Το φάντασμα του 1997 πάνω από την Αλβανία

Γράφει ο Παντελής Καρκαμπάσης

Τους τελευταίους μήνες στα Τίρανα μοιάζει να ξαναπαίζεται ένα έργο από το παρελθόν: οι δύο ανώτατοι πολιτειακοί παράγοντες είναι οχυρωμένοι στις διαμετρικά αντίθετες θέσεις του πολιτικού φάσματος, πιο απομακρυσμένοι από ποτέ, αψιμαχούντες δι’ αντιπροσώπων: των μελών μιας ουσιαστικά μονοκομματικής Βουλής ο πρωθυπουργός Έντι Ράμα και δι’ ανακοινώσεων και διαταγμάτων ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Ιλίρ Μέτα. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Αψιμαχούντες πάντοτε, μιας κι η τελική μονομαχία έχει ημερομηνία που προσεγγίζει…

Η αφορμή όχι ασήμαντη και το κλίμα της αντιπαράθεσης από μακρού δηλητηριασμένο: οι δημοτικές εκλογές της 30ής Ιουνίου, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο πρωθυπουργός Ράμα σχεδιάζει να κερδίσει με τον τρόπο που πριν δύο χρόνια κατέκτησε τη δεύτερη κυβερνητική θητεία του, μοιάζουν ν’ απομακρύνονται ως πιθανότητα. Ο λόγος είναι ότι η αντιπολίτευση δεν προτίθεται να συμμετάσχει στο παιχνίδι με τη σημαδεμένη τράπουλα.

Ο πρόεδρος Μέτα αναβάλλει sine die τις εκλογές,των οποίων “η διεξαγωγή υπό τις παρούσες συνθήκες έντασης δεν παρέχει εχέγγυα αντικειμενικής έκφρασης της βούλησης των πολιτών” και ο πρωθυπουργός απειλεί με καταστάσεις “που δεν έχει δει κανείς ακόμα” κινώντας την κοινοβουλευτική διαδικασία καθαίρεσης του προέδρου (από μια κολοβωμενη βουλή και χωρίς το απαραίτητο Συνταγματικό Δικαστήριο!). Ο πρόεδρος καλεί σε συναινετική αναζήτηση μεταγενέστερης ημερομηνίας και ο πρωθυπουργός εμμένει στην 30ή τρέχοντος, ενώ η αντιπολίτευση ετοιμάζεται για νέο γύρο λαϊκών κινητοποιήσεων την επόμενη εβδομάδα.

Όλοι φοβούνται “ένα νέο 1997”. Συνάμα λοξοκοιτούν προς τους διεθνείς εταίρους, φίλους και κριτές της Αλβανίας, με έκδηλη την απορία και αγωνία περί του πρακτέου. Ο πρωθυπουργός εμφανίζεται βέβαιος για τη στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων, όταν τα πράγματα πάρουν να χειροτερεύουν (κι άλλο) και η κατάσταση ξεφύγει ακόμη περισσότερο από τον έλεγχο (ποιανού αλήθεια;). Ξορκισμένο να ναι το κακό παρελθόν.

Η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες τηρούν ακόμη ευμενή προς την κυβέρνηση ουδετερότητα. Όμως, κι αυτή έχει ημερομηνία λήξεως. Όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, κατά πως λέει (και στα Τίρανα) ο κόσμος. Και η Αθήνα; Ο θεματοφύλαξ των τυχών μιας πολύπαθης και πάντα πάσχουσας μειονότητας πραγματοποιεί ασκήσεις επί χάρτου, “μετά χρήσεως αμμοδόχου”.  Προεκλογική περίοδος γαρ.

Πηγή