«Θα κλείσω τα μάτια»: τι πραγματικά γνωρίζουμε γι’ αυτό το τραγούδι;

Ποιος δεν γνωρίζει το τραγούδι του μεγάλου μας συνθέτη Άκη Πάνου, ερμηνευμένο από την αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού! Ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1971 και αποτέλεσε ύμνο προς την πρώτη, μεγάλη κι αξεπέραστη αγάπη…

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Ένα τραγούδι που σίγουρα όλοι λίγο πολύ έχουμε σιγοψιθυρίσει τους στίχους του…

Σε πότισα το πιο γλυκό μου δάκρυ
με πότισες τον πιο γλυκό καημό
σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη
και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό

Θα κλείσω τα μάτια θ’ απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια κι όπου με βγάλει

Λαχτάρησα ζωή απ’ τη ζωή σου
λαχτάρησες το φως του αυγερινού
στα σύννεφα περπάτησα μαζί σου
κι ανοίξανε οι πόρτες τ’ ουρανού

Για όσους όμως δεν γνωρίζουν, το τραγούδι αυτό πρωτοεμφανίστηκε το 1967, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, με διαφορετικούς στίχους, γραμμένους επίσης από τον αείμνηστο Άκη Πάνου και ερμηνευμένο για πρώτη φορά από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Χαρούλα Λαμπράκη. Μια εκτέλεση η οποία δεν είχε καμία τύχη και που κατάφερε να ακουστεί μόλις για 15 ημέρες.

Κι αυτό γιατί;
Γιατί, επί Χούντας, τα τραγούδια που θεωρούνταν ότι περνούσαν μηνύματα αντιστασιακού χαρακτήρα ή αποτελούσαν ένα είδος έκφρασης διαμαρτυρίας, λογοκρίνονταν, δηλαδή είτε απαγορεύονταν είτε τροποποιούνταν. Την ίδια μοίρα λοιπόν, είχε και το συγκεκριμένο τραγούδι του Άκη Πάνου, ο οποίος το 1971 αναγκάστηκε να επανακυκλοφορήσει το κομμάτι με αλλαγμένους στίχους, όπως δηλαδή το γνωρίζουμε τώρα, και με ερμηνεύτρια αυτή τη φορά τη Βίκυ Μοσχολιού.

Αξίζει όμως να ακούσουμε την πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού με τους αρχικούς στίχους του, ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη φτώχεια, την απόγνωση και την μετανάστευση, ένα τραγούδι από το παρελθόν που θυμίζει πολύ το παρόν μας… Για όλους εμάς λοιπόν, κυρίως τους νέους, που οφείλουμε να αγωνιστούμε, ας μην το βάλουμε κάτω, «ας απλώσουμε τα χέρια μακριά από τη μιζέρια», ας ακολουθήσουμε το δρόμο προς τα όνειρά μας, «τη στράτα τη μεγάλη» και όπου μας βγάλει!

Τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια
κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά
δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια
και έγινε η ζωή τόσο βαριά

Θα κλείσω τα μάτια, θ’ απλώσω τα χέρια
μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ’ τη μιζέρια
θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει

Πού να βρεθεί ντροπή να με κρατήσει
στη λάσπη και στην ξύλινη σκεπή
τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει
τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή