanders του Memorial Hall που χωρά τους 800 και πλέον φοιτητές που σπεύδουν να δηλώσουν συμμετοχή. Πρόκειται για το πιο γνωστό και μαζικό μάθημα, και μακράν το πιο επιτυχημένο στην εκπαιδευτική πλατφόρμα του Χάρβαρντ. Ο ίδιος ο Malan είναι από τους πιο αναγνωρίσιμους καθηγητές της Επιστήμης των Υπολογιστών σε όλο τον κόσμο, και κάθε του μάθημα μοιάζει με εκρηκτική θεατρική παράσταση. Αν και την πρώτη χρονιά ζήτησε από το πολυπληθές, ενήλικο (και μάλλον υψηλότατου μορφωτικού επιπέδου) ακροατήριό του να μείνει σπίτι (εκτός από την πρώτη και την τελευταία εβδομάδα), και να μελετήσει το μάθημα από το βίντεο και την online πλατφόρμα, την επόμενη χρονιά, ζήτησε να έρχονται όλοι στο μάθημά του. Δικαιολόγησε την αλλαγή αυτή, λέγοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ενεργητικότητα, την αλληλεπίδραση και τη μαθησιακή διαδικασία ενός ζωντανού μαθήματος ακόμα και αν αυτό αφορά 800 άτομα. Ο σταρ του Χάρβαρντ, ο κατεξοχήν τηλεοπτικός καθηγητής, ο ακαδημαϊκός που μοιάζει με ηθοποιό, καταλαβαίνει αυτό που αδυνατούν να καταλάβουν οι εν Ελλάδι θαυμαστές της κάμερας σε σχολικές τάξεις ανήλικων μαθητών.

[i] Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της οπτικής το άρθρο του καθηγητή Οικονομικών Anthony Heyes με τίτλο: «Τα οικονομικά όσων επιτελούν λειτούργημα: “Γιατί μια κακά πληρωμένη νοσοκόμα είναι καλή νοσοκόμα”;»
από antapocrisis

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.