Μεταναστευτικό – προσφυγικό: το νέο μνημόνιο!

Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖAΚΗΣ

Το δίχως άλλο, το μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα είναι το σοβαρότερο ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει στην μεταμνημονιακή της περίοδο η χώρα. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αποτελεί ένα νέο μνημόνιο, μια θηλιά στο λαιμό.

Είναι τραγικό την στιγμή ακριβώς που η χώρα προσπαθεί να βρει ένα νέο βηματισμό, το ότι το μεταναστευτικό – προσφυγικό την τραβά πίσω. Πρόκειται για ένα πρόβλημα του οποίου η αντιμετώπιση ξεπερνά τις δυνατότητές μας και κυρίως ανοίγει έναν νέο και επικίνδυνο φαύλο κύκλο εσωτερικών αντιπαραθέσεων  και συγκρούσεων, όπου δεν προκρίνεται ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης αλλά ένα πολιτικό πεδίο συγκρούσεων που εξυπηρετούν -στο όνομα πάντα του εθνικού συμφέροντος- άθλιες κομματικές σκοπιμότητες. Το πρώτο και βασικό λάθος στην αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών είναι η ιδεολογική προσέγγισή τους και η λαϊκίστικη εργαλειοποίησή τους που θα στρέψει την πλάτη σε κάθε πραγματική διάσταση του θέματος. Αυτό ζήσαμε την μνημονιακή δεκαετία, αυτό ετοιμαζόμαστε να ξαναζήσουμε με αυτοκαταστροφική διαστροφή και τώρα. Με δυο λόγια, το ζήτημα αυτό δεν προσφέρεται για αντιπολίτευση…

Είναι προφανές ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με διακήρυξες. Από τη μια, η Τουρκία καθορίζει την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα κι από την άλλη η Ελλάδα γίνεται αποδέκτης  μιας μη αντιμετωπίσιμης κατάστασης, που την ξεπερνά κατά πολύ, δίχως να της αφήνει  πολλά περιθώρια αντίδρασης λόγω των ευρωπαϊκών συμφωνιών και του Διεθνούς Δικαίου. Τα θαλάσσια σύνορα δύσκολα φυλάσσονται αποτελεσματικά  και το παραμικρό ατύχημα εύκολα μπορεί να δημιουργήσει εξωτερικά και εσωτερικά προβλήματα και αλυσιδωτές αντιδράσεις. Κυρίως, όμως, το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα έχει μια δυσοίωνη προοπτική: ήρθε στην χώρα μας για να μείνει και αυτή είναι η πλέον επώδυνη κατάσταση την οποία θα κληθεί η απροετοίμαστη για κάτι ανάλογο, ελληνική κοινωνία να συνειδητοποιήσει, όχι δίχως συνέπειες στην συνοχή της. Άρα καλούμαστε σε μια διαχείρισή του και όχι στην λύση του. Και αυτό, η πολιτεία και όλο το πολιτικό σύστημα οφείλει να το καταστήσει σαφές στην κοινωνία. Η γνώση σε συνδυασμό με την αλήθεια δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Τώρα η πραγματικότητα είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα δυστυχώς (και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα) δεν είναι ούτε ώριμο, ούτε ιδιαίτερα αλτρουιστικό για να επιδείξει μια ανάλογη στάση. 

Όσο κι αν οι διαστάσεις που έχει λάβει πλέον το πρόβλημα  είναι εμφανείς, στην ουσία φαίνεται να μην έχουν συνειδητοποιηθεί οι προεκτάσεις του, η συνθετότητα  και  πολυπλοκότητά του.  Από την άλλη, υπάρχει μια ψυχολογική άρνηση στην κουρασμένη από προβλήματα ελληνική κοινωνία να δεχτεί ότι καλείται να αντιμετωπίσει εκ νέου μια ακραία κατάσταση στην πρώτη μάλιστα γραμμή, ενός ζητήματος εξωγενούς, που σε πρώτο επίπεδο αντίληψής του θεωρεί ότι δεν την αφορά. Δηλαδή, το αντιμετωπίζει με ένα αίσθημα αδικίας. Στην ουσία, η χώρα μας καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα στη δημιουργία του οποίου δεν φέρει καμιά ευθύνη…παρά μόνο γεωγραφική ως κύρια χώρα εισόδου. Αυτό το έντονο αίσθημα ότι μας φορτώνουν προβλήματα άλλων πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα τόσο από πλευράς της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης.

Κοντολογίς πρέπει να πράξουμε ότι ακριβώς δεν κάναμε με τα μνημόνια: να αντιμετωπίσουμε από κοινού και  με εθνική ομοψυχία τη νέα πραγματικότητα!  

από topontiki