Μια "ακριβή" φωτογραφία και 543 λέξεις

Γράφει ο Πάνος Σαββόπουλος

Σκηνές με μικρά παιδιά που παίζουν έξω σε δημόσιο χώρο, έχω δει πολλές, συχνότατα με τις μαμάδες ή τις γιαγιάδες τους να βαριούνται και να τα επιτηρούν, πιο πολύ, από καθήκον… Αυτή, τουλάχιστον, είναι η γενική αίσθησή μου. Αν μου έλεγε κάποιος να διηγηθώ μία τέτοια σκηνή, δεν θα θυμόμουν καμία και όντως δε θυμάμαι.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Όμως, η σκηνή με δύο παιδάκια που είδα το μεσημέρι της 23ης Αυγούστου σε ένα πεζοδρόμιο ενός μεγάλου δρόμου της Αθήνας, δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το μυαλό μου.

Στάθηκα από απόσταση και παρατηρούσα, εντελώς αποσβολωμένος, ψάχνοντας αμήχανα τις τσέπες μου να δω που είχα πετάξει το κινητό ώστε να τραβήξω κάποια φωτογραφία. Πάνω, λοιπόν, στο πεζοδρόμιο και χωρίς να έχουν στρώσει τίποτε, κατάχαμα που λένε, καθόντουσαν τα δύο παιδάκια και παίζανε. Ένα κοριτσάκι από το Μπαγκλαντές και ένα αγοράκι από την Κίνα, περίπου πέντε ετών τα εκτίμησα.

Είχαν στήσει μία κουζίνα-παιχνίδι και ...μαγείρευαν. Το αγόρι (ήταν και παιδαράς, ντε) έτρεχε και κουβαλούσε τα διάφορα αναγκαία --μάλιστα ψιλοτραγουδώντας-- και το κορίτσι ασχολιόταν αποκλειστικά με τη μαγειρική και το συμμάζεμα. Στο ένα χεράκι της φορούσε γάντι, πιθανά να ήταν και αριστερόχειρ. Ένιωσα ότι όλη η ευτυχία ήταν σταλμένη από το Θεό επάνω τους και δεν περίσσευε τίποτα για τους άλλους.

Θεωρώ ότι τα ίδια τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να το εκφράσουν αυτό, άλλα το γεγονός εκφραζόταν από μόνο του! Αν με ρωτήσετε για το πως συνεννοούνταν, ένα Κινεζάκι και ένα Μπαγκλαντεσιανάκι, σας βεβαιώνω ότι το κάνανε λες και είχαν κοινή γλώσσα (θα χαιρόμουνα αν άκουγα να μιλάνε στα ελληνικά και θα ήταν τιμή μου). Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά, περισσότερο έκαναν και λιγότερο μιλούσαν…

Παρεπιπτόντως, οι δικοί μας 300 της συφοράς, έχουν κοινή γλώσσα, μερικοί τη θεωρούν και τη γλώσσα των …γλωσσών, αλλά δεν μπορούν να συνεννοηθούν καθόλου --τρομάρα τους-- αν και δε βάζουν μέσα γλώσσα, ποτέ. Πλησίασα, λοιπόν, και τα ρώτησα αν μπορώ να πάρω μια φωτογραφία και μου έγνεψαν με χαρά. Παιδιά χαρούμενα, ευτυχισμένα που έλεγα, με χρώμα, όχι δηλαδή ασπρουλιάρικα "γαλαζοαίματα"…

Οι γονείς τους, είχαν εκεί δίπλα από ένα μαγαζάκι δικό τους, δούλευαν χωρίς να έχουν αφεντικό, σε μία ξένη χώρα, άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, που όλα περνούσαν από τα χέρια τους και από την καρδιά τους. Τα κουτσοβόλευαν, μέχρι και "κουζίνα" παιδική αγόρασαν! Είχαν την έγνοια τους, αλλά δεν έκαναν το (βαριεστημένο) φρουρό τους. Ήταν σοβαροί, ευγενέστατοι και χαμογελαστοί. (Όχι, δεν αγοράζουν αντικαταθλιπτικά, μου είπαν σε ένα διπλανό φαρμακείο που ρώτησα…)

Όλα έγιναν μέσα σε λίγα λεπτά, λεπτά βιαστικά, έτσι για να κρατήσω αυτό το ακριβό "ολίγο" και για να μην κάνει πλαδαρή ο χρόνος την όλη σκηνή. Και εγώ, πανευτυχής, είπα να βάλω το χέρι στην τσέπη μου για να τους κάνω ένα δώρο, αλλά συνήλθα αμέσως, ντράπηκα για τη σκέψη μου (την εξομολογούμαι και παρακαλώ να με ψέξετε, για τιμωρία) κι ένιωσα ηλίθιος. Γιατί αυτά δεν είχαν ανάγκη τα χρήματα.

Αφήστε που μπορεί, αν τα είχαν ανάγκη, να πήγαιναν στο φαρμακείο… Τράβηξα 5-6 φωτογραφίες, σας εκθέτω όμως μόνο μία, για να μη θυμώσει ο παίδαρος μικρός και μου πει ρε συ δεν ξέρεις ότι στην πατρίδα μου λένε ότι μία φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις; Βολευτείτε και εσείς λοιπόν μόνο με μία φωτογραφία και καλό σας Σαββατοκύριακο. Α! Περιόρισα και τις λέξεις σε κάτω από 1000, σε 543...

Πηγή