Λύση του Κυπριακού ή παράδοση στην Τουρκία προτιμάμε τελικά;

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος

Όσο σφίγγει ο κλοιός γύρω από την Κύπρο με την Τουρκία να επιτίθεται από θάλασσα και ξηρά, ένα ερώτημα τίθεται από πολλούς: Μέχρι πού θα φθάσει τη Τουρκία, τεντώνοντας το σχοινί; Έχει εισβάλει στην ΑΟΖ, έχει προχωρήσει σε γεωτρήσεις, ενώ προελαύνει και στη νεκρή ζώνη. Θα καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο;

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Όχι ασφαλώς, ούτε εύκολο είναι ούτε και είναι επιδίωξη της Τουρκίας. Στόχος της είναι ο στρατηγικός έλεγχος του νησιού, ώστε να εξυπηρετήσει τους σχεδιασμούς της. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί είτε διά της επιβολής και παράδοσης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Άγκυρα είτε διά μιας συμφωνίας στο Κυπριακό με τις τουρκικές προδιαγραφές.

Το πρώτο σενάριο υλοποιείται τώρα από την κατοχική Τουρκία. Έχει εισβάλει στην ΑΟΖ, αμφισβητεί την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία αντιδρά διπλωματικά και πολιτικά. Επιβάλλει ταυτόχρονα και τετελεσμένα στη νεκρή ζώνη. Αυτή η πίεση που αυξάνεται βαθμηδόν μπορεί –κατά τους τουρκικούς σχεδιασμούς– να οδηγήσει τη Λευκωσία να αποδεχθεί συνδιαχείριση του φυσικού αερίου από τώρα (χωρίς λύση) και αναγνώριση ρόλου και λόγου στην κατοχική δύναμη.

Το δεύτερο σενάριο είναι η προώθηση αυτών των σχεδιασμών μέσα από μια συμφωνία στο Κυπριακό. Ο στρατηγικός έλεγχος του νησιού από την Τουρκία μπορεί να επιτευχθεί μέσα από πρόνοιες – ρυθμίσεις που θα υιοθετηθούν στο Κυπριακό. Για παράδειγμα, εάν υιοθετηθεί η μια τουρκοκυπριακή «θετική ψήφος» στις αποφάσεις, τότε μπορεί η Τουρκία να βάζει και να βγάζει την πρίζα στη λειτουργία του κράτους. Να παγώνει τα πάντα μέχρι να υιοθετούνται δικές της θέσεις και συμφέροντα. Γιατί διαφορετικά δεν θα λειτουργεί το κράτος, θα καταρρεύσει.

Η Τουρκία επιδιώκει έλεγχο χωρίς πόλεμο

Συνεπώς, ο έλεγχος μπορεί να γίνει και χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις. Μπορεί να γίνει με ή χωρίς συμφωνία στο Κυπριακό. Φθάνει –με βάση την τουρκική επιδίωξη– να διασφαλίζεται και στα δυο σενάρια ο έλεγχος του νησιού. Γι’ αυτό και ο στόχος που τίθεται ενώπιον της Λευκωσίας είναι η αποτροπή των τουρκικών σεναρίων/σχεδιασμών. Κι αυτό θα πρέπει να γίνει πριν ξεκινήσει μια νέα διαδικασία στο Κυπριακό.

Η έναρξη μιας διαδικασίας, ενώ συνεχίζεται η τουρκική επίθεση, θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων στη… ρύθμιση του ενεργειακού και όχι του Κυπριακού. Αυτό είναι που θέλουν όλοι όσοι πιέζουν και παρουσιάζονται αγχωμένοι για εδώ και τώρα διαπραγματεύσεις; Με την κατοχική δύναμη να προελαύνει μια τέτοια επιλογή θα συνιστά επιβράβευση των επιδιώξεων του καθεστώτος Ερντογάν.

Διάλογος πρέπει να γίνει. Όχι, όμως, υπό το βάρος των τουρκικών ενεργειών και με τους όρους της Άγκυρας. Συμφωνία είναι που πρέπει να επιτευχθεί και όχι παράδοση στις τουρκικές αξιώσεις. Μια διαπραγμάτευση θα έχει αποτέλεσμα εάν η Τουρκία αναγκασθεί –με πιέσεις, μέτρα, κόστος– να αποχωρήσει από τη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και άρει τις παραβιάσεις στη νεκρή ζώνη.

Μια γεωπολιτική ανακατανομή ισχύος στην περιοχή είναι σε εξέλιξη. Είναι πρόδηλο πως βασικοί διεθνείς παίκτες επιχειρούν να ενισχύσουν και να εδραιώσουν την επιρροή και τον έλεγχό τους στην περιοχή. Η Κύπρος έχει ρόλο, εκτός κι εάν επιλέξει να υποδύεται τον κομπάρσο, τον διευκολυντή. Το «πάντρεμα» φυσικού αερίου και τριμερών σχημάτων συνεργασίας υποτίθεται ότι αλλάζει τον ρόλο και τη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μένει αυτό να περάσει από τις θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου στην πράξη. Και τότε θα ανοίξει ο δρόμος και για συμφωνία στο Κυπριακό.

Όχι μια όποια συμφωνία που θα ικανοποιεί τον τουρκικό εθνικισμό, αλλά μία λύση που θα διασφαλίζει τη συνέχεια του κράτους και της χώρας, δεν θα διαχωρίζει τους πολίτες στη βάση της εθνικής τους καταγωγής, θα είναι δημοκρατική και θα απαλλάσσει την Κύπρο από εξαρτήσεις και κατοχικές παρουσίες (έστω κι αν φορέσουν μανδύα «νομιμοποίησης»).

Πηγή